Vikan - 10.01.1946, Qupperneq 12

12
VHLAJN, nr. 2, 1946
eins og einhver sé alltaí að hvísla." Hann leit
flóttalega kring um sig í stofnnni.
Ég verð að játa að mér brá við þessi orð, en
reyndi að leyna því og sagði:
„Hvaða vitleysa. Þér eruðu eitthvað óstyrkur
á taugum — það er allt og sumt.“
Hann horfði hvasst á mig, en ég leit á hann
á móti og reyndi að dylja óróa minn. Hann benti
á mig með vísifingi hægri handar og sló taktinn
með fingrinum til áherzlu við hvert orð um leið
og hann sagði:
„Ég þori að veðja 10, nei 100 á móti einum
um, að þetta er stofan, sem þetta — þetta gerð-
ist í!“
Ég horfði eins og dáleidd á fingurinn slá takt-
inn. Hanfl þurfti ekki að segja meira. Ég vissi
allt of vel, hvað hann átti við. Ég vætti varir
mínar með timgubroddinum.
„Nú, hvað segið þér?“ sagði hann blátt
áfram. „Er þetta rétt hjá mér? Hef ég ekki
unnið veðmálið ?“
Ég svaraði enn ekki. Hann lagðist niður í rúm-
inu og brosti.
„Ég þykist vita, að ég hef haft rétt fyrir mér,“
sagði hann og dró ábreiðuna upp yfir axlir sér
og lagaði koddann undir höfðinu. „Pyrst ég yeit
hvað er, þá held ég mér gangi vel að sofna,“
bætti hann við, þessi undarlegi maður, og hló. „Ég
er ekkert óstyrkur á taugunum og læt mér á
sama standa. Vilduð þér ekki gjöra svo vel og
slökkva ljósið ? Ég ætla að fara að sofa!"
Hann lokaði augunum og ég slökti ljósið. Um
leið og ég gekk út úr stofunni, heyrði ég hann
segja:
„Nú er mér sáma um hvíslið, þegar ég veit
hvemig á þvi stendur."
Ég gekk hægt fram ganginn. Ég var alls ekki
búin að jafna mig enn og reyndi eftir mætti að
vera róleg. Hvað átti maðurinn við með hinum
undarlegu orðum ? En úr því að sjúklingur-
inn gat verið svona rólegur, því skyldi ég þá
ekki reyna að vera róleg líka ? Ég fór að
stjana við Sonny, náði í kamfóruna og hita-
púðann og fór með þetta inn til hans.
Um þrjú-leytið var komin kyrð á í suðurálm-
1. Eva: Nú skulum við hætta þessum leik, ég
er orðin svöng.
Raggi: Ég er líka orðinn svangur og ég er
feginn, að þú vilt hætta.
2. Raggi: Það væri nú ekki dónalegt að fá
annaðhvort kleinur eða pönnukökur!
Eva: Því miður, Raggi, hefi ég hvorki bakað
pönnukökur eða kleinur í dag.
unni. Sjúklingamir sváfu eða móktu á þessum
dimmasta tima næturinnar. Maida sat við skrif-
borðið og var að skoða hitatöflu sjúklingsins á
nr. 11 og ég læddist inn til Sonny til að aðgæta
hvernig líðanin væri. Allt var í lagi þar, og dauða-
kyrrð ríkti í suðurálmunni.
Skyndilega heyrðist hátt og langt neyðaróp,
sem varð æ hærra og hærra, þar til það loksins
dó jafn skyndilega út það hafði byrjað.
Mér brá svo mjög að mér lá við falli. Á ein-
hvern óskiljanlegan hátt komst ég þó út á gang-
inn. Þar mætti ég Maidu, sem bað mig að koma
með sér inn á stofu 18.
Maida gekk rakleiðis að dyrunum og rétti hönd-
ina irm fyrir og leitaði að rofanum. Þegar ljósið
hafði verið kveikt í stofunni, sáum við að sjúk-
lingurinn var sestur fram á rúmstokkinn og
starði á eitthvað hinu megin við rúmið. Við lit-
um þangað líka. A gólfinu lá kvenmaður á grúfu
og hnypraði sig saman. Við beygðum okkur nið-
ur til þess að sjá betur hver þetta væri.
„Það er Corole!“, hrópaði Maida.
Við snerum henni við og létum hana liggja
upp í loft. Ég varð skelfingu slegin þegar ég sá
framan í hana, þvi ég hélt fyrst að hún væri dáin.
En ekki leið á löngu þar til Corole opnaði augun
og settist upp. Hún var sýnilega hálf-rugluð og
starði á sjúklinginn, sem sat enn á rúmstokknum
án þess að mæla orð frá vörum. Hún var með
opinn munninn og það var eins og augun ætluðu
út úr henni — og hún bar höndina upp að munn-
inum eins og til þess, að verjast þess að reka upp
neyðaróp.
Okkur létti mjög við að sjá, að Corole var lif-
andi. Maida lét fallast á næsta stól, en ég þrútn-
aði af reiði.
„Hvern fjandann ert þú að vilja hér?“ spurði
ég Corole æst. „Hvað gengur eiginlega að þér?
Og því læturðu svona, manneskja?"
Corole svaraði ekki spurningum mínum. Hún
benti á sjúklinginn og spurði með lágri hásri
röddu:
„Hver er hann, þessi?"
Mér fannst ég verða að svara henni og sagði:
„Þetta er nýkominn sjúklingur."
3. Eva: Mér datt í hug, að ef til vill mundirðu
hafa lyst á lagköku!
Raggi: Og það eru fimm lög í kökunni!
4. Raggi: Ég get ekki hugsað mér neitt betra
en lagköku!
Eva: Þú varst að óska eftir kleinum og pönnu-
kökum, en ég vona, að þú gerir þér þetta að
góðu!
„Sjúklingur ? Héma?"
„Já, því þá ekki?"
Hún leit á mig. Augun voru græn og hún var
voteyg.
„Hvenær kom hann?"
„1 gærkveldi. En hvaða máli skiptir það? Og
hvað hefir komið fyrir? Segðu mér það, Corole."
Hún stóð upp og sveipaði að sér kápunni.
„Hann hræddi mig," sagði hún. „Ég hélt — •—
É g sá hann liggja þarna í rúminu-------- ég vissi
ekki að það væri kominn nýr sjúklingur í þessa
stofu. Ég hélt — — ég hélt — -—.“ Hún bar hönd-
ina upp að enninu og strauk það vendilega. Hún
leit hræðilega út, líktist mest galdranorn. Varir
hennar voru kolbláar, andlitið náfölt og augun
voru eins og í viltum ketti.
Nú heyrðist fótatak utan af ganginum og eft-
ir nokkur augnablik komu þeir Hajek og Bal-
man inn í stofuna. Hajek hélt að sér baðkápunni
með annari hendi, en í hinni hendinni hélt hann
á skammbyssu. Hann nam skyndilega staðar,
þegar hann kom auga á okkur. Mér sýndist þau
Corole líta svo einkennilega hvort á annað —
hvort sem þetta var nú hugarburður eða ekki •—,
en víst var um það, að Hajek setti skammbyss-
una fljótt í vasann á baðkápu sinni.
„Hvað gengur á hér?“ spurði Balman og leit
á okkur til skiptis.
Ég skýrði honum i sem fæstum orðum frá því,
sem ég vissi um atburðina.
Balman gekk þegjandi að sjúklingnum og
hjálpaði horimn upp í rúmið og breiddi yfir hann.
Síðan sneri hann sér að Corole og horfði spyrj-
andi augnaráði á hana.
„Ég varð hrædd," sagði hún með hásri röddu.
„Ég hélt — ég.“ Hún hætti skyndilega og reyndi
að brosa, en hún gat ekki brosað, heldur aðeins
grett sig. „Ég mun hafa fallið í yfirlið. Mér þykir
þetta leitt, en það var ekki ætlun mín að gera
ykkur ónæði."
Það var ólíkt Corole að afsaka sig, enda fórst
henni það óhönduglega.
Hajek ræksti sig og sagði:
„Var þá — hérna — var þá eitthvað að?"
Mér fannst spurning hans koma eftir dúk og
disk og skildi varla hvað hann var að fara.
„Ég sá mann liggja þarna í rúminu," sagði
Corole og reyndi að vera eðlileg. „Mér brá svo, að
ég hrópaði upp yfir mig. Svo leið yfir mig. Skyldi
ég hafa vakið alla á sjúkrahúsinu ? Mér fannst
líka, ungfrú Keate, að það hafi verið illa gert
af yður að leggja sjúkling inn á þessa stofu."
Það var henni líkt að reyna að skella skuldinni
á mig. Ég varð svo reið, að ég kom engu orði
upp. Ég var að leita að hæfilegu svari í huga mér,
þegar Maida sneri sér að Corole og spurði:
„En hvaða erindi áttir þú inn á þessa stofu?
Og það um miðja nótt? Svaraðu því, Corole."
Corole leit illilega á Maídu, en Maida brá
hvergi og horfði á hana á móti.
„Já, Corole. Hvert var erindið?" spurði ég
ákveðin. „Og hvemig tókst þér að komast inn í
sjúkrahúsið ?“
„Þér verðið að gefa skýringu á þessu," sagði
Balman rólega.
Hún leit á okkur öll til skiptis og fitlaði við
kápukragann.
„Ég gat ekki sofið," sagði hún. „Ég lá í rúm-
inu og var að hugsa um Louis og---------og ég
veit ekki hvernig á því stóð — ég fékk skyndi-
lega þá hugmynd, að ég gæti ef til vill — það er
að segja, ef ég færi hingað yfir---.“ Hún þagn-
aði, vissi sýnilega ekki, hvað hún ætti að segja.
Eftir að hafa fett sig og brett í nokkur augnablik,
hélt hún áfram: „Mér fannst ég verða að sjá
stofu 18. Þess vegna fór ég hingað inn. Ég skreið
inn um gluggann. Ég vona að ég þurfi ekki að
skýra þetta betur fyrir ykkur — og góða nótt!"
Hún leit á okkur öll til skiptis og fitlaði við
að sér kápunni. Síðan gekk hún út að glugganum,
studdi annari hendi á gluggakistuna og sveiflaði
sér léttilega út um gluggann. Eftir nokkur augna-
blik var hún horfin út í myrkrið.
MAGGI
oo
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bisbop.