Vikan - 01.07.1948, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 27, 1948
EÐLISÁVÍSUN
Smásaga eftir
Það var mildur vordagur, eins og slíkir
dagar geta aðeins verið í Englandi. Boss-
ington hafði lofað að aka mér til Chel-
caster........og það var velgerningur,
því að bíllinn minn var fótbrotinn (lá á
bílasjúkrahúsi með ónýt hjól).
Við höfum verið um tíu mílur frá Chel-
caster, þegar Bossington hægði ferðina.
„Nei, sjáðu . . . . er þetta ékki yndis-
leg sjón?“ sagði hann. Svo ók hann út á
vegabrúnina fyrir utan limgerði eitt. Þar
voru kindur með nýfædd lömb á beit.
„Sjáðu litlu lömbin þarna,“ sagði Boss-
ington, er við höfðum setið nokkrar
mínútur við bílgluggana og horft á skepn-
urnar, sem gerðust forvitnar og þokuðust
nú nær til að þefa af okkur. „En hver
ósköpin eru þetta, sem bundið er á hrygg-
inn á lömbunum?"
„Lambskinn," svaraði ég.
„Það var skrýtið.“
Eg hallaði mér nú aftur í sætið og fann
til þess með nokkurri notakennd, að ég
hefði meiri þekkingu, en það ber annars
ekki oft til.
„Þetta er mjög oft gert,“ sagði ég í
fræðandi tón. „Þetta eru kindur sem hafa
misst lömbin sín . . . og eru þessi lömb
einnig móðurlaus. Skinnið af dauða. lamb-
inu er svo tekið og bundið á móðurlaust
lamb, og þá tekur kindin það að sér í
góðri trú, að hún eigi það sjálf.“
„Ágætt,“ sagði Bossington. — „Lambið
hefur hlotið þarna einskonar úthlutun
skaðabóta."
„Þetta er eðlisávísun dýrsins,“ sagði
ég yfirlætislega.
„Já, hún er merkileg þessi eðlisávísun,“
sagði Bossington hugsandi og setti bif-
reiðina af stað. Við höfðum ekið góðan
spöl, þegar hann hélt áfram í sama dúr:
„Heldur þú, að þessarrar eðlisávísunar
gæti nokkuð hjá nútímamanninum . . .
eða hefur menningin upprætt hana?“
„Ég held, að hún sé ekki til.“
„Við nefnum það bara hugsýn. Annars
gæti ég nú sagt þér smásögu, sem snertir
þetta atriði, ef þú nennir að hlusta á mig.“
„Vitaskuld nenni ég því,“ sagði ég
ákveðið, um leið og ég var að hugsa með
mér, hvort þetta yrði ein af mörgu enda-
léysum, sem Bossington gat nú neytt mig
til að hlusta á, af því að hann hafði verið
svo greiðugur að aka mér til Chelcaster.
Bossington sat um stund þegjandi, eins
og hann væri að leita í minni sínu að ein-
hverju. Svo hóf hann máls:
„Það skeði fyrir tíu árum. Ég var þá
fjórtán ára gamall og mesti ærslabelgur.
Foreldrar mínir réðu ekkert við mig og
var ég því sendur til ýmsra heimavistar-
skóla . . . já, ég sggi ýmsra, því að enginn
NEIL BELL.
skólinn gat haft mig lengur en árið. Það
er annars undarlegt, að ég skuli standa
heilum fótum. Ef til vill er það vegna
þess, hve margir kennarar hafa sparkað
fótum sínum í bak mitt. Foreldrar mínir
gátu ekki einu sinni haldið í hemilinn á
mér meðan leyfisdagar skólanna stóðu ýfir,
og var ég því sendur til Tom frænda míns
og May frænku minnar í Devonshire. Tom
frændi minn var læknir og hafði mikið að
gera. Utan síns aðalstarfs var hann yfir-
læknir sjúkrahúss eins í grendinni. Ég
var þarna fimm sumur í röð . . . og þá
var gestrisni þeirra þrotin . . . og nú ætla
ég að segja þér, hvernig á því stóð.
Frændi minn var vanur að fara til
sjúkrahússins á morgnana, og fékk ég
oftast að vera í fylgd með honum, en auð-
vitað mátti ég ekki vera með honum á
stofugangi. Ég fór því minna eigin ferða
um spítalann og nágrenni hans, meðan
frændi var að sinna sjúklingunum. Dag
nokkurn kom ég inn í herbergi, sem lá að
fæðingardeildinni. Þar lágu fjórir nýfædd-
ir krógar í vöggum sínum. Voru það allt
drengir, og engan mun á þeim að sjá. Við
hverja vöggu hékk miði með nöfnum barn-
anna . . . . og þá flaug einkennileg hug-
mynd gegnum hinn sístarfandi heila minn.
Ég hló hátt, er mér datt það í hug. Ég
tók nú einn seðilinn og hélt á honum
nokkra stund eins og hikandi, og svo
tók ég annan seðil. Er ég hélt á báðum
VEIZTU — ?
= 1. Drekaflugur hafa sex fætur, en geta I
samt ekki gengið. Hafa skordýrateg- \
undimar mismunandi marga fætur? |
§ 2. Hver orti Olgeirs rímur danska?
= 3. Eftir hvem em hinar svonefndu Brand- 1
| enborgarkonsertar ? |
| 4. Hvaðan er orðið „akkeri" runnið? i
= 5. Hvenær tók Kyros Babylon og stofn- =
| aði Persaveldi?
| 6. Hvað heitir höfuðborg Egyptalands? 1
i 7. Hverrar þjóðar var tónskáldið Ludwig i
van Beethoven og hvenær var hann i
uppi ? i
i 8. Hvað var Ari fróði gamall, er hann 1
kom í Haukadal til Halls Þórarins- f
sonar og hvað var hann þar lengi?
| 9. Hve há er íbúatala Sovétríkjanna ? =
i 10. Hvenær byrjuðu Bretar að fiytja her i
sinn frá Dunkerque í síðustu styrjöld? I
Sjá svör á bls. 14.
seðlunum, kom ein af yngri hjúkrunar-
konunum inn í herbergið. Ég var orðinn
góðkunningi þessarar stúlku, enda var
ég hreint ekki svo ósnotur snáði. Nú,
þarna sér hún mig með miðana í hend-
inni.“
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún. „Þú
ert víst að fást við eitthvað óknytt-
.ið . . . . ?“
„Ég er búinn að skifta um nafnamið-
ana,“ svaraði ég rétt sí svona. „Það er
svo fyndið.“
Hún fölnaði af skelfingu.
„Það er ómögulegt að þú hafir farið til
þess?“ stundi hún upp.
„Hvað? Ég held að það geri nú ekki
mikið til,“ svaraði ég blygðunarlaust.
„Mæðurnar þekkja þá að, svo að þeim
verður rétt skift. Eðlisávísunin sér um
það.“
„Hvaða þvaður. Hvernig eigum við nú
að skifta um nafnseðlana ?“
„Þetta gerir ekkert til,“ sagði ég. „Ég
skal þekkja krakkana að.“
1 þessum svifum kom frændi minn inn.
— „Hvað er hér á seyði?“ spurði hann,
og það var eins og hann hefði lesið það í
augum hjúkrunarkonunnar, hvað við höfð-
um verið að tala um . . . eða grunaði hann
það, af því að ég stóð með miða í hendinni
hjá einni vöggunni.
„Hefur þú skift um nafnamiðana ?“
spurði hann, og var röddin ógnþrungin.
,,Nei,“ flýtti ég mér að segja, en hann
hellti sér samt yfir mig.
„Þú lýgur,“ æpti hann. — „Viltu bara
skifta strax ?“
Við horfðumst í augu nokkra stund.
Svo sneri ég mér við og batt nafnmiðann
við vögguna, sem ég stóð hjá.
„Á miðinn að vera þarna,“ spurði frændi
minn utan við sig af bræði.
„Já, . . . það held ég að minnsta kosti.“
„Þú heldur það,“ öskraði hann.
„Já, það er þér að kenna,“ sagði ég
þrjózkulega. Ég vissi upp á hár, hvar
hver miði átti að vera . . . en þá æptir
þú upp . . . og þá gleymdi ég því. En þú
ættir bara ekki að segja mæðrunum frá
þessu .... krakkarnir líkjast svo mjög,
að þeim má vera rétt sama, hvert barnið
þær fá.
Og síðan dró ég mig í hlé.
Níiðurlag sögunnar fékk ég síðar að
heyra, sumpart hjá hjúkrunarkonunni
og sumpart hjá frænku minni. Þau fóru
ekki að mínum ráðum, heldur sögðu mæðr-
unum, hvað við hafði borið. Það var farið
með öll börnin f jögur niður í vöggustofuna
og reyndu þær svo, eins og spekingurinn
Salómon, að koma hverju barni til sinnar
móður. Og. það gekk nú ekki án þess að
það drægi til óveðurs að minnsta kosti,
því að bæði frú Neill og frú Cravey gjörðu
kröfu til barnins, sem legið hafði 1 vögg-
unni, sem ég stóð hjá, þegar hjúkrunar-
konan kom inn. Frú Neill fullyrti, að það
væri sitt bam, þar sem það væri sitt barn,
þar sem það væri lifandi eftirmynd manns-
Framhald á bls. 7.