Vikan - 15.08.1946, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 33, 1946
5

Ný framhaldssaga:
MIGNDN G. EBERHART:
SEINNI KONA LÆKNISINS
5
'’/IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMI|ll|lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllt'’>
Jill g-af Gross merki um að hann msetti fara.
Síðan gekk hún hröðum skrefum á undan þeim
Miller og Andy inn í setustofuna sína. Hér sat
annar maður og beið. Nafn hans var Funk, að
því er Miller sagði. Hún virti fyrir sér þennan lág-
vaxna, granna mann. Hann var grár og gugginn,
og henni fannst hann líkjast mest hræddum héra
og bjóst við að hann mundi á næstu augnablikum
skjótast inn undir gamla legubekkinn í horninu,
eins og héri inn í holu. A sinn hátt var hann þó
jafnhversdagslegur, vingjarnlegur og prúður og
Miller.
Hún settist og reyndi að láta líta út fyrir að
hún væri róleg og kvíðalaus. Andy, sem enn var
í frakkanum og með trefil um hálsinn, settist við
hlið henni.
„Viljið þér ekki fá yður sæti?“ spurði hún, og
Miller settist í gamlan og hálfbilaðan, franskan
bríkarstól, sem Jill óttaðist að mundi hrynja nið-
ur á næsta augnabliki undan svo þungum manni.
Þessi stofa hafði einnig tilheyrt Crystal. Hún
hafði komið öllu þar fyrir eins og það var enn.
Jill hafði aldrei kunnað við sig í þessari stofu
og allra sízt nú. Það var svo mikið ósamræmi í
vali húsgagnanna og fyrirkomulagi þeirra. Þetta
var stofan hennar Crystal — hún hafði sjálf valið
þessa hluti og komið þeim fyrir. Og nú voru þess-
ir ókunnu menn komnir hingað í því skyni að
leggja spurningar fyrir Jill út af grunsemdum
um að Crystal hefði verið myrt.
„Hvað var það, sem þið vilduð spyrja mig
um?,“ sagði hún hægt.
,,Ég býst við, að dr. Crittenden hafi sagt yður,
hvers vegna við erum komnir," sagði Miller, og
Funk litli horfði á hana flóttalegum augum und-
an loðnu, svörtu augabrúnunum, sem nú voru
hnyklaðar vegna alvöru augnabliksins.
Miller beið með óþreyju eftir svari Jills, en
Andy varð á undan og sagði:
„Já, það er rétt, að ég hef skýrt frú Hatterick
frá nokkrum atvikum málsins. Þar á meðal hef
ég sagt henni frá því, að þið hafið fengið mörg
nafnlaus bréf og í þeim sé þvi haldið fram, að
dapða fyrri konu dr. Hattericks hafi ekki borið
að með eðlilegu móti.“
„Jæja, þá má ég kannske biðja frú Hatterick
að svara nokkrum spurningum? Eruð þér ekki
seinni kona dr. Hattericks?"
„Jú.“
„Þið voruð gefin samanfyrir tveimmánuðum?“
„Já.“
„Og áður en þér giftust — voruð þér þá hjúkr-
unarkona ?“
„Já,“ svaraði Jill og bætti því við, hvar hún
hefði starfað.
Hendur hennar skulfu og hún fór úr hönzkun-
um til að reyna að láta fingurna hætta að titra.
„Og voruð þér hjúkrunarkona fyrri konu dr.
Hattericks í banalegu hennar ?“
„Já. Það er að segja, að ég hjúkraði henni á
næturnar, en það var önnur hjúkrunarkona á
daginn."
„Já, ungfrú Juliet Garder. Við höfum þegar
lagt nokkrar spurningar fyrir hana.“
Þeir voru þegar búnir að yfirheyra ungfrú
Juliet Garder! Hvað skyldi hún hafa sagt, hvað
skyldi hún hafa hugsað ?!
„Hún segist hafa farið frá fyrri konu dr.
Hattericks kl. 7 um kvöldið, sem hún dó. Hún
hafði þá verið búin að ljúka öllu, sem henni bar
og þér tókuð við af henni."
„Það er alveg x-étt.“
„Hún segir einnig, að liðan frú Hattericks hafi
þá verið með bezta móti. Batinn hafi byrjað
nokkrum dögum áður og virtist nú ótvíræður."
Þetta var engin spurning, heldur frásögn um
staðreyndir, svo Jill sagði ekkert, en beið þess að
Miller héldi áfram.
„Klukkan um 11 um kvöldið dó frú Hatterick.
Er þetta ekki rétt, frú?“
„Jú, það er rétt. Skömmu eftir að ég kom á
vaktina féll hún í dá. Eg hélt, að um eðlilegan
svefn væri að ræða, þar til ég um kl. 10 tók um
slagæð hennar.“
„Hvers vegna gerðuð þér það?“
„Eigið þér við, hvers vegna ég tók um slagæð
hennar? Ég var vön að gera það nokkrum sinn-
um á hverri nóttu, telja slög æðarinnar á minútu
og skrifa töluna iim í dagbókina. Hún vaknaði
aldrei við, þótt ég gerði þetta."
„Dagbókina, segið þér. Hafið þér þessa dagbók
enn?“
Jill hugsaði sig um.
„Nei, ég hef hana ekki. 1 sjúkrahúsinu eru
útskrifaðar dagbækur geymdar í sérstöku her-
bergi, en ég hef aldrei haldið til haga þeim dag-
bókum, sem ég hef skrifað í einkastörfum. En
hver veit, nema einhver aimar hafi fengið hana?“
„Annar? Eigið þér við þjónustufólkið ? Ein-
hverja þernuna kannske ?"
„Já, til dæmis. Eða — hver veit nema dr.
Crittenden hafi bókina?"
„Dr. Crittenden. Þér voruð læknir frú
Hattericks. Það vill víst ekki svo heppilega til,
að þér hafið þessa dagbók, læknir?“
„Nei, ég veit ekkert um hana núna, en ég
kannast vel við hana. Ég leit að jafnaði í hana í
hvert sinn og ég kom til sjúklingsins."
„Nú, jæja,“ sagði Miller, „við getum talað nán-
ar um þetta síðar. Ég bið yður, frú Hatterick, að
misskilja mig ekki. Það er ekki ætlun mín að
fara lengra út í þetta mál en nauðsynlegt er.
Hinsvegar er það skylda okkar — bæði með til-
liti til yðar og dr. Hattericks — að reyna að
sanna, að enginn stafur sé réttur í þessum bréf-
um, sem við höfum fengið. Það er skylda okk-
ar að sanna að orðrómur, sem kominn er af stað,
sé rangur og rógur illra manna. Megum við ekki
vænta þess, að þér gerið allt, sem í yðar valdi
stendur, til að hjálpa okkur í þessu?"
Aðalpersónur:
Dr. Bruce Hatterick,
þekktur skurðlæknir í Chicago.
Jill Hatterick,
seinni kona Bruce, er var áður hjúkr-
unarkona í sjúkradeild hans.
Madge Hatterick,
ung dóttir Bruce af fyrra hjónabandi.
Dr. Andy Crittenden,
skjólstæðingur Bruce og starfsbróðir.
Steven Hendrie,
ættingi Crystal Hatterick, fyrri konu
Bruce Hatterick.
Alicia Pelham,
unnusta Stevens Hendrie og æskuvin-
kona Crystal.
Kendal,
einkabifreiðastjóri dr. Hattericks.
„jú, auðvitað."
„Þér munið þá vonandi fyrirgefa mér, þótt
spurningar mínar séu nokkuð persónulegar og
nærgöngular ?“
„Hvað ætlið þér að spyrja mig um?“
„Ég bið yður að vera rólegar frú Hatterick.
Eg bið yður aðeins að svara þeirri spurningu —
hérna — hvort það kom yður á óvart að frú
Hatteriek dó svona skyndilega?“
Nú er um að gera að láta ekki hugfallast,
hugsaði Jill. Andy var þögull eins og steinn.
„Ég get ekki sagt, að ég hefði búizt við því, en
það kemur oft fyrir að margt fer öðruvísi en
maður heldur. Þótt læknirinn og hjúkrunarkonan
geri allt, sem í þeirra valdi stendur — ráða þau
oft og einatt ekki við neitt.“
„Stundaði maðurinn yðar — ég á við dr.
Hatterick — sjálfur konu sina í sjúkdómi henn-
ar ?“
„Nei. Það er ekki venja að læknar stundi
sjálfir nána ættingja sina eða tengdafólk."
„En þeir hafa þó hlotið að bera ráð sin saman
læknarnir, dr. Hatterick og dr. Crittenden. TJrðuð
þér þess ekki varar ?“
„Þessari spurningu skal ég svara fyrir þig,“
svaraði Andy. „Að sjálfsögðu talaði ég jafnan
við dr. Hatterick um ástand og sjúkdómsein-
kenni konu hans, svo og um þau lyf og þá með-
ferð, sem hafa skyldi á sjúklingnum, og hann
var mér jafnan sammála um öll þessi atriði."
„Aðstoðaði dr. Hatterick yður ekki við að
finna sjúkdómseinkenni og ákveða sjúkdóminn ?“
Andy hikaði nokkur augnablik, en sagði síðan: #
„Nei — það gerði hann ekki. Hún var sjúkling-
ur minn.“
„Já, ég skil. — Frú Hatterick — var fyrri frú
Hatterick hamingjusöm í hjónabandinu?"
„Þessari spurningu er mér alls ómögulegt að
svara," sagði Jill. „Ég var einungis hjúkrunar-
konan hennar en ekki vinkona hennar eða trún-
aðarmaður. En hvers vegna skyldi hún ekki hafa
verið hamingjusöm ? Ég sé enga ástæðu til að
halda að svo hafi ekki verið."
„En þér giftust manni hennar aðeins 10 mán-
uðum eftir lát fyrri konu hans. Ég bið yður að
misskilja ekki orð mín, frú Hatterick. En þér
hljótið að skilja, að manni finnst það alltaf ein-
kennilegt, þegar menn gifta sig svona skömmum
tima eftir lát fyrri kvenna sinna."
„Það voru góðar og gildar ástæ«ur fyrir þvi.
Maðurinn minn mun skýra þær ástæður nánar
fyrir yður. Var það fleira, sem þér vilduð spyrja
mig um?“ sagði Jill og það sauð niðri í henni
reiðin, þótt hún væri að visu einnig hálfhrædd.
Funk hafði fram að þessu ekki mælt orð af
vörum. Hann var á þessu augnabliki að velta
milli fingra sér litilli bronz-mynd, sem staðið
hafði á borðinu, og sagði nú með hinni myrku,
feimnu rödd sinni:
„Heimilið--------dóttirin------.“
„Já, auðvitað,“ sagði Miller. „Það leiðir af
sjálfu sér.“
„Og svo, hvað hafa þau lengi — —** sagði
Funk að lokum, svo lágt að varla heyrðist og
grúfði sig síðan niður og leit ekki á nokkurn
mann.
„Já, alveg rétt: Hvað hafið þér þekkt dr.
Hatterick lengi?,“ spurði Miller.
„Ég kom sem nemandi í sjúkrahúsið, sem dr.
Hatterick vinnur við,“ sagði Jill. „Það eru nú
liðin 8 ár síðan ég byrjaði þar. Ég var þá 18 ára