Vikan - 24.02.1949, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 8, 1949
7
VOLPONE
Leikfélag Reykjavíkur er nú að sýna Volpone, „ástalausan
gleðileik", eftir enska skáldið Ben Johnson, í endursamningu
Stefan Zweig. Þýðandi er Ásgeir Hjartarson, en leikstjóri
Lárus Pálsson. Það er ákaflega gaman að þessum leik, þótt
gamanið sé nokkuð grátt á köflum í honum. Margir leik-
endanna fara afburða vel með hlutverk sín og þó alveg sér-
staklega Brynjólfur Jóhannesson, sem leikur Corbaccio,
gamlan okrara, af hreinustu snilld. Haraldur Björnsson leik-
ur Volpone, auðkýfing frá Smyrna, erfitt hlutverk, sem Har-
aldur tekur á föstum tökum. Mosca, snýkjugestur hans, er
leikinn af Einari Pálssyni; hann er nýkominn frá leiknámi
i London og vann hylli áhorfendanna. Þorsteinn Ö. Stephen-
sen lék Voltore, lögbókara og Valur Gíslason Corvino kaup-
mann, báðir ágætlega. Hildur Kalman er líka tiltölulega ný-
komin frá leiknámi erlendis; hún fór með hlutverk Colomba,
eiginkonu Corvinos, mjög smekklega og sama er að segja
um Eddu Kvaran, sem lék daðurdrósina Caninu. Leone sjó-
liðsforingja, son Corbaccios, lék Árni Tryggvason, nýliði í
svo stóru hlutverki, og gerði þvi furðu góð skil, þegar þess
er að gætt, að hann er enn nemandi í leikskóla hér heima.
Gestur Pálsson lék dómara og Steindór Hjörleifsson lög-
regluforingja.
Mynd til vinstri:
Haraldur Björnsson sem
Volpone og Hildur Kalman
sem Colomba.
Mynd að neðan t. h.:
Salur i dómhöllinni.
Mynd ofan t. h.:
T. v. Brynjólfur Jóhannes-
son sem Corbaccio og Valur
Gíslason sem Corvino.

-• i>. | f®' ■ mm: - V -/,
Ein nótt ennþá
Framhald af bls. h
hönd hennar. Hún fann að hættulegur
titringur fór um hana, bæði sál hennar
og líkama. Hún ásakaði sjálfa sig í hug-
anum fyrir að hafa farið á þetta stefnu-
mót. Það voru eggjunarorð Bennu sem
ollu því. En hún gat ekki slitið þetta
hándaband.
Hann mælti: „Það er afar leiðinlegt að
hér skuli ekki vera dansað. Hvernig á ég
að fara að þessu? Mig langar til þess að
hafa yður í faðminum, en það er óleyfi-
legt nema í dansi. Ég bý á gistihúsi og
hefi ekki grammofón.“
Jette svaraði: „Þér álítið, að ég mundi
fara þangað með yður ef þér færuð fram
á það?“
Hann brosti sakleysislega. „Ég hefi
ekki myndað mér neitt álit í þessu efni.
En mér virðist svo dásamlegt að sitja hér
hjá yður. Og ég get ekki trúað því að
við sjáumst aldrei framar.“
Hann var svo nærri henni, að munnur
hans snerti kinn hennar. Og henni leið líkt
og hún stæði við hengiflug. Nei. Það var
ekki rétt samlíking. Henni virtist hún
standa í sólskini og horfa inn í aldingarð
í fullum blóma með nýútsprungnum rós-
um. En þannig mátti hún ekki hugsa. Hún
minntist mannsins, er hún ætlaði að gift-
ast. Það dimmdi yfir henni. Á síðustu
stundu létu örlögin hana kynnast manni,
sem færði henni heim sanninn um það,
að ástin hafði ekki yfirgefið hana.
Eina nótt ennþá er ég dansmærin Jette,
hugsaði hún. Hann hefur að likindum
veitt því athygli, að viðnámsþróttur
hennar hafði minnkað, því hann tók um
kinnar Jette og kyssti hana.
„Jette, það er ómögulegt að við skilj-
umst alveg strax.“ Hún mælti: „Ég hef
grammofón heima ef þú endilega vilt
dansa við mig.“
Þau fóru heim til hennar.
Hann stóð og horfði á hana sofandi.
Hún var eins og lítið, þreytt hamingju-
samt og elskulegt barn. Hann dauðlang-
aði til þess að lúta niður að henni og
kyssa hana að skilnaði. En svo kreppti
hann hnefann er hann mundi það að hann
var óvinur hennar.
Svo fór hann.
Alfreð Vinge kom heim að tveim dögum
liðnum. Það beið hans bréf frá syninum.
Hann kvaðst búa á Turisthotellet. Vinge
fór strax að hitta son sinn. Varð mikill
fagnaðarfundur þeirra feðga.
John Vinge mælti: „Ég kom heim,
pabbi, vegna þess að þú hefur í hyggju að
giftast þessari Jette Eldborg. Það sagðir
þú í bréfi þínu.“
Alfreð Vinge svaraði: „Veldur það þér
nokkrum heilabrotum ?“
„Já, pabbi, ég get ekki neitað því. Þú
reiðist vafalaust af því að ég blanda mér
í þetta mál. En ég vil ógjarnan láta gera
föður mínum skömm.“
„Skömm?“ Alfreð Vinge horfði hissa á
son sinn.
John mælti: „I hreinskilni sagt er það
álit mitt og líklega flestra, að þegar ung
stúlka giftist rosknum, efnuðum manni,
geri hún það vegna peninganna. Þegar ég
kom til borgarinnar varst þú ekki heima.
En ég notaði tímann til þess að kynnast
stúlkunni. Og ég hefi fengið sönnun fyrir
því að hún er ekki þess verð að þú gift-
ist henni.“
Vinge horfði rannsakandi augum á son
sinn.
„Hvernig veiztu það?“
„Já, ég veit það.“
„Einmitt, jæja.“ Hann leit af John.
Það var kökkur í hálsi unga mannsins,
tungan var þurr, hann átti erfitt með að
tala.
„Pabbi, ég skil það að hún er hrífandi.
En ég veit líka að hún er------“
„Bíddu við,“ sagði faðir hans. Hann tók
bréf úr vasa sínum og rétti John. „Lestu
þetta bréf. Það beið mín er ég kom heim.“
John tók bréfið og las. En það hljóð-
aði svo:
„Kæri Alfreð! Þú verður að reyna að
fyrirgefa mér, en ég get ekki orðið kon-
an þín. Ég þóttist viss um að ég væri laus
við allar unggæðislegar tilfinningar, og ég
mundi geta tekist á hendur að verða kon-
an þín án allrar undirhyggju. En nú gerð-
ist viðburður sem breytti áliti mínu i
þessu efni.
Ég varð ástfangin af ungum manni á
þann hátt, sem ég get ekki orðið ástfang-
in í þér. Ég sver það, að mér datt ekki í
hug að þvílíkt mundi koma fyrir. Að lík-
indum sé ég þennan mann aldrei aftur.
Ég er í hans augum aðeins lítið æfintýri,
býst ég við. Um mig er öðru máli að gegna.
Ég elska manninn. Líði þér vel. Reyndu að
fyrirgefa mér.
Jette.“
John skammaðist sín. Hann hafði stað-
ið eins og dómari yfir Jette þennan morg-
unn.
Vinge mælti: „Þú hefur ekki sagt henni
hverra manna þú ert?“
„Nei,“ tautaði John. „Ég kallaði mig
gerfinafni.“
Framhald á bls. 14.