Vikan - 22.07.1948, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 30, 1948
„Ég sagði henni frá því, sem skeð hafði nóttina
áður.“
„Var það allt og sumt? Þér gátuð þess til
dæmis ekki, að þér byggjust við morðákæru á
hendur Fraren, og að hún yrði að vera gætin i
tali gagnvart lögreglunni ?“
Strachan hvessti augun.
,,Er þetta ekki ein af þeim spurningum, sem
ekki er ætlast til að þér spyrjið eða ég svari?“
„Hafið það eins og þér viljið, herra Strachan"
Lögreglustjórinn reis á fætur. „Þér virðist vera
kunnugur lögunum. Þér vitið t. d., að vitorðs-
maður um morð á á hættu jafnstrangan dóm
og morðinginn ?“
„Vissulega, Sir Maxwell. Ég veit líka, að yður
er ekki heimilt að nota hótanir, hvorki beinar
né óbeinar, þegar þér spyrjið vitni. Er nokkuð
fleira, sem ég get gert fyrir yður?“
„Ekkert, þakka yður fyrir,“ sagði lögreglu-
stjórinn kurteislega.
Strachan hafði vissulega gert nóg, hugsaði
hann á leiðinni til Kirkcudbright. Ef sagan um
bréfðið, sem hann skildi eftir á borði Campbells
var rétt — og honum var næst að trúa henni —
þá hafði Strachan gert að engu þá skýringu,
sem lögreglan hafði með mikilli fyrirhöfn verið
að setja saman. Annað hvort hafði Campbell
verið lifandi eftir heimsókn Strachans — og þá
var ekki um neitt morð á Gatehouse-Kirkcud-
brightveginum að ræða — eða þá að einhver
annar, hingað til óþekktur, hafi farið inn í húsið
eftir miðnætti, og sá maður var vafalaust morð-
inginn.
Hugsanlegt var auðvitað, að sagan um bréfið
væri uppspuni, og að Strachan hefði hitt Campbell
heima og drepið hann. Það kom heim við fram-
burð Fergusons. En til hvers var hann þá að búa
til söguna um bréfið, nema til þess að koma grun
á Farren ? Það var hlægilegt, því að eina
skynsamlega skýringin á hegðun Strachans að
öðru leyti var sú, að hann væri að verja Farren
eða í vitorði með honum.
Einhver annar — einhver annar. Hver gat það
verið? Hingað til hafði saga Fergusons reynzt
haldgóð. Fyrst hafði bíllinn komið með líkið,
svo hafði Strachan komið — ef þriðji maður
hafði komið — en hve það var óheppilegt, að
Ferguson skyldi ekki hafa heyrt hann koma!
Ferguson — Ferguson.
Já, hvað um Ferguson?
Hann hafði manna bezt getað farið óséður inn
í hús Campbells. Hann þurfti ekki annað en
skjótast út og opna hurðina með lyklinum, sem
hann hlaut að hafa séð Campbell fela ótalsinnum.
En það gat ekki verið — það var fjarstæða.
Það var ekki aðeins, að Ferguson hefði fjar-
vistarsönnun á reiðum höndum •— lögreglustjór-
inn hafði enga oftrú á fjarvistarsönnunum —
heldur lét þessi skýring einni mjög mikilvægri
spurningu ósvarað. Hvar hafði Campbell verið,
pegar Stiaclian kom? Ef Strachan hefði hitt hann,
hví skyldi hann þá ekki segja það ?
Gerum ráð fyrir, að Strachan hafi fundið
Campbell dauðan — að Ferguson hafi verið búinn
að drepa hann. Hvað þá? Var Strachan í vitorði
með Ferguson?
Hér var loksins raunveruleg skýring. Allir
erfiðleikar lögreglunnar stöfuðu af því, að hún
gerði ráð fyrir, að einn málari hefði staðið að
morðinu. Ferguson hefði getað framið morðið og
aflað sér fjarvistarsönnunar með því að fara til
Glasgow og Strachan orðið eftir til að setja
slysið á svið og mála myndina.
Sagan um áflogin við Farren og slysið i nám-
unni var næsta ótrúleg. Strachan hafði verið
upp (við Newton Stewart allan tímann. Heim-
ferð hans eftir hliðargötunni milli Creetow og
Anwoth Kirk var sennilega hægt að fá stað-
festingu á; og kom allvel heim við tímann, sem
þurfti til að fara með líkið til Minnoch, mála
myndina og komast á brott.
En — til hvers var það að blanda Farren í
málið. Gat Strachan ekki fundið einhverja betri
skýringu á fjarveru sinni um nóttina en þá að
þurfa að blanda bezta vini sínum í hana ? Og það
auk þess manni, sem sjálfur lá undir grun? Til
þess þurfti kaldrifjaðri þorparahátt en hægt var
að ætla Strachan.
En hann var skarpskyggn náungi, sem sá að
hverju spurningar manns stefndu áður en þær
voru bornar fram. Maður, sem einmitt gæti lagt
á svona ráð fyrirfram.
Hann var kænn, að hann skyldi láta sér detta
í hug að fara með þennan hatt upp til Falbae
og skilja hann eftir á barmi námunnar. En hann
FELUMYND
Hvar er sá sem prinsessan bíður eftir?
hafði sýnt sigurhrós sitt of augljóslega, þegar
hann var að segja frá honum.
Lögreglustjórinn var ánægðari en hann hafði
verið um langt skeið. Hann gekk jafnvel svo
langt að fara til Wimsey til að segja honum frá
þessu. En Wimsey var ekki heima.
22. SAGA GRAHAMS.
„Ég vildi óska,“ sagði Waters gremjulega,
„að þú fengir þér eitthvað að gera. Af hverju
ferðu ekki að veiða, eða í bílferð? Mér er ómögu-
legt að mála, þegar þú ert alltaf að snuðra í
kringum mig. Það setur mig alveg út af laginu.“
„Það er leiðinlegt," sagði Wimsey. „Mér þykir
svo gaman að þvi. Mér þykir ekkert eins
skemmtilegt og að horfa á aðra vinna. Hefurðu
tekið eftir, hvað gatnagerðarmennirnir með loft-
hamrana í London eru vinsælir? Fólk stendur
í kringum þá timunum saman í stórhópum, þó að
hávaðinn sé að því kominn að sprengja í því
hljóðhimnurnar. Hversvegna stendur það þarna?
Til þess eins að njóta ánægjunnar af því að vera
iðjulaust meðan aðrir vinna.“
„Það getur vel verið," sagði Waters. „En
hávaðinn kemur í veg fyrir, að það heyri ummæli
verkamannanna um hátterni þess. Hvernig
heldurðu að þér líkaði, að ég væri að snuðra
í kringum þig, þegar þú ert að rannsaka mál?“
„Það gegnir öðru máli,“ sagði Wimsey. „Það
sem mestu máli skiptir í málrannsókn er leyndin.
En þú mátt snuðra í kringum mig ef J>ú villt."
„Ágætt! Farðu að fást við málrannsókn, og
þegar ég er búinn með þessa mynd, kem ég að
snuðra í kringum þig.“
„Þú þarft ekki að ómaka þig neitt,“ sagði
Wimsey glaðlega. „Þú getur snuðrað í kringum
mig núna. Það kostar ekkert."
„Jæja, svo þú ert að rannsaka mál núna?“
„Eins og hvað annað. Ef þú gætir tekið lokið
af kollinum á mér, mundirðu sjá hjólin snúast
ákaft."
„Ég skil. Þú ert vænti ég ekki að rannsaka
mig.“
„Það er það sem allir vona alltaf.“
Waters leit á hann hvasst og órólega og lagði
frá sér litaspjaldið.
„Heyrðu, Wimsey — þú ert vænti ég ekki
með neinar getsakir? Ég er búinn að segja þér
allt um ferðir mínar, og ég geri ráð fyrir, að þú
trúir mér. Það er afsakanlegt þó að lögreglan
sjái ekki nema það, sem liggur í augum uppi, en
ég hafði haldið, að þú hefðir að minnsta kosti
snefil af heilbrigðri skynsemi. Ef ég hefði myrt
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Maggi: Bíddu á meðan ég athuga, hvar
þetta á að vera.
2. Maggi: Amma! Hvar á að láta diskana?
3. Nú fór illa!
4. Maggi: Vertu ekki að ómaka þig, amma,
við vitum, hvar diskarnir eiga að vera.
Raggi: Þú hirðir þá heilu, Maggi, ég fer
með hitt i öskutunnuna.