Vikan - 10.01.1946, Page 13

VIKAN, nr. 2, 1946
1. mynd. Abraham féll fram á ásjónu sína og
guö talaði við hann og sagði: „Sjá, það er ég, sem
hefi gjört við þig sáttmála og þú skalt verða faðir
margra þjóða. Og ég mun gjöra þig mjög frjó-
saman og gjöra þig að þjóðum; og af þér skulu
konungar koma."
2. mynd. Þegar Abraham sat í tjalddyrum sín-
um í hádegishitanum, hóf hann upp augu sin og
litaðist um, og sjá, þrir mehn stóðu gagnvart hon-
um. Skundaði hann til móts við þá og laut þeim til
jarðar. „Leyfið, að sótt sé litið eitt af vatni, að þér
megið þvo fætur yðar. Og ætla ég að sækja brauð-
bita.“
3. mynd. Tók hann rjóma, mjólk og kálf og
matbjó þetta og setti fyrir þá. Sjálfur stóð hann
frammi fyrir þeim undir trénu, meðan þeir mötuð-
ust. Þá sögðu þeir honum, að Sara konan hans
myndi eignast son. Sara, sem stóð í tjalddyrunum,
hló að þessu, því að hún var orðin gömul.
4. mynd. Drottinn ságði Abraham að hann
ætlaði að eyða Sódomu og Gómorru. Abraham gat
fengið hann til að þyrma borgunum, ef tíu rétt-
látir menn fyndust í þeim.
13
Vor um alla veröld.
Norski rithöfundurinn og skáldið Nordahl Grieg
er orðinn kunnur íslendingum vegna hinna mörgu
afbragðsljóða, sem þýdd hafa verið eftir hánn á
íslenzku og dvalar sinnar hér, er mun hafa aflað
honum margra vina og kunningja og aðdáenda..
Dauðdagi hans í stríðinu snart því viðkvæma
strengi í hjörtum margra hér á landi. N.ú er ný-
komin út á íslenzku löng skáldsaga eftir Nórdáhí
Grieg, „Vor um alla veröld,“ þýdd af Jóni Helga-
syni blaðamanni, en útgefandi er Bókabúð Rikku
á Akureyri. Sagan skiptist í tvo hluta, „tJtlend-.
ingar i Moskvu“ og „Viva la Muerte ■ (Dauðinnj
lifi)“, og gerist fyrri hlutinn, einsog nafnið bendir
til í Rússlandi, en hinn síðari að mestu leyti i
borg'arastyrjöldinni á Spáni. Þetta er mikil saga
og varpar ljósi yfir margt, sem var undaiifarí
hinnar miklu heimsstyrjaldar.
Ævintýr í Kákasus.
BARNASAGA
eftir Jens K. Andersen.
Einstigið meðfram hyldýpinu var að-
eins þrjátíu sentimetra breitt, og
Kasi, þessi djarfi drengur, hugsaði
sig ekki mikið um áður en hann lagði
á það. Amma hans, Schuanata gamla,
hafði oft ráðið honum frá því að fara
þessa leið heim í þorpið, sem lá í
klettahéruðum Kákasus og hann átti
heima í. En Kasi geðjaðist vel að
hættunum. Hann var ósvikinn ætt-
ingi hinna hraustu f jallabúa, sem um
langt skeið buðu hinu volduga .Rúss-
landi byrginn. Aðvaranir ömmu hans
héldu i hann örskamma stund. Svo
tautaði hann „Allah saklan,“ guð
blessi mig, og hóf ferðina.
A aðra hönd hafði Kasi lóðréttan
fjallsvegginn, en á hina snarbratt og
ógnandi hyldýpið. En svima þekkti
hann ekki og gekk hugrákkur áfram.
•öllu reiddi vel' af, unz hann beygði
fyrir klettasnös á miðri leið. Þá sá
hann allt í einu stóran hjört koma á
móti sér. Hvað átti hann að gjöra?
Stígurinn . var of mjór til þess að
hann og dýrið gætu mætzt. Því síð-
ur g;at éða vildi hjörturinn snúa við.
Þvert á móti setti hann undir sig
hornin og krafsaði í stíginn með
íramklaufununi. Ef Kasi sneri við
myndi hann auðvitað elta hann og
auk þess hrinda honum niður í hyl-
dýpið.
Nú iðraðist drengurinu sáran eftir,
að hann hlýddi ekki hinum velmeintu
ráðum ömmu sinnar. Þannig stóðu
þeir nokkrar minútur og vissu ekki
hvað þeir ættu að hugsa hvor um
annan. Allt í einu kastaði Kasi sér
flötum til jarðar og lá grafkyrr.
Þetta var það eina, sem gat bjargað
honum, ef hjörturinn vildi ganga yfir
hann. Dýrið húgsaði sig um stundar-
korn fnæsti sig og sló til hjartar-
hornunum sínum. Loks gekk það
fram, skref fyrir skref. Nú, nú kom
það að honum. Kasi lá alveg kyrr.
Ætlaði það að troða hann í hel? Var-
lega dró hann upp rýtinginn sinn,
sem hann var alltaf með. Það var
huggun í því að hafa hann milli
handa, jafnvel þótt hann naumast
gæti hjálpað honum. Ef hann særði
hjörtinn, þá myndi hann auðvitað,
sparka honum niður. Þetta stóra
dýr hafði stanzað rétt við höfuð hon-
um, sem það snuðraði af. Síðan gekk
það dálítið aftur á bak og allt í
einu stökk það í hendings kasti yfir
drenginn og hélt síðan leiðar sinnar
hið rólegasta. Kasi var borgið. Hann
stóð upp, dró djúpt andann og gekk
áfram. Brátt kom hann niður í dal-
inn heim í kofann, þar sem foreldrar
hans áttu heima. Schuanata gamla
sat úti. Hún skoðaði hann vandlega.
Hann var ennþá dálítið fölur eftir
skelfinguna, sem hafði gripið hann.
„Hvað hefir komið fyrir þig,
drengur?“ spurði hún. Kasi sagði dá-
lítið sneypulegur frá ævintýrinu.
Hann vissi, að nú fengi hann skamm-
ir, og ekki stóð á þeim.
„Já, þarna geturðu séð,“ sagði sú
gamla hörkulega, „sá sem ekki vill
á hlýða, verður að reka sig á. Ef þú
ætíð óhlýðnast ráðum mínum, fer fyr-
ir þér eins og manninum í ævintýr-
inu.“
„Hvernig þá ?“ spurði Kasi.
Þá mælti amma hans á þessa leið:
„Einu sinni var ungur, fátækur
maður. Hann gekk í þjónustu
Dshins Padishahs, konungs andanna-
og fékk hann þrjú góð ráð í laun.
Pyrsta ráðið var þetta: Plyttu allt
sem liggur fyrir utan húsið þitt, inn
i það. Annað: Trúðu aldrei konu fyrir
leyndarmáli. Þriðja: Lánaðu aldrei
lykilinn þinn. Maðurínn varð harla
glaður við ráð þessi. Þegar hann
hafði lokið starfstíma sínum, reisti
hann sér hús, og hann rogaði öllu
því, sem utan við það lá, inn í það.
Dag nokkurn sá hann slöngu og
samkvænat ráðleggingu andakon-
ungsins bar hann hana einnig inn.
Næsta dag verpti slangan gulleggi
og hélt þeim hætti upp frá því, og
brátt varð maðurinn rikur. j Síðan;
giftist hann og var mjög hamingju-
samur. Hann geymdi slönguna í læstú
útihúsi. En konan hans var mjög
forvitin og nauðaði sífellt á hónum að
segja sér, hvaðan auður hans væri
runninn. Loks sýndi hann henni
slönguna og kom upp leyndarmálinu,
En þá steinhætti slangan að verpa
gulleggjum. ,
Stuttu síðar bað nábúi hans hami'
að lána sér lykilinn sinn, til þess
að reyna, hvort hann ekki gætj
opnað íbúð sína með honúm, þar serti
hann hafði týnt sínum eigin. Hann
fékk lykilinn, en tók vaxmót af hon-
um, og nokkru seinna fór hann að
nóttu til inn í hús unga mannsins og
rændi öllu, sem hann enn átti. Þarinig
fór fyrir manntetrinu, úr því að hanrt
ekki fylgdi öllum hinum góðu ráðum
Dshins Padishahs.“
Schuanata þagði — „Láttu þér
þetta að kenningu verða,“ hélt húti
loks áfram, „bæði ævintýrið og það;
sem henti þig i dag.“ „Já, ánima,‘!
sagði Kasi auðmjúkur. ,
„En þar sem þú fórst skynsamlega
að ráði þínu,“ sagði gamla konan
brosandi, „þá komdu inn. Eg á til
Kisél, sem ég ætla að gefa þéf."
Kasi lét ekki segja sér þetta
tvisvar. Kisél er einskonar rauð*
grautur búinn til úr víni, mjöli og
mjólk, það var uppáhalds matur hans.
Og brátt sat harin ánægður og
bragðaðist vel að. En hann gleymdi
aldrei samskiftum sínum við hjört-
inn í einstiginu og hefir aldrei síðan
verði likt því svo fífldjarfur.