Vikan - 22.07.1948, Blaðsíða 5

VTKAN, nr. 30, 1948
Framhaldssaga:
^ti1111111111111111111111111111
JPAHAÐÍS
15
ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
IIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIV^
„Ég elska hafið,“ sagði hún, „og skútuna, hver
myndi ekki freistast til að grípa tækifærið til
að sigla með henni? Ef þér eruð viss um, að
þér viljið taka mig með — -—“
„Hvort við viljum,“ sagði Gay ertnislega.
„Vertu eins og fullorðin kona, barnið mitt.“
En augu Clare hvildu á bróður hans. Og Stella
sá eða hélt að minnsta kosti, að hún sæi roða-
vott í kinnum Harringays.
„Þá er það ákveðið mál,“ sagði hann fremur
livasst. „Ég skal hringja í Pussy og skýra
henni frá þessu- Komdu Gay. Við verðum komnir
aftur kl. 1, þið getið gert ykkur eitthvað til
dundurs á meðan?"
Ungu stúlkurnar kinkuðu kolli og bræðurnir
gengu burt.
„Svo að þú hafðir gaman af ökuferðinni ?“
spurði Clare jafnskjótt og þeir voru farnir.
„Já, mjög gaman.“
„Mér finnst Piers aka eins og óður maður,“
hélt Clare áfram. „Gay ekur líka hratt, en mér
fannst þið hefðuð verið hér heila eilífð, þegar
við komum?“
„Við komum um það bil stundarfjórðungi
áður,“ svaraði Stella og leið ekki vel.
„Ekur hann vel?“
„Herra Harringay. Já, snilldarlega. Hann ekur
geysihratt, en ég get vel viðurkennt, að ég var
hrædd fyrst í stað. En það hvarf brátt. Nú þyrði
ég að aka með herra Harringay, hvert á land
sem væri,“ sagði Stella áköf.
„Vissi hann að þú varst hrædd?“
„Já, það held ég. Ég gat ekki stillt mig um
að loka augunum annað veifið, og þú veizt,
hvernig maður ósjálfrátt þrýstir sér niður i
vagnsætið eins og til að hindra það að maður
steypist niður í hyldýpið. Hann hlýtur að hafa
séð það.“
„Hægði hann þá ferðina ?“ spurði Clare for-
vitnislega.
„Nei,“ Stella hló. „Siður en svo.“
„Hrotti," sagði Clare.
„Nei, þetta máttu ekki segja,“ sagði Stella
í mótmælaskyni. „Þetta er ekki réttmætt. Ég
hefði að vísu sagt hið sama fyrir fáum vikum,
en ég er farin að skilja hann betur. Hann er
bara alveg öruggur og veit fullvel, að hann hefir
vald yfir bílnum. Hann hugsar aldrei um nema
eitt í einu.“ Nöguð af samviskubiti bætti hún
við: „Hann lét sér mjög annt um mig, þegar
við komum inn í þokuna. Hann dró úr ferðinni,
meðan ég fór í frakkann og hafði með teppi,
sem hann fékk mér til að vefja mig í.“
Clare reis óþolinmóð upp af stólnum.
„Eigum við ekki að fara á göngu, Stella?“
Langar þig að skoða þennan hræðilega bæ?“
„Ég myndi hafa gaman af að skoða gömlu
kirkjuna." svaraði unga stúlkan. „Ég hefi lesið
um hana.“
„Já auðvitað, þá skulum við fara og skoða
hana, það er ekki verra en að sitja hér og núa
saman höndum."
Þær gengu saman út á sjóðandi heita götuna,
það var hræðilega heitt, miklu heitara en í
Paradís. Gangstéttarnar og húsveggirnir endur-
vörpuðu hitanum, loftið var eins og bakaraofn.
Hæg gola blés frá höfninni, en hún var heit og
bar með sér ryk, sem fyllti öll vit. Á götunni
úði og grúði af fólki, umferðin ægileg og hávaðinn
skelfilegur.
Menn með djarfleg augu horfðu á ungu stúlk-
urnar og brostu til þeirra, gamlar konur með
eikarbrúna húð og svört sjöl yfir herðunum
drógu á eftir sér lítil börn. Gildar fiskimanna-
konur og blómasölustúlkur gengu fram hjá þeim
með körfur sínar á bakinu, ungar stúlkur í þunn-
um kjólum með stórar hvítar silkiskýlur yfir
höfðinu, gengu hratt og hæversklega hjá þeim
með rólegum Madonnuandlitum og litu niður
fyrir sig.
„Þvílíkur staður," stundi Clare.
„En það er fróðlegt að sjá þetta. Þetta er
svo ólíkt öllu öðru,“ sagði Stella. „Sjáðu konurnar
með stóru vatnsílátin á höfðum sér, hvernig geta
þær — —? Og, Clare, horfðu á þenna stóra
appelsínurunna hjá litlu dimmu búðinni — og
gamla manninn, sem blundar svona rólega.“
„Hérna er kirkjan," sagði Clare þakklát.
„Komdu, Stella."
Kirkjan var dimm og kyrrlát, það hafði verið
haldin guðþjónusta fyrir lítilli stundu, og það
ylmaði af reykelsi og jasminum. Það ljómaði af
gylltu altarinu á bak við háa ljósastjaka.
Stella, sem hafði lesið um þessa gömlu, sér-
kennilegu kirkju í bók, er ungfrú Emrys hafði
léð henni, vildi helzt stanza i hverju veggskoti,
fyrir framan hvern legstein og styttu og sitja
fyrir framan altarið og láta sig dreyma aftur
til fornaldarinnar.
En Clare var eirðarlaus! Það var undarlegt
hvað hún var alltaf óró upp á síðkastið. Svona
hafði hún ekki verið áður — það sem Stellu
hafði þótt svo skemmtilegt og aðlaðandi við hana
við fyrstu kynni var það að Clare hafði getað
setið grafkyrr — jafnvel dálítið letileg -— tím-
unum saman og talað með fallegri rödd sinni.
En nú hvíldi ekki lengur nein ró yfir henni.
Hún hafði rekið á eftir Stellu að koma og sjá
kirkjuna, en nú rak hún á eftir henni til að
komast út aftur sem fyrst.
„Við verðum að fara aftur. Kannske eru þeir
farnir að bíða okkar.“
„Klukkan er ekki ennþá orðin eitt,“ mótmælti
Stella, en kom þó með henni. Þær gengu út í
hitasvækjuna á götunni. Clare kallaði í leigubíl og
þær óku aftur til hótelsins og það stóð heima
að bræðumir voru farnir að bíða eftir þeim.
„Voruð þið að verzla ?“ spurði Gay.
„Nei við höfum ekkert keypt," svaraði Stella.
„En við gengum á götunum og skoðuðum svo
kirkjuna."
„Stella er fæddur ferðalangur," sagði Clare
hlæjandi.
„En þér Clare?“ spurði Harringay. „Kunnið
þér að ferðast?"
„Ég er hrædd imi að þar jafnist ég ekki á við
Stellu. Ég get ekki hrifist af öllu eins og hún,“
svaraði hún og brosti yndislega til hans. Öll
merki um eirðarleysi voru horfin af henni og
hún orðin söm og jöfn og áður. „Ég hefi kann-
ske séð of margt,“
„Og augu þin eru orðin þreytt," sagði Gay
og horfði með tilbeiðslu á hana.
„Já, frekar."
„En hvað hún er hrífandi,“ hugsaði Stella. Og
það varíhún sannarlega, en nú fór hún að tala
með fögm röddinni og Stella sat grafkyrr og
án þess að nokkur skipti sér af henni meðan
þau borðuðu hádegisverðinn á hótelsvölunum.
Þegar þau höfðu dmkkið á eftir sterkt, svart
kaffi, gengu þau út á götuna. Bílamir stóðu þar
við gangstéttina. Clare lagði höndina á hand-
legg Gays.
„Farðu nú með Stellu með þér, sagði hún, „ég
ætla að aka með stóra bróður."
Gay var ákaflega ánægður með þessa tilhög-
un.. Hann átti enga ósk heitari en að einlæg
vinátta gæti tekizt með Clare og Piers. Hún
hafði aldrei kallað Pirs þessu nafni fyrr — þau
höfðu alltaf verið vingjamleg við hvort annað,
en aldrei verið um sanna vináttu að ræða. Gay
roðnaði af gleði og augu hans ljómuðu.
„Það er rétt af þér,“ svaraði hann og sneri sér
að Stellu. „Hoppaðu inn, Stella!" Stella fór upp
í bíl Gays. Harringay hjálpaði Clare upp í sinn
bil og svo óku þau af stað eftir fjölfarinni göt-
unni.
„Ég held að þau Piers og Clare séu farin að
skilja hvert annað betur en þau gerðu og sé
farið að þykja vænt um hvort annað,“ sagði
Gay um leið og hann stýrði bílnum í gegnum
umferðina. „Ég vissi að þannig hlaut að fara.“
„Já,“ sagði Stella lágt.
„Ég er svo glaður yfir því,“ hélt hann áfram.
„Ég líka,“ svaraði Stella, en henni fannst
tungan í sér vera stirð og átti erfitt með að
koma orðunum út úr sér.
Þau óku gegnum bæinn og niður að fiskitorg-
inu, fundu þar sex lifandi humra, sem komið
var fyrir í körfu á gólfið í bíl Gays, því að
Harringay vildi ekki vita af þeim hjá sér.
„Þér verðið að sjá um þá!“ sagði hann við
Stellu. „Ég afneita þeim algjörlega —- þar til
þeir verða komnir á matarborðið."
„Já, það skal ég gera,“ svaraði hún og dró
fætumar upp í sætið og sat á þeim og horfði
kvíðafull á körfuna.
„Þetta er nú ekki langur tími,“ sagði hann
hughreystandi, „þar til þér losnið við alla ábyrgð
á þeim.“
Hún hló. En hvað Harringay var vingjam-
legur i dag! En brátt kom aftur á hana alvöru-
svipur — hún gat ekki tekið gleði sína aftur.
Clare sat við hlið Harringay i bil hans og það olli
Stellu áhyggjum — það sem i raun og veru
virtist svo sjálfsagt og eðlilegt.
• „Ég er hrædd,“ sagði hún við sjálfa sig.
Þau óku um niður við höfnina. Stella sá stór-
ar vörugeymslur, sem á var letrað nafn Harr-
ingays, siðan flutningabil, hlaðinn vörum, er ók
niður að listisnekkjunni við bryggjuna. Þau námu
staðar hér og þar, Harringay heilsaði kunningj-
um, gaf snöggklæddum mönnunum skipanir og
ók svo áfram. Hann vit'tist eiga hálfa höfnina
og allir hneigðu sig með virðingu fyrir honum.
Um síðir lauk hann erindum sínum og Tonio
og Emilio tóku við bílunum. Fóm þau þá um
borð í snekkjuna. Andrúmsloftið varð ekki hreint
og tært fyrr en komið var út úr hafnarmynninu.
Það var dásamlegt á þilfarinu, öldumar skvömp-
uðu við skipshliðarnar og vindurinn hvein i reið-
anum. Gay, sem var þreyttur, bjó þægilega
um sig í stól á þilfarinu og ungu stúlkumar
fóm að dæmi hans, en Harringay gekk fram á
til að ræða við Mackinnon skipstjóra. Sólin var
að hverfa — hafið varð rauðgullt og ströndin
líktist mest einhverjum ævintýraheimi.
„Er þetta ekki fagurt?" sagði Stella skömmu
siðar lágt við Clare, því Gay var sofnaður.
,,Jú!“ Clare sneri sér örlitið í stólnum og