Vikan - 22.07.1948, Blaðsíða 6

6
ravgul augu hennar leituðu fram í stafninn, þar
sem Harringay stóð aleinn, reykti vindling og
starði út á hafið.
,,Ég ætla að hreyfa mig svolítið," sagði hún.
„Nei, sittu kyrr, Stella, annars vekur þú Gay.“
Hún stóð hljóðlega á fætur og læddist burt.
„Hvers vegna hefði ég átt að vekja Gay frem-
ur en hún,“ hugsaði Stella. En hún gerði sér
mæta vel Ijóst, hvers vegna Clare vildi hana
kyrra, þar sem hún var. Hún ætlaði að fara og
tala við Harringay. Já, en hvers vegna ætti hún
ekki líka að gera það ?
Ekki vissi Stella það, en hún var óróleg, meira
en það — hún var hrædd!
Clare hafði gengið aftur eftir skipinu, aftur í
skut og hvarf þar. Nú birtist hún aftur fram í
stefni, stóð við hlið Harringays og sagði eitthvað
við hann. Hún hafði verið að biðja hann um
vindling. Stella sá hann draga fram vindlinga-
veskið, sá Clare taka vindling og Harringay halda
lófunum um iogann meðan Clare var að kveikja í.
Skyldi hún koma aftur? Stellu fannst það
ósegjanlega mikilvægt, að hún kæmi strax aftur.
En Clare kom ekki, hún stóð þama kyrr við
hlið stóra mannsins, talaði iágt og brosandi og
stóð fast upp við hann. Stella horfði á þetta
stórum augum og við hlið hennar svaf Gay.
9. KAFLI.
Stella sat við snyrtiborð sitt og studdi hönd
undir kinn. Álútt höfuð hennar speglaðist í spegl-
inum, sorgmædd augun og alvariegur, rauður
munnur hennar. Þetta var falleg mynd, sem speg-
illinn sýndi af henni — miklu fallegri mynd en
fyrir sex vikum, — hún var orðin mikiu þroska-
legri á þessum tíma.
Já, Stella hafði breytzt mikið, bæði í útliti
og hið innra, síðan hún kom til eyjarinnar. Sólin
hafði haft áhrif bæði á hár hennar og húð —
hún var orðin fallega og jafnt sólbrunnin, kinnar
hennar orðnar rjóðari og augu hennar minntu
frekar en áður á bláklukkur. Þau virtust líka
vera stærri vegna bauganna, sem komnir voru
í kringum þau í seinni tið. Mjúkt hár hennar
var nú orðið alveg gyllt og fór vel við ljósbrúna
húð hennar. En það var ekki nóg með það —
holdafar hennar hafði breyzt, hún orðin grennri
og kvenlegri, þrátt fyrir íburðarmiklu máltíðim-
ar á Paradís. Bros hennar var alltaf jafnglað-
legt, en allt það bamalega í fari hennar horfið
— hún hafði því þroskazt og elzt á þessum sex
vikum, og fór sú breyting henni vel.
Sjálf hafði hún .enga hugmynd um þetta. Hún
var ekki vön því að athuga sjálfa sig nákvæm-
lega, þegar hún leit í spegil. Að vísu gat hún
ekki annað en tekið eftir breytingunni á hári
sínu og gladdist yfir henni, en þegar hún bar
saman sólbrennda húð sina og húð Clare, sem
var alltaf jafnljós, fannst henni hún vera hræði-
lega útitekin.
En þó að Stella væri blind fyrir framfömn-
um i útliti sínu, var hún sér þess meðvitandi,
að hún var breytt hið innra og harmaði það.
Því að það var sannarlega hörmulegt, að þykja
svona vænt um Paradís, fjölskylduna — og alla
eyjuna. Og hún hafði engan rétt til þess að bera
slíkar tilfinningar í brjósti.
Sex vikur var hún búin að vera á þessum
stað og með þessu fólki, sem verið hafði henni
með öllu ókunnugt, en nú var þetta orðið heimili
hennar, já, meira en heimili. Hún hafði orðið
hugfangin af staðnum við fyrstu sýn og ást henn-
ar á honum nú orðin að ástriðu.
Litla húsið heima í Somerset, garðurinn, litla,
hvíta herbergið hennar undir þakskegginu, bóka-
herbergið með gömlu, þægilegu stólunum og
stóra aminum, þorpið, skógamir og sléttumar
— allt, sem hún hafði þekkt og elskað — hún
hugsaði til þess alls, reyndi að kalla það fram
í huga sinn, en minningin um það var folnuð
og orðin áð engu.
„Ég gæti ekki farið þangað aftur. En svona
á ég ekki að hugsa. Hvers vegna geri ég það
samt.“
„Hvað er að mér?“
Það var ekki af því að hún væri svo afar
hamingjusöm- á Paradís. Auðvitað var hún að
mögu leyti hamingjusöm, en hún var jafnframt
því áhyggjufull, áhyggjufyllri en hún hafði
VIKAN, nr. 30, 1948
nokkra sinni verið. Og ekki var það heldur af
því, að hún hefði það svo skemmtilegt. Hún var
með í öllum boðum á Paradís, en þau voru ekki
mörg. Frú Freeland bauð henni aldrei og lét
yfirleitt eins og hún væri ekki til og allar hinar
ensku fjölskyldurnar fóru bara eftir þvi sem
Pussy vildi í því efni. Stella var aldrei boðin í
strandveizlur eða ,,kokteil“-boð, sem haldin voru
Clare og Gay til heiðurs. Hún var heima og vann
í skrifstofunni, eða hjálpaði ungfrú Emrys og
sat ein með henni kvöld eftir kvöld. Herra Har-
rigay minntist aldrei framar á það atriði. Senni-
lega hafði hann gleymt því, eða komizt að þeirri
niðurstöðu að framkoma frú Freeland væri al-
veg lýtalaus, eins og Stella hafði sjálf sagt.
Stella skildi ekki sjálfa sig, — henni fannst
hún bara svo nátengd þessum fagra stað, að hún
gæti aldrei rifið sig aftur burt frá honum.
Þar sem hún sat fyrir framan spegilinn, rifj-
aði hún upp í huganum það, sem borið hafði
við síðustu þrjár vikumar, — eða síðan Harrin-
gay hafði ekið henni yfir eyjuna. Sá dagur hafði
byrjað svo yndislega, en endað með áhyggjur og
illt hugboð.
Þetta hafði lagzt yfir hana í fyrstu sem lítill,
dimmur skuggi og Stella hafði reynt að hrista
hann af sér og sagt við sjálfa sig að þetta væri
heimska og ímyndun ein, en skugginn stækkaði
og dökknaði og hékk ógnandi yfir höfði Stellu
og íþyngdi henni. Hún var viss um að enginn
annar en hún hafði séð þennan skugga illra hug-
boða, sem vofði yfir þeim.
„Auðvitað getur mér skjátlazt, — jafnvel
núna —.“
En undir niðri var hún sannfærð um að sér
skjátlaðist ekki. Clare var — ó, ekki ástfangin,
það vildi Stella ekki viðurkenna, heldur mjög
löðuð að Harringay. Manninum, sem hún hataði
og hafði kallað mannapa og var bróðir Gays —
bróðir mannsins, sem hún var trúlofuð.
Það var greinilegt, að Gay var með öllu grun-
laus. Sömuleiðis ungfrú Emrys og Pussy, allir
nema ef til vill frú Gavarro. Það gat enginn
vitað, hvað frú Gavarro vissi eða grunaði. Hún
myndi vera þögul.
- ✓
s <3
Mamman: Heyrðu, elskan, ég hélt þú værir úti að leika þér við
Lilla — hvað er að þér?
Pabbinn: Ég er svo slæmur i höfðinu, elskan. Mér finnst höfuðið
á mér vera að klofna. Þú veizt, að ég er ekki vanur að kvarta, en
ég held þú ættir að hringja í lækninn.
Læknirinn: Já, það er læknirinn. Ég er ákaf-
lega upptekinn, en ég skal reyna að líta inn um
leið og ég fer á spítalann.
Læknirinn: Hum, eins og ég hélt, ekkert
að honum, ekkert að honum.
Læknirinn: Verið þér sælar, og hringið £kki í
mig aftur. Það er ekkert að þessu barni.
Vinnukonan: En læknir —.
Mamman: Hvernig líður þér, elskan? Ég skil ekk-
ert i, að læknirinn skuli ekki vera kominn enn. Ég
ætla að hringja í hann aftur.
Pabbinn: Nei, vertu ekki að því. Mér líður betur
núna. Auk þess held ég við ættum að fá okkur ann-
an lækni, úr þvi að þessi er svona svikull.