Vikan - 04.11.1948, Side 7

VTKAN, nr. 45, 1948
7
„Catalina“-flugbátur F. I. á Lagarfljóti.
Flugfélag Islands
Framhald af bls. 3.
mannaeyja og Keflavíkurflugvallar. Frá Akur-
eyri eru ferðir til Siglufjarðar, Ölafsfjarð-
ar, Isafjarðar og Egilsstaða. Auk þess er
flogið frá Reykjavík til Prestwick, Kaup-
mannahafnar, Osló og Stokkhólms.
1939 voru fluttir 797 farþegar og þá að-
eins innanlands, 1947 voru þeir 13.376 (þar
af 2.855 milli landa), en fyrstu 9 mánuði þessa
árs var farþegafjöldinn 22.894 og á þessu
má glögglega sjá, hve starfsemin hefur færzt
gifulega mikið í aukana.
Sjúkraflutningar hafa verið mjög merkur
þáttur og vinsæll í starfsemi Flugfélags
íslands. Það hefur og annazt síldarleit á
hverju ári, nema 1945.
Úr ýmsum áttum —
Hvað er plastic-efni og hvernig
var það í fyrstu búið til ? Plastic
er sameiginleg þýðing í hinum engil-
saxnesku löndum á samsettum efn-
um, sem hægt er að slétta, draga
saman eða þrýsta niður í mót, þegar
þau eru hituð upp. Efnin eru að
mestu búin til úr kolum, steinoliu
eða vínanda. Fyrsta eiginlega plastic-
efnið, nitrocellulose, en úr því er
búið til hið svonefnda kúnstsilki,
hefur verið þekkt í 90 ár. önnur
plastic-efni eru Nylon og Backelit.
! ! !
Silkisokkar eru að jafnaði ofnir
úr 7 silkiþráðum, en nylonsokkar
aðeins úr einum. Nylonsokkar eru
ekki eins teygjanlegir og silkisokkar
og þessvegna eru stærðir þeirra
stærri en silkisokkanna. Það fer
h. u. b. 10 km. langur þráður í eina
nylonsokka.
! ! !
Soldán nokkur í Zanzibar gaf út
skipun þess efnis, að öll tré, sem
aðeins voru til gleði og skemmtunar,
skyldi fella. 1 þeirra stað átti að
gróðursetja tré, sem báru gagnlega
ávexti. Af þessari ástæðu getur stór
fjölskylda í Zanzibar fengið ávexti
handa sér fyrir 2 kr.
Reimleikarnir í kirkjunni
Framhald af bls. 7.
að Kaarsted. En auðvitað vildi ég ekki
hindra hamingju Gunnhildar, þar sem hún
hélt að hún yrði gæfusöm með Kaarsted.
Ég var farinn að gleðja mig við þá til-
hugsun að þið ættuð eftir að verða hjón.“
Jens svaraði engu, hann hafði sjálfur
vonað hið sama, en nú var sú von úti.
Gunnhildur hafði með trúlofun sinni og
Kaarsted gefið til kynna að hún elskaði
ekki Jens, enda þótt henni þætti kannske
vænt um hann sem vin og æskuleikfélaga.
En þetta gat þó allt breyzt til batnaðar,
ef Gunnhildur yrði aftur heil á geðsmun-
unum.
„En svo segja menn að reimleikar séu
í kirkjunni! Er eitthvað satt í því?“ spurði
Jens Walther eftir stundarþögn.
„Það er auðvitað þvættingur,“ svaraði
séra Bruun hálfgremjulega. „En ég vildi
gjarnan að þetta yrði athugað, svo að
hægt yrði að þagga niður þennan orða-
sveim. Jafnvel hreppstjórinn, Kristinn
Olsen, segist hafa séð það eina nóttina
og það er illt í efni þegar sjálft yfirvaldið
verður fyrir reimleikum og verður hrætt.
Fólkið tryllist þá alveg.“
„Ætli toddýið hans hafi ekki verið
með sterkara móti það kvöldið," svaraði
Jens og brosti.
Svo var ekki frekar rætt um það, en
Jens Walther hét því með sjálfum sér að
reyna að komast fyrir þennan leyndar-
dóm, ef þetta var þá bara ekki tilbúningur
ímyndunarveiks fólks.
Næstu daga reyndi Jens Walther eftir
beztu getu að vera Gunnhildi til skemmt-
unar, en hann sá fljótt að allar slíkar til-
raunir voru til einskis.
Þegar Jens Walther var búinn að vera
viku um kyrrt, var sagt að draugurinn
hefði aftur verið á kreiki í kirkjunni, og
í það skipti voru það fjórir menn, sem
sáu hann í sömu mund. Annað hvort hlaut
að vera einhver fótur fyrir þessum orð-
rómi, eða mennirnir fjórir voru brjálaðir.
„Þetta er undarlegt —“ hugsaði Jens
Walther, „getur nokkur haft gagn eða á-
nægju af að hræða veslings fólkið í litla
þorpinu. Hver getur tilgangurinn verið?"
Því meira sem hann hugsaði um þetta því
ákveðnari varð hann að komast til botns
í þessu reimleikamáli. Hann ætlaði að
vera á verði í kirkjunni næstu nótt.
Dagurinn leið og þegar nokkuð var
orðið áliðið kvölds, bauð Jens Walther
góða nótt og gekk til herbergis síns.
Gunnhildur var farin að sofa fyrir drykk-
langri stund og brátt ríkti dauðakyrrð á
prestssetrinu.
Þegar Jens Walther heyrði ekki framar
neinn umgang í húsinu, læddist hann
hljóðlega út úr herbergi sínu og hlustaði.
Þegar hann var búinn að fá vissu sína um
að ekkert hljóð heyrðist læddist hann
áfram til skrifstofu séra Bruuns, þar
sem kirkjulykillinn hékk á snaga við
hurðina. Hann þreifaði eftir lyklinum, en
fann hann ekki. „Kannske presturinn
geymi hann á sér,“ hugsaði hann ráðalaus,
því að þetta kom honum illa.
En hann vildi ekki gefast upp fyrr en
í fulla hnefana, úr því að hann var byrj-
aður. En hvernig átti hann að komast inn
í kirkjuna? Allt í einu mundi hann eftir
litla glugganum á suður gaflinum, hann
hlaut að vera svo stór að hann gæti
skriðið inn um hann. Hann ýtti glugg-
anum upp á gátt, honum hafði ekki verið
krókað að innan, því að í Skovstrup voru
menn ekki að gera sér óþarfa fyrirhöfn.
Jens Walther hoppaði upp í gluggann
og lét sig falla niður inni í kirkjuunni.
Hann litaðist um í kringum sig. Dauf
tunglskinsbirta skein inn um háa, boga-
dregna gluggana, draugalegir, langir
skuggar féllu á gólfið, en þar sem engir
gluggar voru á gaflinum andspænis hjá
aðaldyrunum grúfði svartamyrkur í þeim
enda kirkjunnar. Jens Walther sýndist
ótal verur vera á sveimi í dimmum skúma-
skotunum og fór kaldur hrollur um hann.
En þá minntist hann þess í hvaða erindi
hann var kominn og hann bægði frá sér
öllum heimskulegum hugsunum. Þegar
augu hans höfðu vanizt myrkrinu, gekk
hann um alla kirkjuna, en varð ekki var
við neitt grunsamlegt. Hann gekk úr
skugga um að aðaldyrnar væru læstar,
síðan settist hann rólegur á bekkinn við
altarið og hafði staf í hendi. Hér ætlaði
Jens að bíða þess sem verða vildi.
Jens Walther hlaut að hafa dottað,
annað hvort af þungu andrúmsloftinu
þarna inni eða af þreytu, því að allt í
einu vaknaði hann við fótatak á kirkju-
gólfinu. Hann néri augun og starði fram
fyrir sig. Varð hann næstum því búinn
að reka upp undrunaróp, því að í hinum
enda kirkjunnar, við dyrnar, sá hann
Framh. á bls. 14.