Vikan - 07.09.1944, Blaðsíða 4

4
/
VIKAN, nr. 36, 1944
Litla húsið
SMÁSAGA
eftir
Blanche Rousseau.
í skóginum.
Gotte og Nanette bjuggu í litlu
húsi í skóginum. Gotte var ung;
Nanette var gömul.
„Æ, æ,“ kveinaði Nanetta, „hvað verð-
ur um Gotte, þegar ég er dáin?“
„Ég skal hugsa um hana,“ sagði Pierre.
Og þess vegna var það, sem hann fór til
hennar, sama daginn og Nanette var
jarðsungin og sagði við hana: „Viltu
verða konan mín?“
„Þú verður að bíða nokkurn tíma,“
sagði Gotte, „meðan ég urrdirbý mig. Ég
þarf að sauma mér tvo kjóla. Fyrst
svartan kjól og svo hvítan kjól. Við skul-
um sjá til nacsta vor.“ Og hún byrjaði
þegar í stað að sauma svarta kjólinn.
í litla húsinu hennar var allt snyrtilegt,
kyrrlátt, en fátæklegt. Hægindastóll Nan-
ette stóð í horninu við arininn; svo var
borðið í stofunni, rúmið og litli skápurinn
með líntjöldunum fyrir. Helzta skrautið í
stofunni var á sumrin blómvöndur í vatns-
glasi, sem stóð á borðinu, en á veturna
jurtapottur með vafningsjurt, sem stóð í
gluggakistunni. Við megum ekki gleyma
því, að yfir arninum hékk dýrlingamynd,
á veggnum klukka og tvö eilífðarblóm, sem
var snyrtilega og vandlega fest upp á
spjald. Svo var saumakarfan, með skær-
um og garni og lítilli öskju, sem var full
af saumnálum, því að Gotte hafði ofan af
fyrir sér með saumaskap.
Gotte átti tvo vini, Pierre, sem elskaði
hana, og svo köttinn, Jude, sem aldrei vék
frá henni og raunverulega var bezti vinur
hennar. Pierra var ungur og sterkur;
hann felldi trén í skóginum með öxi sinni,
og hann gat lyft Gotte með annari hend-
inni, jafn auðveldlega og barn tekur upp
ósjálfbjarga fuglsunga.
Jude, sem var gömul og sköllótt, gat
ekkert gert annað en að mjálma og strjúka
sér upp að Gotte eða sitja við hlið henn-
ar og horfa á hana íhugulum, grarnum
augum sínum. En á næturnar svaf hún
við rúm Gotte. Og allir vissu, að hún
gætti húsfreyju sinnar betur en nokkur
varðhundur hefði getað gert.
Dag nokkurn, er Gotte sat við sauma
sína undir glugganum,- fór konungssonur
þar hjá, glæsilega búinn og með hóp
veiðihunda. Hann leit á Gotte, og hann
sá, að hún var fögur, svo að hann spurði
hana, hvað hún héti.
„Ég er kölluð Gotte,“ svaraði hún og
roðnaði.
,,Gotte,“ sagði konungssonurinn, „veiztu,
að þú ert dásamlega fögur?“
„Ég á engan spegil,“ svaraði Gotte.
„Hérna,i eigðu minn,“ sagði hinn glæsi-
legi konungssonur, og hann gaf henni
silfurspegilinn sinn, og Gotte sá, að hún
var fögur.
Daginn eftir kom hann aftur.
„Gotte,“ sagði hann við hana, „vildir
þú ekki vera hefðarkona?“
„Þér eruð að hæða mig,“ sagði 'hún
hlæjandi.
En er hún var háttuð um kvöldið, spurði
hún sjálfa sig að því í alvöru:
„Vildi ég ekki vera hefðarkona?"
„Það er undir sjálfri þér komið,“ sagði
riddarinn fagri næsta dag. Og hann hafði
Gotte á brott með sér. Þegar Pierre kom
næst í litla húsið, var Gotte öll á burt,
eldurinn var slokknaður, og Jude var
bundin við arininn. Og þannig varð Gotte
hefðarmær og giftist kongssyninum.
Hún bjó í fallegri höll og hafði fjölda
þjóna til þess að þjóna sér, hún eignaðist
dýrindis skartgripi og búninga. En hún
gat ekki sofnað á nóttunni, því að það var
rödd, sem kallaði á hana utan úr garðin-
um frá því er fyrst tók að rökkva og fram
í birtingu. „Ég þekki þessa rödd,“ hugs-
aði Gotte. Og hún byrgði sig niður í silki-
ábreiðumar, en hún gat ekkí sofnað.
Dauðþreytt fór hún fram úr rúminu og
leit út um gluggann. Og hun sá Pierre
ganga um garðinn, ákallandi hana. Næsta
dag sagði hún við eiginmann sinn:
! veiztu—r
I
1. Eftir hvern er þetta erindi:
Dregnar eru litmjúkar
dauðarós'r
á. hrungjöm lauf
i haus^sKógi.
Svo voru þínir dagar
sjúkir en fagrir,
þú óskabarn
ógæfunnar.
■ 2. Hver var kallaður hinn ókrýndi kon- j
ungur Arabíu?
5 3. Hvert var upphaflega starf Mussolinis ?
: 4. Hvar voru síðustu Olympíuleikamir •
haldnir ?
: 5. Hvenær var frámkvæmd síðasta galdra- ■
brenna, sem sögur fara af, og hvenær j
fór hún fram?
j 6. Hvað forseti Bandaríkjanna dó mán-
uði eftir að hann hafði tekið við störf-
um?
j 7. Hvers konar bók er „Sendiherrann frá j
Júpíter" og eftir hvern er hún?
j 8. Hver var Ivan Sergiejevitsh Turgen- :
jev? og hvenær var hann uppi?
9. Hver var August Strindberg?
; 10. Fyrir hvað er Friedrick von Spee j
j frægur?
Sjá svör á bls. 14.
„Það er maður, sem heldur fyrir mér
vöku með ópum sínum í garðinum að næt-
urlagi. Ég bið þig að skipa svo fyrir, að
hann verði rekinn á brott úr landinu.“
Og Pierre var rekinn á brott úr landinu.
En næstu nótt voru það önnur hljóð,
sem héldu fyrir henni vöku. Og í þetta
skipti var það Jude, sem ákallaði hana.
Og þess vegna sagði Gotte við manninn
sinn:
„Það er köttur, sem heldur fyrir mér
vöku. Láttu drekkja honum!“
Og Jude var drekkt í tjörninni.
Næstu nótt sofnaði hefðarkonan Gotte,
en í draumum sínum heyrði hún rödd,
sem kallaði: „Ég er gamli stóllinn, ég er
gamli stóllinn!“ 0g önnur rödd kallaði um
leið: „Ég er nálin, ég er nálin!“ Og fleiri
raddir. kölluðu samtímis: „Ég er skápur-
inn . ..“ „Ég er glugginn ...“ „Ég er
gamla húsið . . .“ „Gotte, Gotte! heyrirðu
til okkar?“
Þá stóð Gotte á fætur án þess að mæla
orð af vörum. Hún fór út í myrkrið og
lagði stafla af eldiviði fyrir framan dyrn-
ar á gamla húsinu og kveikti í. En um leið
kveikti hún í svöluhreiðri, og eins og allir
vita, þá er það ills viti.
Og þess vegna gat Gotte heldur ekki
sofið næstu nætur, vegna þess, að svala
flaug um fyrir utan gluggann hennar og
kallaði á ungana sína.
Það var revnt að drepa hana, en engar
örvar gátu hitt hana.
„Ég býð auðæfi mín hverjum þeim, sem
getur drepið svöluna!“ kallaði Gotte í ör-
væntingu sinni. En það var gagnslaust;
enginn gat drepið hana. Og þannig varð
Gotte svefnlaus og óhamingjusöm og
trrðist upp hjá konungssyninum, sem
hafði ætlað að gera hana hamingjusama í
höll sinni.
Maðurinn hér á myndinni sést vera að kljúfa í
sundur stærsta demantinn, sem nokkum tíma
hefir fundizt, hann er virtur á 200,000 dollara.