Vikan - 07.09.1944, Blaðsíða 6

6
í
VIKAN, nr. 36, 1944
ekki neitt. Poirot er sá eini, sem eitthvað veit
meira en það, sem fram hefir komið í skýrslum
iögreg-lunnar.“
„Hann er vitur maður,“ sagði ofurstinn og
glotti. „Hann gefur hvergi á sér höggstað.“
„Þú ert allt of þreytandi í kvöld, Jarnes," sagði
Caroline. „Þú situr hérna eins og staur og segir
ekki neitt!“
„En góða mín, ég hefi ekkert að segja; að
minnsta kosti ekkert af því tagi, sem þú býst
við.“
„Vitleysa," sagði Caroline um leið og hún
raðaði spilum sínum. „Þú h 1 ý t u r að vita eitt-
hvað, sem e'r athyglisvert og skemmtilegt.“
Ég svaraði henni ekki strax, en svo sagði ég:
„Hvað það snertir, þá veit ég ekki, hvað ykkur
kann að finnast til um giftingarhring úr gulli,
með dagsetningu á og „Frá R.“ innan á.“
Ég lýsi ekki þeirri hugaræsingu, sem þessi orð
mín vöktu. Ég var neyddur til þess að tiltaka
nákvæmlega hvar og hvenær þessi dýrgripur
hefði fundizt. Ég varð að upplýsa mánaðardaginn.
„13. marz,“ sagði Caroline. „Nákvæmlega fyrir
sex mánuðum síðan. Ó!“
Úr því öngþveiti af æstum tilgátum og bolla-
leggingum, sem af þessu leiddi, komu þrjár kenn-
ingar:
1. Kenning Carters ofursta: Að Ralph og Flora
vséru leynilega gift. Fyrsta og einfaldasta kenn-
ingin.
2. Kennig ungfrú Ganett: Að Roger Ackroyd og
frú Ferrars hefðu verið leynilega gift.
3. Kenning systur minnar: Að Roger Ackroyd
hefði gifzt ráðskonu sinni, ungfrú Russell.
Fjórða kenningin kom frá systur minni um það
leyti, sem við ætluðum að fara að sofa.
„Taktu eftir orðum mínum,“ sagði hún skyndi-
lega. „Mér myndi alls ekkert koma á óvart, þó
að Flora og Geoffrey Raymond væru gift.“
„Þá myndi auðvitað standa „frá G.“ en ekki
„frá R.“ í hringnum," sagði ég.
„Það er ómögulegt að slá því föstu. Sumar
stúlkur kalla menn sína, eftir ættarnafninu. Og
þú heyrðir hvað ungfrú Ganett sagði í kvöld, um
hegðun Floru.“
Sannast að segja hafði ég ekki heyrt ungfrú
Gánett segja neitt í þá átt, en ég virti hæfileika
hennar til þess að geta ráðið dylgjur og hálf-
kveðnar vísur.
„En hvað um Hector Blunt?“ spurði ég. „Ef
það er nokkur —“
„Vitleysa," sagði Caroline. „Ég veit að hann
dáist að henni, jafnvel elskar hana. En þú getur
treyst því, að stúlka á hennar aldri verður ekki
ástfangin af pnanni, sem er nógu gamall til þess
að vera pabbi hennar, ekki þegar snotur, ungur
einkaritari er á næstu grösum. En eitt get ég
sagt þér, og það ákveðið. Floru er alveg sama
um Ralph Paton og hefir alltaf verið. Þú getur
haft það eftir mér.“
Hér með hefi ég það eftir henni, með auðmýkt.
XVII. KAFLI.
Parker.
Morguninn eftir datt mér í hug, að ég hefði ef
til vill verið full opinskár. Að vísu hafði Poirot
ekki lagt mér ríkt á hjarta að halda leyndu þess-
ari uppgötvun með hringinn. Hins vegar hafði
hann ekki nefnt það einu orði, er hann var á
Fernly, og að þvl er ég bezt vissi, þá var ég sá
eini, sem vissi um hann auk Poirots. Ég fann
óþægilega til samvizkubits. Ég vissi, að ummæli
min væru nú komin á hvert heimili í Kings Abbot.
Ég bjóst við skömm og ákúrum frá Poirot á
hverri stundu.
Jarðarför þeirra frú Ferrars og Rogers Ack-
royd var ákveðin klukkan ellefu. Hún fór mjög
hátíðlega og vel fram. Allt fólkið á Fernly var
viðstatt.
Þegar jarðarförinni var lokið, tók Poirot, sem
einnig hafði verið viðstaddur, undir hendina á
mér og bauð mér að koma með sér til gisti-
hússins. Hann var mjög alvarlegur á svip, og ég
óttaðist, að það, sem ég hafði sagt i gærkvöldi,
hefði borizt honum til eyrna. En brátt komst ég
að því, að það var allt annað, sem honum lá á
hjarta.
„Skiljið þér,“ sagði hann. „Við verðum að fara
að hafa okkur til verksins. Með aðstoð yðar hefi
ég hugsað mér að yfirheyra eitt vitni. Við mun-
um efast um framburð hans, við munum gera
hann svo skelkaðan, að sannleikurinn hlýtur að
koma i ljós.“
„Um hvaða vitni eruð þér að tala?“ spurði
ég, mjög hissa.
„Parker,“ sagði Poirot. „Ég bað hann að koma
heim til min um hádegi í dag. Ég geri ráð fyrir,
að hann bíði eftir okkur.“
„Hvað haldið þér um hann?“ spurði ég og
starði framan í hann.
„Ég veit ekki, en ég veit það aðeins, að ég
er ekki ánægður."
„Haldið þér, að þao hafi verið hann, sem hafði
peninga af frú Ferrars ?“ ,
„Annað hvort það, eða —.“
„Eða hvað?“ spurði ég.
„Vinur minn, ég segi yður aðeins þetta: Ég
vona, að það hafi verið hann.“
Alvara hans og eitthvað óskýranlegt í fari hans
gerði það að verkurn að-ég þagnaði og spurðist
einskis frekar.
Þegar við komum á gistihúsið var okkur til-
kynnt, að Parker biði eftir okkur. Er við geng-
um inn í herbergið, stóð kjallarameistarinn kurt-
eislega á fætur fyrir okkur.
„Góðan daginn, Parker,“ sagði Poirot vingjam-
lega. „Viljið þér bíða eitt augnablik ?“
Hann tók af sér frakkann og hanzkana.
„Leyfið mér að hjálpa yður,“ sagði Parker og
flýtti sér til hans til þess að aðstoða hann. Hann
lagði frakkann og hanzkana snyrtilega frá sér á
stól við dyrnar, Poirot fylgdist með gerðum hans
ánægjulegur á svip.
„Ég þakka yður fyrir, Parker minn,“ sagði
hann. „Viljið þér ekki fá yður sæti? Erindi mitt
við yður kann að taka nokkuð langan tíma.“
„Jæja, hver haldið þér að sé ástæðan fyrir því,
að ég bað yður að koma hingað núna?“
Parker ræskti sig.
„Mér skildist, herra, að yður langaði til að
spyrja mig nokkurra spurninga viðvíkjandi hús-
bónda mínum.“
„Einmitt," sagði Poirot og Ijómaði af ánægju.
„Hafið þér oft gert tilraunir til fjársvika?"
„Herra minn!“
Kjallarameistarinn stökk á fætur.
„Svona, æsið yður ekki upp að óþörfu," sagði
Poirot vingjarnelega. „Verið ekki' að leika heið-
arlegan, ranglega ákærðan mann. Þér vitið allt
um þessa tegund fjársvika, eða er ekki svo?“
„Herra minn, ég hefi aldrei — aldrei verið —.“
„Móðgaður á slíkan hátt áður,“ botnaði Poirot
setninguna fyrir hann. „Hvers vegna var yður þá
svo umhugað um að heyra samtalið, sem fram
fór í skrifstofu herra Ackroyds um kvöldið, er þér
höfðuð heyrt orðin nauðungargjald og fjársvik ?“
„Ég var ekki — ég —.“
„Hjá hverjum voruð þér áður en þér komuð til
Ackroyds?" spurði Poirot skyndilega.
„Hjá hverjum ? Ellerby majór —.“
Poirot greip fram í fyrir honum.
„Einmitt, Ellerby majór. Ellerby neytti eitur-
lyfja, var það ekki? Þér ferðuðust um með hon-
um. Meðan þið dvöldust í Bermuda, lentuð þið í
vandræðum; maður var drepinn. Ellerby var að
einhverju leyti ábyrgur. Það var allt þaggað nið-
ur. En þér vissuð um það. Hversu mikið borgaði
Ellerby yður á mánuði fyrir að þegja?"
Erla og
umiust-
iniL
Teikning eftir
Geo. McManus.
Oddur: Senduð þér eftir mér, ofursti? Oddur: Þakka yður hjartanlega fyrir; en hvað
Ofurstinn: Já, Oddur, ég hefi góðar fréttir að flytja þér. Við höf- kærastan mín verður upp með sér!
um séð, hversu vel þú hefir hegðað þér, og komið okkur saman um
að gera þig að undirliðþjálfa!!
Oddur: Erla, ég hefi stórkostlegar, dásamlegar fréttir
handa þér!
Erla: Hvað er það, elskan mín? - Nei, fyrst ætla ég
að segja þér mínar fréttir.
Erla: Frændi minn í Italíu hefir verið hækk-
aður upp í liðsforingjatign. Er það ekki yndislegt?
Jæja, hvað var það, sem þú ætlaðir að segja mér?