Vikan - 10.10.1946, Síða 11

VIKAN, nr. 41, 1946
11

Framhaldssaga:
IIMMIINII!

MIGNDN G. EBERHART:
13
SEINNI KONA LÆKNISINS
þegnlegur við Bruce, til að hann gæti verið þekkt-
ur fyrir að láta i ljós grun um hann?.
Bruce hafði verið viðstaddur, þegar Crystal dó.
Hann hafði með heiðarlegum hætti — eða það
hefir ef til vill ekki verið jafnheiðarlegt og það
virtist — látið þá skoðun í ljós, að hann væri
alls ekki sannfærður um, að sú ástæða til
dauða Crystals, sem hann hafði þá látiö yfirvöld-
unum í té og þau tekið sem góða og gilda, væri
rétt. Og samt hafði Bruce með köldu blóði dregið
hulu yfir allan grim, sem kynni að rísa upp.. .
„Þetta er svei mér fífldirfska," sagði Bruce
hægt. „Og ég skil ekki. ..“ Hann lauk ekki við
setninguna. Hann stóð upp og sagði þess í stað:
„Mér finnst, að við ættum ekki að minnast á
þetta við neinn, Jill. Hvorki lögregluna né aðra,
Ekki strax að minnsta kosti. Það getur verið, að
þetta sé ekkert. Ég tek glasið með mér. Mér
finnst líka, að þú ættir að halda þig heima í dag
— Ég á við, að þú eigir ekki að koma þér í neina
hættu að nauðsynjalausu."
Hann fór án þess að kveðja. En um hálfri
stundu seinna barði hann að dyrum hjá henni,
stakk inn höfðinu og sagðist vera að fara á
spítalann. „Þú skalt ekki lesa dagblöðin, Jill,“
sagði hann. „Þau eru hræðilega leiðinleg í dag.
Ég bað Gross um að fara burtu með þau.“
En hvað þetta var líkt Bruce! Að ráðleggja
henni fyrst að lesa ekki blöðin og um leið að til-
kynna, að hún ætti þess ekki kost, því að hann
væri búinn að láta henda þeim.
Samt fann hún eitt blað á borðinu í anddyrinu,
þegar hún kom niður skömmu síðar. Hana
hryllti við fregnumun. Biaðið birti álit lögregl-
unnar sem staðreyndir.
„Juhet Garder var myrt.“ Það stóð í fyrir-
sögninni. Og morðið hafði verið framið um sömu
mundir og hafin var rannsókn á dauða Crystal
Hatterick, sem hafði átt sér stað fyrir einu ári.
Enn fremur sagði blaðið, að lögreglan áliti, að
báðar konurnar hefðu verið myrtar af sama
manni og á nokkurn veginn sama hátt og að allar
líkur bentu til að ef upp kæmist um morð Juliet
myndi sennilega finnast skýring á dauða Crystal
Hatterick.
Ekki voru færð fram rök að skoðun lögreglunn-
ar. En það var heldur ekki nauðsynlegt. Það var
næstum því of augljóst. Bruce gekk þegar út
frá því sem visu. Það var eina skynsamlega
ályktunin.
Það var einnig skýrt frá því, hvaða eitur það
hafi verið, sem notað var, en með slíkum orðum,
að venjulegir blaðalesendur græddu ekki mikið á
því.
Yfirheyrslurnar voru ákveðnar næsta dag.
Yfirheyrslurnar------- Jill greip andann á lofti.
Hún varð þá að mæta sem vitni. Hún — það gat
leitt til hins versta!
Andy kom um tólf-leytið. Hann þurfti að segja
henni dálitið, sagði hann um leið og hann gekk
inn og lokaðí dyrunum að bókaherberginu til að
enginn gæti heyrt til þeirra. En Steven var inni
i músikherberginu og Madge og Alicia — sem
Jill hafði enn ekki séö þann daginn — voru þar
víst líka. Við morgunverðarborðið hafði Madge
neitað að opna munninn meðan Jill væri inni í
stofunni. Jill hafði reynt að koma fyrir hana vit-
inu. Hún reyndi að vera vingjarnleg við hana,
þegar hún sá, hversu hrygg hún var. En ekkert
vann bug á hinni barnalegu þrjózku stúlkunnar.
Steven varð til þess að bjarga þessu við.
„Komdu með inn í músikherbergið, Madge.
Ég þarf að tala dálitið við þig,“ sagði hann.
„Ein ?“ spurði Madge. „Ég vil helzt að Alicia
komi með.“
„Aliciu. Já, ef þú vilt það endilega, þá máttu
það.“
„Ég ætla að hlaupa og kalla á Aliciu. Hún var
þreytt og vildi út —“
Madge var þegar þotin út og Steven horfði
með áhyggjusvip á JiU. Steven hafði sofið illa
eins og allir aðrir, hann var með dökka bauga í
kringum augun, og hann gat ekkert borðað.
Svo kom Andy rétt á eftir. Málverkið af Cryst-
al, sem hékk á vegnum fyrir ofan arininn, virti
þau fyrir sér með kuldalegum augum og kalt f jar-
lægt bros lék um málaðar varimar.
„Hefirðu séð blöðin?"
„Já!“
„Og séð hver er ástæðan fyrir morðinu á Juli-
et? Að hún hafi verið myrt, vegna þess að hafin
hefir verið rannsókn á dauða Crystal?"
Jill kinkaði kolli og sagði:
„Já, Andy, en------“
„Nú skaltu hlusta, Jill. Ég hefi verið á spítalan-
um í aUan morgun. Og veiztu, hvað varð fyrst
fyrir mér er ég steig út úr bílnum mínum ?
Leynilögreglumaður. Hann stóð í dyrunum, og
aðrir voru inni. Þeir höfðu verið í herbergjum
hjúkrunarkvennanna og höfðu rannsakað allt,
sem JuUet átti. Þeir tóku með sér öll bréf, sem
þeir fundu í herbergi hennar. Og hjúknmarkon-
urnar sögðu, að þeir hefðu spurt sig spjörunum
úr! . . . Þeir voru líka heima hjá mér í morgun
og þeir hafa einnig verið á lækningastofunni og
spurt aðstoðarstúlkumar, lyftudrengina og dyra-
vörðinn í þaula. Þeir hafa-----ó, Jill. Þetta er
eins og gildra. Og það er hræðilegast, að allt
bendir í sömu átt. Þeir hafa ákveðið að hand-
taka þig, strax-----“
„Andy!“
„En þeir verða að gera það. Þeir geta ekki
komizt hjá því. Það er — þeir hafa spurt nokkr-
ar hjúkrunarkonur um þig. Þeir hafa spurt flesta
á spítalanum. Þeir hafa spurt um ýmislegt varð-
andi þig og Bruce. Hvort þið líafið þekkzt vel
áður en Crystal dó og um hið óvænta brúðkaup
ykkar. Þeir hafa grennslazt eftir öllum ferli þín-
um frá því að þú fyrst hófst starf þitt á spítalan-
um fyrir átta árum. Þeir hafa spurt hvað eftir
annað spurninga til að fá fólkið til að segja
um þig eitthvað, sem gæti orðið þér til óheilla.
Jill — Jill, ástin mín! Við skulum fara héðan! Við
skulum fara héðan! Aður en þú verður hand-
tekin. Það verður ef til vill gert innan fárra
klukkustunda, og ég þoli ekki að sjá þig------“
Hann þagnaði. Hún stóð fyrir framan hann. Hana
svimaði við allar þær myndir, sem orð hans
mynduðu fyrir henni. Hann tók hana í faðm sér
og grátbað: „Komdu með mér, ástin mín. Er
ekki aUt annað í þessum heimi einskis vert, ef
við aðeins fáum að' vera nálægt hvoru öðru? Og
að þú sért örugg. Þú veizt ekki, hve hræðilegt
þetta verður, Jill. Allur kjaftagangurinn. Og
blöðin. Hinar hræðilegu ásakanir, sem þau munu
hafa í frammi. Þau munu segja--------Þau segja
það þegar, að það hafi verið vegna þess, að þið
Bruce ætluðuð að giftast, að Crystal var myrt!“
„Andy! Þú veizt þó, að það er ekki satt!“ sagði
hún hásri röddu.
„Auðvitað veit ég, að það er ekki satt. Það
hefi ég alltaf vitað. En samt, Jill — —.“ Hann
strauk æstur báðum höndum yfir ljóst hárið. Það
var eitthvað barnalegt, sem lýsti sér í hreyfing-
unni, þegar hann sleppti henni og þreif hana
strax aftur í faðm sér. Hann virtist eiga í hörðu
striði við sjálfan sig og vera enn ekki kominn að
neinni niðurstöðu, þegar hann allt í einu sagði:
„Nei, það er bezt að ég segi þér sannleikann,
JiU. Þín vegna. Það var ekki laust við, að varir
hans titruðu, eins og honum þætti það leitt að
þurfa að gera það, sem hann gerði.------Þú verð-
ur að fá að vita það fyrr eða seinna. Og ég ftefi
verið lionum hollur nógu lengi. Nú mun ég hér
eftir taka þig fram yfir hann, Jill. t gærkveldí,
nei, í fyrrakvöld á ég við — þegar ég fór með
þér í óperuna------þá var það Bruce, sem sendi
mig."
„Já, og svo ?“
„Ég hefi áður verið staðgengill hans. Sem föru-
nautur Crystal. Ég varð að fara með henni 1 sam-
kvæmi, í óperuna, og-------“
Allt í einu fannst henni óþolandi heitt í her-
berginu og henni virtist það vera fullt af dökkum
skuggum. Andy hélt áfram:
„Og manstu eftir því, að þegar við biðum eftir
bilnum, sáum við lítinn bil, sem liktist bil Bruce
og konu-------.“
„Og konu--------?“
„Já, skilurðu það ekki-------Hann hafði sent
mig til þín, til þess að fara sjálfur til hennar.
Alveg eins og hann gerði, meðan Crystal var
Ufandi.“
>yAlicia ...“ hvíslaði Jill.
„Já, Alicia," endurtók Andy. „Það hefir verið
árum saman."
Nú fann Jill betur en áður, hvernig hin undar-
legu, gráu augu málverksins hvíldu á sér.
Nú varð andartaks þögn, þögn, sem var þýðing-
armikil og þrungin af ósögðum orðum. Frá
músikherberginú heyrðust tónar frá slaghörpu
Stevens. Steven var víst að leika. Alicia og
Madge grúfðu sig niður í hugsanir sinar og hat-
ur á Jill.
Hin daufa, grálita birta lá þétt eins og þoka
á rúðunum. Lampinn á skrifborðinu kastaði birt-
unni beint niður á borðið, en mesti hluti her-
bergisins var skuggalegur. Hún vissi, að Andy
beið þéss, að hún segði eitthvað og reyndi að
frá honum, gekk að skrifborðinu og reyndi að
forðast að horfa á hið starandi málverk af fyrir-
rennara sínum. Loksins stundi hún:
„Ég trúi þessu ekki:“
„En það er satt," sagði hann alvarlegur.
„En Crystal--------“
„Ég veit það-------“ flýtti hann sér að segja,
og hún sneri sér við til að horfa á hann. „Ég
veit það, Jill — það er það viðbjóðslegasta við
þetta. Ég vildi gera allt, sem í mínu valdi stæði
fyrir Bruce, hann hafði gert svo mikið fyrir mig.
Ég spurðl einskis. Þegar hann bað mig í fyrsta
skipti að fara með Crystal eitthvað, sem hana
langaði, fann ég ekkert við það að athuga. Mér
fannst það — fannst það skiljanlegt. Bruce hefir
alltaf haft geysimikið að gera. Hann er víðfræg-
ur skurðlæknir. Hann----------“ Andy hikaði, en
hélt síðan áfram með barnslegri ákefð: „Hann
er allt öðruvísi en aðrir menn! Ég hefi ætíð hlýðn-
ast fyrirskipunum hans. Ég gerði mér alls ekki
ljóst — og hefi ef til vill ekki viljað gera mér