Vikan - 17.01.1946, Qupperneq 12

n
VIKAN, nr. 3, 1946
aði hlerunum og þaut burtu niður eplagarðinn.
Og þá var það, að hann byrjaði fyrir alvöru að
hvessa, og ég taldi því best að hypja mig burtu,
bæði vegna þess og svo hins, að mig langaði ekki
til að láta flækja mér inni í þetta mál.“
Hann snýtti sér hraustlega. Ég varð þess vör,
að ég hafði hiustað á hann með opinn munninn.
„En hverjir voru inni á stofu 18, Higgins? Nú
getið þér ekki dregið iengur að skýra mér frá
því.“
„Hverjir það voru? Jú, það var nú auðvitað
dr. Letheny. Og svo þessi héma Gainsay, sem
býr uppi á lofti hjá Corole. Og svo var sjálf
Corole Letheny og dr. Hajek---------.“
„Og sáuð þér þetta fólk greinilega og þekktuö
það, Higgins?"
„Hvort ég sá! Eg sem var að enda við að segja
yður, að ég hefði góða heym!“
„Já, en góði maður, ekki hafið þér t. d. getað
þekt hr. Gainsay á röddinni."
„Nei — satt er það, en það var andlitið á hon-
um, sem ég sá í bjarmanum af eldspítunni."
„Nú jæja. En í guðanna bænum, haldið þér
áfram frásögn yðar, Higgins. Vora nokkrir fleiri
þarna og hverjir? Og hvað varð um radíumið?“
„Hvað skyldi annars vera framorðið?" spurði
hann og leit á armbandsúrið mitt. „Nú, það er
þá svona, ég má þá ekki slóra lengur núna.“
„Biðið þér, bíðið þér!“ hrópaði ég og greip í
handlegginn á honum. En hann beið ekki. „Eg
verð að fara núna,“ sagði hann og reif sig laus-
an, „en ég skal segja yður þetta allt seinna í
kvöld." Og þar með var hann rokinn burt.
Eg horfði á eftir honum þar til hann hvarf mér
úr augsýn. Eg stóð hreyfingalaus og var eins og
hálfragluð. Hvað hafði hann séð? Hvað hafði
hann heyrt ? Hver . . . ?
Eg ætlaði að fara að snúa heimleiðis þegar ég
veitti því athygli, að blöðin á trjánum skammt
Irá mér bærðust eins og í vindi. En það var
blanka-logn og því fannst mér þetta einkennilegt.
Ég gekk í áttina til trjánna og sveigði greinarn-
ar til hliðar. Eg sá mann ganga burtu hröð-
um skrefum. Hann leit ekki við, en ég
þekti hann greinilega — það var Jim Gainsay.
Hann hafði þá staðið á hleri bak við tréin og
sjálfsagt heyrt hvert orð, sem við sögðum. Eg
veit ekki hvort ég undraðist meir, frásögn
Higgins eða framferði Jim Gainsay.
1. Gunni; Halló félagar!
Raggi: Gunni er að kalla í okkur við látum
; sem við höfum ekki heyrt það, annars losnum við
a,ldrei við hann!
2. Maggi: Þetta er svoddan skrafskjóða, það
ér' ómögulegt að vera með honum!
Ég sá nú, að ég varð að ná sem fyrst í O'Leary
og skýra honum frá sögu Higgins. Hann var viss
með að fá Higgins til að segja mér alla söguna
afdráttarlaust. Og þó — satt að segja langaði
mig til þess að láta Higgins segja mér þetta
fyrst. Ég'ákvað þvi að bíða með að tala við
O’Leary og sjá til hvort Higgins efndi loforð
sitt um að segja mér nieira um þetta í kvöld.
Það var hringt til kvöldverðar. Ég er ekki vön
því að láta mig vanta við máltíðimar, en nú
ætlaði ég mér samt ekki að borða. í stað þess
hugðist ég ná í Higgins og fá hann til að halda
áfram frásögn sinni. En hvernig sem ég leitaði,
þá tókst mér ekki að finna hann, og þegar ég
spurði hjúkrunarkonurnar um hann, fékk ég það
svar, að hann hefði farið niður í bæ. Ég hætti
þá leitinni og fór níður í borðsal.
Þegar þangað kom, veitti ég því athygli, að
allir voru mjög alvarlegir og töluðu i hálfum
hljóðum. Melvina Smith virtist halda upp sam-
ræðunum, og ég snéri mér þvi að henni og spurði:
„Er nokkuð að — eða hvað?"
Melvina leit á mig og svaraði með sorgar-
hreim í röddinni:
„Apoplex er dauður!“
„Apoplexi?" Ég hafði alveg gleymt því að við
höfðum skirt einn ketlinginn þessu nafni og ég
skildi því ekki hvert Melvína var að fara.
„Já, Apoplexi," sagði Melvina. „Þriðja óhappið
kemur því bráðum!"
Ég var engu nær og leit spurnaraugum á Mel-
vinu.
„Manstu ekki eftir honum Apoplexi ? Ketlingn-
um — svarta ketlingnum? Hann er dáinn og það
veit á illt!“
„Já, ketlinguum — jú, ég man eftir honum.“
„Það gekk ekkert að honum," sagði Melvina
sannfærandi, „Alls ekkert, og hann var meira
að segja hraustari en allir hinir kettlingarnir.
Og — samt er hann dauður.“
„Æ, vertu ekki með þessa vitleysu,“ sagði
ég önug.
„Þetta er fyrirboði," sagði Melvina alvarleg.
Hún stakk hendinni niður i stóra vasann á svuntu
sinni — og tók kettlinginn upp úr honum! Það
var fljótséð að ketlingurinn var dauður — stein-
dauður. Okkur brá öllum, nema Melvinu. Hún
var jafn róleg og sagði: „Hann var al-heilbrigð-
3. Eva: Hann Gunni hefir verið að leita að
ykkur í allan dag.
Maggi: Við sáum hann en stungum hann af.
4, Eva: Frændi hans lét hann hafa peninga og
Gunni gaf okkur öllum sítrón og við fengum
tvaér flöskur hver!
ur, en samt dó hann — alveg að ástæðulausu.
Þetta er fyrirbæri.“
„Melvina Smith,“ sagði ég ákveðin. „Farðu
með ketlinginn út í eplagarðinn og grafðu hann
þar. Síðan skaltu þvo þér vel um hendumar og
skifta um föt. Hvað ertu búin að vera lengi með
hann í vasanum? En það uppátæki. Gerðu þetta
nú þegar!“
„Já, ég skal gera það, ungfrú Keate. En segðu
mér: Att þú að vaka í suðurálmunni í nótt?“
„Já — hversvegna spyrðu?“
' „Guð sé oss næstur!" hrópaði Melvina. „Það
kemur áreiðanlega eitthvað fyrir. A ég ekki að
vaka með ykkur?"
„Nei — þess þarf ekki með. Og hættið þið nú
þessu tali.“
Melvína stóð upp frá borðinu og gekk út.
Eftir kvöldverðinn fór ég upp á skrifstofuna.
Ég hafði ekki verið þar lengi þegar síminn hringdi
og spurt var um mig. Það var O’Leary og mér
heyrðist hann vera í órafjarlægð.
„Erað þér einar á skrifstofunni ?“
„Já“
„Er þetta ekki beint samband eða er það frá
skiftiborði ? Getur nokkur hlustað á samtalið ?
„Nei.“
„Hejrrið þér, ungfrú Keate. Ég get ekki komið
út á sjúkrahúsið strax, en það er nokkuð, sem
ég þarf nauðsynlega að fá að vita: Hefir nokkuð
verið flutt burt af stofu 18, húsgögn eða sængur-
fatnaður eða nokkuð slíkt?"
„Við tókum óhreina sængurfatnaðinn, en ekk-
ert annað."
Það varð löng þögn, svo löng, að ég hélt hann
hefði ekki heyrt til mín og endurtók svar mitt.
„Jæja,“ svaraði hann, „mér hefir verið sagt, að
ákveðinn hlutur hafi verið fluttur út úr stofunni.“
„Það er ekki rétt,“ svaraði ég, en bætti við:
„Æ-jú, það var líka rétt, ég skipti urn hátalara
í gær í stofu 18 og annari stofu.“
„Nú, já — gjörðuð þér það? Var það áður
eða eftir að ég kom í stofuna?"
„Það var áður en þér komuð.“
„Hvers vegna skiptuð þér?“
„Sjúklingurinn kvartaði um að hátalarinn væri
í ólagi.“
„Hvað gerðuð þér við hann og hvar er hann
nú?“
„Hann er inni hjá Sonny, þar sem ég lét hann.“
„Jæja. Bölvaður bjáni var ég að athuga þetta
ekki. En hérna, ungfrú Keate, takið þér hátalar-
ann og komið honum fyrir á öruggum stað og
látið engan snerta á honum. Heyrið þér það?“
„Já,“ sagði ég dræmt. „En ég — en hérna
haldið þér að hann---------.“
„Jæja þakka yður nú fyrir, ungfrú. Og verið
þér sælar.“ Og hann lagði heyrnartólið á, áður
en ég gæti sagt eitt orð um Higgins. Ég kallaði:
„Herra O’Leary! Herra O’Leary," en enginn
svaraði.
Mér datt í hug að reynandi væri að hringja í
númerið, sem hann hafði látið mig hafa um dag-
inn. Þjónn kom í símann og sagði mér heldur
byrstur, að hr. O’Leary væri ekki heima. Ég sagði
honum, að ég hefði mjög áríðandi erindi við O’-
Leary og þá varð hann kurteisin sjálf, skrifaði
hjá sér símanúmer mitt og kvaðst skyldi biðja
O’Leary að hringja til mín strax og hann kæmi.
Ég þóttist skilja það á orðum O’Leary að hann
teldi radímið hafa verið falið í hátalaranum. Mér
fannst þetta mjög ólíklegt, en við nánari um-
hugsun komst ég samt að þeirri niðurstöðu að
þetta gæti vel hafa átt sér stað.
Ég flýtti mér inn i stofuna til Sonny og tók
hátalarann. Ég fór með hann inn í herbergið
mitt og var að hugsa um að opna hann og líta
innan í hann, en hætti svo við það? Ég lét mér
nægja að hrista hann dálítið og hlusta hvort
nokkuð lauslegt væri innan í honum, en ég heyrði
ekkert. Þá setti ég hann í neðstu hillu á klæða-
skápnum og læsti skápnum.
Og nú var um að gera að finna Higgins! En
það reyndist ekki svo auðvelt. Ég leitaði í kring
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
O o
, ? °l\_____________
eatures Syndicatc, ínc., World rights rcscrvcd.