Vikan - 20.06.1946, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 25, 1946
13
Veiztu þetta:
Skritlur.
hefi ekki gert það, þá geri ég það
ekki. Með virðingu,
yðar —
Hún: Áður en við giftumst sagðist
þú geta hlustað á fögru röddina mína
heila nótt.
Hann: Mig grunaði ekki, að ég
þyrfti að gera það!
1. maður: Leyfir þú konunni þinni,
að gera allt, sem hana langar til?
2. maður: Nei, hún gerið það í leyf-
isleysi!
Bóksali nokkip- fékk endursenda
pöntun með þessum orðum: „Herra
bóksali! Ég hefi aldrei pantað þessa
andstyggilegu bók. Hafi ég gert það,
þá hafið þér aldrei sent hana. Og ef
þér hafið sent hana, þá hefi ég ekki
fengið hana. Ef ég hefi fengið hana,
þá er ég búinn að borga hana. Ef ég
Stúikan (nýkomin í blaðamennsk-
una): Það er ekkert hægt að skrifa
um þetta brúðkaup, ritstjóri. Brúð-
guminn mætti ekki!
1. Lengst til vinstri:: Öm var „verndarfugl" í Wisconsin, í þrælastríðinu í Bandaríkj-
unurn. — 2. Að ofan í miðju: Hillingar eru ljósöldur, sem sveiflast til af misheitu lofti.
— 3. Lengst til hægri: Svona voru ferðaljósmyndarar útbúnir í Bandaríkjunum 1840.
— 4. Að neðan í miðju: Maturinn er sex sekúndur að fara frá munninum og niður
í magann.
í kofa skógarvarðarins.
BARNASAGA.
SÖLIN skein í heiði og fuglarnir
sung og það var svo yndislegt
í skóginum, að Bent litli gat ekki
skilið, hvers *fregna fólk undi annars
staðar en þarna á milli trjánna.
Hann hljóp syngjandi eftir skóg-
argötunum, en allt í einu nam hann
staðar og varð undrandi á svipinn.
Upp við gamla beikitréð, sem hafði
fallið í ofviðrinu, stóð yndisleg kona,
en tvö börn héngu í pilsum hennar.
„Þetta er drottningin,“ hugsaði
Bent. „Hvernig stendur á að hún er
hérna?“
Hann tók ofan húfuna og gekk nær
með mikilli virðingu, þegar drottn-
ingin benti honum að koma og sagði:
„Heyrðu, drengur minn, veiztu hvort
það er eitthvert hús hér í nánd? Ég
og börnin mín erum orðin svo þreytt
og svöng."
„Jú, göfuga drottning," svaraði
Bent. „ég er einmitt að fara til föður-
bróður míns; ef drottningin, prinsinn
og prinsessan vilja koma með mér,
þá skal ég fylgja ykkur þangað.“
Siðan gekk Bent með þeim, þar til
þau komu að litla, snotra skógarvarð-
arhúsinu, þar sem Bent átti heima
ásamt föðurbróður sínum.
„Eg er skógarvörðurinn," sagði
föðurbróðir Bents, „og býð ég drottn-
inguna og börn hennar velkomin und-
ir þak mitt hér er maturog drykk-
ur og góð rúm handa þreyttum!"
Þegar máltíðinni var lokið og sól-
in gengin til viðar, settust gestirnir
í dyrnar og horfðu á bjarta tungl-
skinsgeislana gægjast í gegnum trjá-
krónurnar. Sumarnóttin varð hlý og
skógarvörðurinn dró fram flautu sína
og tók að leika á hana.
Það voru undarlegir, blíðir og ang-
urværir tónar, sem komu úr flaut-
unni, og alls konau dýr streymdu að
til að hlusta á lögin. Skógarmús og
íkomi komu alveg að dyrunum,
nokkrir hérar gægðust fyrir húshorn-
ið, froskar, broddgeltir og sníglar
stóðu álengdar og uppi í trjánum
tistu fuglarnir og kvökuðu.
Skógarvörðurinn spilaði um stund
fyrir gesti sína, bæði þá, sem í dyr-
unum sátu, og þá, sem fyrir utan
stóðu, en að síðustu sagði hann:
„Hvernig víkur því við, að drottn-
ingin og konungsbörnin fara ein út
í skóg og reika þar um svöng og
in, „skýrði hann frá því að svarti
prinsinn, húsbóndi sinn, væri á leið-
inni með mikið herlið og ætlaði sér
að leggja undir sig land mitt og setj-
ast að í höllinni. Yrði ég að hverfa
sem skjótast burt með börn mín, ef
ég vildi komast hjá blóðsúthelling-
um og bardaga. Fólk mitt bað mig
að vera kyrra og berjast, en það vildi
ég ekki, því að ég vissi að prinsinn
hafði miklu öflugra lið en ég, þess
vegna yfirgaf ég höllina í morgun,
ásamt börnum mínum.“
„Þið hafið öll heyrt þetta!" hróp-
aði skógarvörðurinn til dýranna, >,far-
ið nú og gerið skyldu ykkar.“
í sama bili heyrðist mikill vængja-
þreytt, í stað þess að fara heim að
höllinni ?“
„Við eigum enga höll framar,"
svaraði drottningin, „óvinur okkar,
svarti prinsinn, hertók hana!“
„Hvemig vildi það til?“ spurði
skógarvörðurinn. „Ég hefi ekki heyrt,
að styrjöld væri í landinu."
„Nei, það hefir heldur ekki verið
barizt," svaraði drottningin, „ég vildi
ekki að hraustu hermennirnir mínir
yrðu drepnir af mönnum svarta
prinsins. Nú ætla ég að segja ykkur
alla söguna."
„Já, sagði skógarvörðurinn, „og
það er bezt að dýrin hlusti einnig á
hana."
„Dag nokkurn kom riddari ríðandi
upp að höll minni," sagði drottning-
þytur og skrjáf og dýrin hurfu brott.
Þessa sömu nótt var mikil hátíð í
höllinni, þar sem svarti prinsinn og
menn hans voru setztir að. Þegar há-
tíðarhöldin stóðu sem hæst varð loft-
ið svart af mýflugum, sem stungu
mennina, svo að þeir flúðu öskrandi
og veinandi inn í þau herbergi, sem
flugurnar gátu ekki komizt inn í.
Þúsundir af músum og rottum
þyrptust að matarleyfunum og átu
þær. Stórir fuglar flugu á rúðurnar
og brutu þær, svo að smáfuglarnir
kæmust inn, og gerðu þeir ennþá
meiri usla í matnum en mýsnar og
rotturnar.
Hérar og íkornar komu á eftir, og
þegar svarti prinsinn ætlaði að fara
að hátta, lágu margir broddgeltir í
rúminu hans. Froskar og sníglar voru
dreifðir um allt og þarna var svo öm-
urlegt að prinsinum og förunautum
hans varð ekki um sel.
Morguninn eftir var ekkert til að
borða, því að það, sem dýrin höfðu
ekki lokið við, var svo óhreint og
sundurétið, að engin leið var að
leggja sér það til mimns.
„Hér getum við ekki verið!" sögðu
liðsmenn prinsins, „þessari höll fylgja
einhverjir töfrar og gjömingar!"
Þeir söðluðu hesta sina og riðu
brott og prinsinn varð að fara með
þeim, því að hann þorði ekki að vera
einn eftir í höllinni.
Reiðir og svangir riðu þeir af stað
og sneru sér aldrei við, þvi að þeir
þráðu að komast burt frá þessari
draugalegu höll, sem var full af ó-
vættum, er áreittu þá á allar lundir.
Þegar þeir voru horfnir, sneru dýr-.
in aftur til skógar, og skógarvörQui>-
inn, sem skildi dýramál, sagðl við
drottninguna.
„Kæra drottning, nú getur þú farið
aftur til hallar þinnar, því að óvin-
irnir hafa yfirgefið hana. En leitaðl*
aftur til okkar hérna í skóginúm, ef
þú lendir i vandræðum!"
Drottningin þakkaði skógarverðin-
um innilega fyrir og bað hann að
koma og heimsækja sig í höllina.
Hún sagði einnig við Bent að hann
mætti búa í höllinni, ef hann vildi.
En Bent hristi höfuðið og sagði:
„Ég og föðurbróðir minn munum
koma einhvem tima og heimsækja
drottninguna, prinsinn og prinsess-
una, en við viljum ekki búa í höll-
inni — við elskum skóginn og dýr-
in í honum og getum ekki án þeirra
verið!"
Upp frá þessu komu drottningin
og börn hennar á hverju sumri i
heimsókn til skógarvarðarins. Lék
hann þá á flautuna fyrir þau, og fugl-
ar og önnur dýr merkurinnar söfnuð-
ust saman til að hlusta á lögin.
Drottningin gleymdi aldrei að það
var skógarvörðurinn og vinir hans,
sem sigruðu óvini hennar — án
bardaga og blóðsúthellinga.