Vikan - 04.11.1948, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 45, 1948
„Þér hafið gert það, sem ég vonaði að þér
gerðuð. Þér gerðuð boð eftir mér og trúðuð
mér fyrir hræðslu yðar."
„Og hvað ætlið þér svo að gera?" spurði
unga stúlkan.
„Ég veit ekki. Ég get ekki ennþá ákveðið það.
En ég mun senda Piers skeyti strax og biðja
hann að koma. Ég fæ mann minn til að láta
Fernando sækja hann í flugvélinni."
„Og ætlið þér svo að segja honum frá grun
yðar þegar hann kemur?"
„Hvernig get ég það. Ég get ekki ákært hana
án þess að hafa einhverjar sannanir. En segið
mér eitt," sagði hún snöggt, „— er Piers einnig
orðinn ástfanginn af henni."
„Ég veit það ekki,“ svaraði Stella og horfði á
titrandi hendur sínar. „Ég veit ekkert um það,
annað en að hún hefur reynt að gera hánn ást-
fanginn af sér. Um tilfinningar hans veit ég ekk-
ert."
Þetta var ekki satt, en hún vildi ekki svikja
Harringay.
„Hvernig sem tilfinningum hans er varið, mun
hann aldrei láta undan í því efni," sagði frúin.
Stella leit upp.
„Ég get ekki trúað því," sagði hún. „Haldið
þér í rauninni að Clare geri Gay nokkuð til
miska?"
„Ég held að hún gefi honum inn eitur," svar-
aði hin.
„En hvernig getur hún það ? það er enginn
möguleiki á þvi."
„Það er alltaf auðvelt. Bara of stóran skammt
af lyfi hans. Það er mikið „arsinik" í því —-
hættulegt eitur. Og hver myndi komast að því
— eða láta sig gruna það?"
„En hún getur ekki gefið honum of mikið. Það
er aðeins lítið eftir af því, og læknirinn veit ná-
kvæmlega hversu mikið það er. Hann kæmist
strax að þvi ef hún gæfi honum meira."
„Kom ekki aukaskammtur með frá Lissabon
til vara?"
„Jú, stór flaska. En Clare sjálf missti hana
á gólfið og braut, svo að allt eyðilagðist. Lækn-
irinn var þá hérna og Harringay einnig. Þá sjáið
þér —“
„Já, það hefir brotnað flaska, en það þarf ekki
að hafa verið lyf í henni, Stella. Það gat verið
búið að tæma hana og önnur flaska með lyfinu
falin. Litað vatn gat hafa verið i brotnu flösk-
unni. Mjög einfalt allt saman."
,,Ó,“ stundi Stella, augu hennar voru dökk af
hræðslu og fölt andlit hennar virtist verða ennþá
minna. Spánska konan greip aftur hönd hennar.
„Látið ekki líða yfir yður, barnið gott. Þetta
hefir verið hræðilegt áfall fyrir yður, — og svo
er hitinn óþolandi. Mér þykir þetta leitt — þetta
er ekki fyrir kornunga stúlku til að fást við.
En þér verðið að herða upp hugann."
„Ég — ég er alveg róleg." Með áreynslu gat
Stella hert upp hugann. „Þér hafið leyfi til að
hafa yðar skoðanir á þessu, frú. Þér hafið borið
Clare hræðilegum ásökunum, en ég trúi þeim
ekki. Ég veit, að hún er ástfangin af Harringay
og ég veit, að hún hefir gert allt til að ganga
i augun á honum. Og ég — ég get trúað því, að
hún hafi kastaði Chang fram af klettinum. Af-
brýðisemi gæti komið fólki til að fremja slíkt,
og kvöldið áður gerðist nokkuð, sem gat gert
hana afbrýðisama — ef það er þá hægt að vera
afbrýðisamur við hund. En enda þótt það sé
hræðilegt, þetta með Chang, er það ennþá hræði-
legra, sem þér eruð að gefa í skyn. Clare fær
reiðiköst — ég hefi sjálf séð hana þannig, og
hún hefði getað undir þeim kringumstæðum
drepið Chang. En að reyna að gefa Gay eitur
— sjá hann þjást og kveljast, nei, nei, hún er
ekki illmannleg. Hún er ung, ensk stúlka og
menntuð, drottinn minn, og nú ætlið þér að á-
saka hana fyrir morðtilraunir — hana Clare!"
„Ég saka hana um það, sem fólk af hennar
tagi gerir oft, Stella," svaraði frúin róleg. „Það
drepur í reiðiköstum sínum, en getur einnig gert
það á mjög kænan hátt og eftir að hafa ihug-
að það lengi. Það er gætt mikilli þolinmæði og
ef það er ólmt i eitthvað, á það enga miskunn-
semi til."
„Það.'“ át Stella upp dauðskelfd. „Við hvaða
fólk eigið þér?"
Senora Gavarro horfði um stund þögul á hana,
sá fölgrátt, unglingslegt andlit hennar og skelfd
augun. Stúikan var þegar orðin of skelfd — það
var ekki þorandi að bæta meiru á hana.
„Ég tók nú bara svona til orða. Ég átti við
konur eins og Clare. Nú ætla ég að biðja yður
að hlusta vel á það, sem ég segi."
„Það skal ég gera," sagði Stella veiklulega.
„Þér verðið að lofa mér því að vera sem mest
í herberginu hjá Gay. Um fram allt verðið þér
að vera þar, þegar hann tekur inn lyfið. Skiljið
þér? Látið ekkert hindra yður í að vera þar þá.
Það verður kannske hörð raun fyrir yður —.“
l
FELUMYND
Hvað er það sem refinn langar i?
,,Ó,“ stundi Stella, „það hefir ekki alltaf verið
léttbært fyrir mig að vera hér á Paradís."
„Ég skil! Það á eftir að verða erfiðara. En
þetta verðið þér fyrir alla muni að gera. Ég
treysti á hugrekki yðar og festu."
„Það megið þér gera."
„Og nú verðum við að snúa heim," og frúin
sneri bílnum heim á leið.
Þær óku þegjandi. Það hefði kannske verið
vingjarnlegra af frúnni að tala við ungu stúlk-
una, sem sat stirð og skelfd við hlið hennar.
En hún sagði ekkert, og það var viturlegt af
henni. Eitt orð i viðbót eða meðaumkun hefði
getað haft þau áhrif á Stellu að hún hefði gef-
izt upp. Óhagganleg ró og framkoma frúarinn-
ar hleypti í hana kjarki. Stella varð að standa
óstudd í þessari baráttu og hafa óbugandi kjark.
Frúin heimtaði það af henni og hún mátti ekki
bregðast.
Þegar þær óku upp trjágöngin, rauf frúin
þögnina.
„Ég sendi eftir Piers upp á eigin ábyrgð. Við
nefnum þetta ekki við ungfrú Emrys, það gerði
hana bara hrædda. Ég segi Piers að ég hafi tek-
ið mér það bessaleyfi að senda eftir honum, eftir
að hafa séð Gay í dag. Þau þurfa ekkert um
þetta að vita."
Ungfrú Emrys varð afar glöð við að sjá frú
Gavarro. Teið var borði upp í herbergi gömlu
konunnar og Clare kom þangað til þeirra. Stella
roðnaði og fölnaði á víxl, þegar unga, fallega
stúlkan kom inn. Hún gat ekki horft á Clare.
Hún sat bak við teborðið og kvaldist hræðilega.
Henni fannst hún finna til ógleði og ef til vill
hefði hún gefizt upp, ef hún hefði ekki. fundiö
að frú Gavarro hafði vakandi aúga. með henni.
Hún mátti ekki bregðast, hún varð að vera hug-
prúð. En henni fannst ótti sinn við Clare einnig
ná til spönsku frúarinnar. Þetta gat ekki verið
satt! Clare, sem var svo yndisleg. Stellu hafði
þótt vænt um hana vegna fegurðar hennar, mál-
rómsins, sem var svo mjúkur og ástúðlegur og
fallegrar framkomu. Henni þótti ekki lengur
vænt um hana, en þ e s s u gat hún ekki trúað
um hana. Frú Gavarro sat þarna róleg eins og
refsinorn, tilfinningalaus og án miskunnar.
Þessar hugsanir Stellu voru óljósar, þær voru
eins og einn hrærigrautur : Ógleði hennar hvarf,
hún bjó til teið og var fegin því starfi. Hún
var önnum kafin við að hella í bollana og rétta
þá, og að lokum gat hún náð svo miklu valdi
yfir sjálfri sér að hún gat litið upp og tekið
þátt í samræðunum.
Þegar þær höfðu drukkið teið, sagðist frú Ga-
varro vilja líta inn til Gays áður en hún legði
af stað þessa löngu leið heim.
„Ég kem með yður," sagði Clare blíð í máli
og reis á fætur til að opna hurðina. Stella
stóð einnig upp og fór með þeim inn til Gays.
Frúin talaði um stund við sjúklinginn, sem
reyndi á hryggile’gan hátt að sýnast glaður. Svo
sneri frú Gavarro sér að Miguel, sem hafði hörf-
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Nei, sjáðu kökuna!
Maggi: Og bréf frá cmmu!
2. Raggi: Hvað stendur í því?
Maggi (les): Þið megið fá sinn kökubitann
hvor, amma.
Og Maggi og Raggi fylgja trúlega fyrirmælum
ömmu, en ekki eru bitarnir smáir!