Vikan - 22.07.1948, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 30, 1948
11
Framhaldssaga:
26
Grunsamlegar persónur
Sakamálasaga eftir Dorothy L. Sayers
Strachan þagnaði og lögreglustjórinn óskaði
honum til hamingju.
„Jæja, ég lá þarna æðistund. Það var yndis-
iegt veður, sólskin og vindur, og mér fannst
heimurinn undurfagur. Ég titraði eins og strá
í vindi og var bæði svangur og þyrstur."
„Hvað haldið þér að klukkan hafi verið?“
„Ég get ekki sagt um það með vissu, því að
úrið mitt hafði stanzað. Það er armbandsúr
og hlýtur að hafa rekizt á í fallinu. Ég hvíldi
mig æðistund — sennilega hálftíma — og stóð
svo upp og reyndi að átta mig á hvar ég var.
Námurnar eru dreifðar um allstórt svæði. og
ég þekkti ekki staðinn. En von bráðar fann ég
iæk og fékk mér að drekka úr honum og dýfði
höfðinu ofan í vatnið. Ég hresstist við það, en
um leið sá ég, að ég var með feiknmikið glóðar-
auga eftir högg Farrens, og auk þess var ég
allur skrámaður eftir fallið. Ég er enn með kúlu
á hnakkanum á stærð við egg; ég hugsa. að það
högg hafi svift mig meðvitund. Næst lá fyrir
að finna bílinn. Ég reiknaði út, að ég hlyti að
vera um þrjá kílómetra frá Falbae, og ályktaði,
að ef ég fylgdi læknum, mundi ég fara í rétta
átt, og ég lagði af stað niður með læknum. Það
var brennandi sólarhiti og ég hafði týnt hattinum.
Funduð þið hann kannske ?“
„Já, en við vissum ekki, hvað við áttum að
gera. við hann. Hann hlýtur að hafa dottið af
yður í áflogunum við Farren, og fyrst héldum
við að það væri hatturinn hans, en frú Farren
sagði, að svo væri ekki, og þá vissum við ekki,
hvað við áttum að halda.“
„Jæja, nú vitið þið það, og það ætti að vera
næg sönnun fyrir, að saga mín er rétt, að þið
skylduð finna hann, finnst yður ekki?“
Lögreglustjórinn hafði einmitt verið að hugsa
það sama, en sigurhreimurinn í rödd Strachans
vakti hjá honum tortryggni. Hvað hefði verið
auðveldara en að fleygja hattinum á hentugan
stað einhvern tíma frá þriðjudegi til föstudags,
og nota hann sem sönnun fyrir sögu sinni?
„Hugsið. ekki um, hvað mér finnst, herra
Strachan. Haldið áfram. Hvað gerðuð þér næst?“
„Ég hélt áfram niður með læknum og von
bráðar kom ég auga á bílinn á veginum. Hann
var á sama stað og ég hafði skilið hann eftir
og klukkan í honum var fimmtán mínútur yfir
tólf.“
%
„Sáuð þér engan á leiðinni tilbaka?“
„Jú, ég sá einn mann. En ég lagðist niður
þangað til hann var kominn í hvarf.“
„Hvervegna?“
„Af því — já af þvi að ég var ekki reiðu-
búinn að svara neinum spurningum. Ég vissi
ekki, hvað orðið hafði af Farren. Mér var ljóst,
að ekki leyndi sér, að ég hafði átt í brösum, og
ef lík Farrens ætti eftir að finnast í einhverri
námunni, gæti það orðið óþægilegt fyrir mig.“
„En auðvitað — “
„Já, ég veit hvað þér ætlið að segja. Ef ég
héldi það, hefði ég auðvitað átt að segja ein-
hverjum frá þvi og safna saman leitarflokk. En
sjáið þér ekki, að vel var hugsanlegt, að Farren
hefði áttað sig og snúið heim aftur. Það hefði
verið frámunalega bjánalegt að hefja leit og
vekja hneyksli út af engu. Mér virtist, að ráð-
legast væri fyrir mig að fara heim í kyrrþey og
komast fyrir, hvað raupverulega hafði skeð.
Mér gekk böngulega að koma bílnum i gang.
Ég hafði skilið eftir Ijós á honum um nóttina
til þess að eiga hægra með að finna hann aftur,
og rafgeymarnir voru tómir. Ég varð að snúa
honum í gang með sveifinni, og það var erfitt.
Það eru stórar vélar í þessum Chrysler 70. Samt
tókst mér að koma honum í gang eftir stundar-
fjórðungs erfiði — “
„Þér hefðuð hlotið að geta fengið hjálp á
bænum."
Strachan bandaði óþolinmóður hendinni-
„Er ég ekki búinn að segja yður, að ég kærði
mig ekki um að vekja eftirtekt á mér? Satt
að segja var ég allan tímann dauðhræddur um,
að einhver heyrði til mín og kæmi til að sjá,
hvað væri að. En enginn kom. Sennilega hafa
allir verið að borða. Ég hafði gamla derhúfu og
leðurjakka í bílnum og ég snyrti mig til eins
og bezt ég gat og komst inn á hliðarveginn —
þann sem liggur um Knockeans. Hann liggur yfir
Skyrelækinn rétt handan við Glen og kemur inn
á aðalveginn hjá Anwoth Auld Kirk. Ég kom
heim um hálftvöleytið."
Lögreglustjórinn kinkaði kolli.
„Var fólkið yðar órólegt yfir, að þér skylduö
hafa verið að heiman alla nóttina?"
„Nei. Ég gleymdi að segja, að þegar ég fann
bréfið frá Farren, fór ég upp til konunnar
minnar og sagði henni, að ég hefði verið kallaður
burt, og að ég vildi ekki, að neitt yrði minnst
á það.“
„Einmitt. Hvað gerðuð þér þegar þér komuð
heim ?“
„Ég hringdi í McClellan Arms krána í Kirk-
cudbright og bað þá að gera svo vel að senda
skilaboð til Farrens og biðja hann að hringja
til mín út af veiðiferð sem við hefðum ákveðið.
Siminn hringdi hálfri stundu síðar á meðan ég
var í baði. Það var frú Farren. Hún sagði, að
Hugh væri ekki heima, en spurði hvort hún gæti
ekki tekið skilaboð til hans. -Ég sagði henni að
tala ekki um þetta við neinn í bili, en að ég
skyldi koma til hennar þegar ég væri búinn að
borða, með því að ég hefði mikilvæg tíðindi að
færa henni. Henni varð hverft við og ég spurði
hana, hvort Hugh hefði komið heim um nóttina.
Hún kvað nei við. Ég spurði hana þá, hvort
nokkur vandræði hefðu orðið út af Campbell og
hún játti því. Og ég sagði henni að minnast
ekki á það við neinn heldur, og að ég kæmi eins
fljótt og ég gæti.“
„Hve mikið sögðuð þér konunni yðar um
þetta?“
„Bara að Farren hefði reiðst og hlaupið að
heiman, og að hún mætti ekki undir neinum
kringumstæðum minnast á það við neinn, og
heldur ekki að ég hefði komið svona seint heim
og illa útleikinn. Þegar ég var búinn að laga mig
til, borðaði ég miðdegisverð, enda hafði ég orðið
fulla þörf fyrir að borða.“
. „Því trúi ég. Fóruð þér svo til Kirkcudbright
á eftir?“
„Nei, ég fór ekki.“
„Hversvegna ekki?“
Það var eitthvað uggvænlegt og ertandi í
þrákelknislegri spurningu lögreglustjórans. —
Strachan ók sér órólega í sætinu- 1
„Ég hætti við það.“
„Hversvegna?"
„Ég ætlaði auðvitað að fara.“ Strachan virtist
tapa sér rétt sem snöggvast, en hélt svo áfram.
„Við borðum miðdegisverð um miðjan daginn
v'egna litlu telpunnar okkar. 1 þetta skipti borð-
uðum við steikt lambakjöt. Ég var ekki tilbúinn
að borða fyrr en eftir klukkan tvö. Það var
seinna en venjulega, en þær biðu í von um að
ég kæmi. Mig langaði í kjötið, og ég vildi ekki,
að þjónninn sæi, að neitt óvenjulegt væri á seiði.
Við borðuðum því í ró og næði og vorum ekki
búin fyrr en klukkan nærri þrjú. Hún mundi
vera orðin kortér yfir áður en ég yrði tilbúinn að
fara hugsaði ég. Ég fór út til að opna hliðið
fyrir bílinn. Ég sá Tom Clark koma ofan af
golfvelli. Rétt fyrir utan hliðið hjá mér mætti
hann lögregluþjóninum í Gatehouse. Þeir sáu
mig ekki fyrir limgirðingunni."
Lögreglustjórinn gerði enga athugasemd.
Strachan kingdi og hélt svo áfram.
„Lögregluþjónninn sagði, „er borgarstjórinn
uppi á golfvelli?" Clark sagði, „já hann er þar.“
Lögregluþjónninn sagði, „ég þarf að ná í hann.
Herra Campbell fannst dauður upp við Newton-
stewart.“ Siðan héldu þeir af stað upp veginn
og ég heyrði ekki meira. Ég fór inn til að hugsa
málið.“
„Hvað hugsuðuð þér?“
„Ég komst ekki að neinni niðurstöðu. Ég gat
ekki séð hvernig þetta gat haft áhrif á mig. En
mér fannst stundin ekki heppileg til að fara til
frú Farren. Það gæti vakið umtal. Að minnsta
kosti vildi ég hugsa mi$j betur um.“
„Var þetta það fyrsta, sem þér heyrðuð um
dauða Campbells?“
„Já, auðvitað. Fréttin var rétt að byrja að
berast út.“
„Kom yður þetta á óvart?“
„Auðvitað.“
„En þér hlupuð ekki af stað, eins og allir
aðrir hefðu gert, til að fá frekari upplýsingar?“
„Nei.“
„Hversvegna ekki?“
„Því i fjandanum spyrjið þér að þvi? Ég gerði
það ekki, það er allt og sumt.“
„Ég skil. Þegar Pétur Wimsey lávarður kom
til yðar um kvöldið, voruð þér þá ekki enn búinn
að fara til Kirkeudbright?“
„Nei.“
„Hann færði konunni yðar fréttina um dauða
Campbells. Var hún búin að heyra það áður?“
„Nei. Mér var ókunnugt um einstök atriði, og
ég taldi réttara að minnast ekki á það.“
„Sögðuð þér Pétri lávarði, að þér væruð búinn
að frétta um það?“
„Nei.“
„Hversvegna ekki’?“
„Ég hélt að konunni minni myndi þykja það
skrítið, að ég skyldi ekki minnast neitt á það
við sig.“
„Var nokkuð minnst á glóðaraugað ? “
„Já. Ég — ég gaf ranga skýringu á því.“
„Hversvegna ?“
„Ég gat ekki séð, að Wimsey kæmi þetta neitt
við.“
„Og hvað hélt konan yðar um þessa skýringu?"
„Ég skil ekki hvað yður kemur það við.“
„Voruð þér, þegar þetta var, á þeirri skoðun,
að Farren hefði framið morð?“
„Það var ekki um neinn morðgrun að ræða þá.“
„Einmitt, herra Strachan. Það er þessvegna,
sem hegðun yðar er svo undarleg. Þér fóruð til
frú Farren seint þetta kvöld?“
„Já.“
„Hvað sögðuð þér við hana?“