Vikan


Vikan - 15.08.1946, Blaðsíða 4

Vikan - 15.08.1946, Blaðsíða 4
4 VIKAN, nr. 33, 1946 Fyrirmyndar T/" æri, gamli vinur, hvemig hefir þú það . . . ? — Ef þú átt við heilsu mína, þá hef ég það ágætt! — Ég samhryggist þér innilega vegna dauða konu þinnar! — Þakka þér fyrir, þetta var hræðileg sorg fyrir mig. — Við sáum öll, hvað þið áttuð vel sam- an og hvað það var innilegt á milli ykkar. — Við vorum búin að vera gift í fjöru- tíu ár. — En þó að hún sé nú horfin frá þér, er það samt ómetanlegt fyrir þig að hafa náð fullri heilsu. Þú hefir verið svo lengi þjáð- ur af þessum alvarlega hjartasjúkdómi, að við héldum satt að segja að þú yrðir á und- an konu þinni. — Nú er ekkert að hjartanu í mér. — Núna! Mér finnst þú segja þetta svo undarlega . . . ? — Það var ekki ættlun mín að . . . ! — Heyrðu, var það ekki hjartasjúkdóm- ur, sem konan þín dó úr? — Jú, hún hafði gengið lengi með alvar- legan hjartasjúkdóm. — En enginn vissi um þetta! — Hún var búin að hafa hann árum saman, og enginn vissi. . . — Hugsa sér, að læknirinn skuli ekki hafa séð þetta! — Hann fann strax, hvað að henni var. — En hélt hann því leyndu fyrir þér og henni ? — Nei, hann sagði mér frá því. — En vissi hún ekkert? — Nei. Það hefði riðið henni að fullu, ef hún hefði komizt að sjúkleika sínum. Hún var svo hrædd við að deyja . . . ! — Gamli vinur . . . nú fer ég að skilja, hvemig í öllu liggur. — Mér þykir það ekki leitt, því að ég hefi engum sagt frá þessu. — En mér dettur aldrei í hug að fara að blanda mér í einkamál þín . . . ! — Þar sem þú veizt nú svona mikið og hjónaband. Smásaga eftir Jens Locher. meira en allir aðrir, þá ætla ég heldur að segja þér alla söguna, en þetta verður að vera leyndarmál okkar á milli. — Auðvitað . . . auðvitað! — Fyrir fimm ámm kom heimilislækn- ir okkar til mín og sagði mér, að Anna væri með alvarlegan hjartasjúkdóm. Sagði hann að við yrðum þegar í stað að hætta að taka þátt í samkvæmum og fara að lifa kyrrlátu lífi. Anna yrði strax að hafa það rólegt og mætti ekki framar fara í löngu gönguferð- irnar, sem við fórum oft í og vorum svo hrifin af! PvEIZTU—■? 1. Fjórtán menn í öllum heiminum eru sagðir skilja kenningar Einsteins. Hvar er Einstein fæddur? 2. Hverri var Hákon VII Noregskonung- ur kvæntur ? 3. Hver er nefndur faöir læknisfræðinn- ar ? 4. Hvaða tslendingur hefir ritað margar skáldsögur á norsku? 5. Hvar eru helztu kopamámur Evrópu? 6. Hvenær var Ríkisútvarpið sett á stofn ? 7. Hver samdi Lexicon Poeticum, orða- bókina yfir skáldamálið? 8. Hver voru einkunnarorð stjómarbylt- ingarinnar frönsku? 9. Hvenær var Jón Arason biskup á Hólum ? 10. Hvar vom nunnuklaustur hér á íslandi í katólskum sið? Sjá svör á bls. 13. -» — Þú sagðir áðan að konan þín hefði ekki vitað um, að hún væri hættulega veik, en hvernig gaztu breytt svona lífsvenjum ykkar án þess að hana grunaði, hvernig komið væri? — Það var aðeins ein leið til þess. Hún mátti ekkert vita, og þess vegna tók ég sjúkdóm hennar. — Tókst þú ? — Já, læknirinn fór til hennar og sagði að hjartað í mér væri mjög slappt. Það væri svo alvarlegt, að við yrðum að breyta 1 lífsvenjum okkar, en ef hún passaði mig nægilega vel, kynni ég að lifa nokkur ár í viðbót. — Þá hætti hún öllu því, sem hún þoldi illa og mátti ekki gera, því að hún hélt að heilsa mín þyldi það ekki. Hún beinlínis fómaði sjálfri sér fyrir mig. Við hvíldum ! •' okkur ákveðinn tíma á dag og hættum gönguferðunum. Henni var mikil ánægja af því að gera þetta fyrir mig . . . — En fann hún aldrei til sjúkleikans. — Kæri vinur, það er auðheyrt að þú ert ókvæntur. 1 hjónabandinu getur aðeins annað hjónanna verið alvarlega veikt. Allt snýst um þann sjúka og hitt hjónanna gleymist, hvaða sjúkdóm, sem það kann að ganga með. Enginn tími gefst til að hugsa frekar um það. — En þurfti hún ekki að hafa meðul? — Hún fékk þau einnig. Hefir þú ekki heyrt sagt um mig, að þessi síðustu ár væri ég orðinn sérvitur og ósanngjam. — Jú, fyrst þú ferð að tala um það sjálf- ur . . . ! — Aðallega komst þessi orðrómur á kreik fyrir það, að ég vildi ekki taka með- ulin mín einn. Ég sagði, að þau væru svo viðbjóðsleg á bragðið, að það væri ómögu- legt að koma þeim niður. Þá spurði konan mín lækninn, hvort það gerði henni nokk- uð, þótt hún tæki meðulin mín með mér. Hann sagði að það myndi ekkert saka hana, og upp frá því tók hún meðulin með mér, til að sanna mér það að þau væru ekki svo vond á bragðið að ekki væri hægt að koma þeim niður. — Þetta hefir verið undarleg sambúð. — Já, en hamingjusöm; því fór nú ver, að ég gat ekki losað Önhu við áhyggjurn- ar út af mér, en læknirinn sagði henni að batinn væri sýnilegur og var henni mikil ánægja af því að hafa hjálpað bér þannig við að yinna bug á þessum sjúkleika . . . ! — Og svo dó hún allt í einu sjálf ? — Já, hún datt niður og dó. Ég sá að eitthvað var að henni . . . ég hafði kynnt mér dálítið þennan sjúkdóm hennar . . . og þess vegna þóttist ég fá vont kast og þá hugsaði hún svo mikið um mig, að hún fullkomlega gleymdi sjálfri sér. Hún fann ekki að hverju stefndi og dó snögglega og án ótta . . . — Þetta var fallega gert af þér! — Það, sem hún gerði fyrir mig var einnig fagurt og göfugt. Framkoma okkar gagnvart hvoru öðru gæti verið fyrirmynd fyrir önnur hjón, það er allt og sumt!

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.