Vikan - 07.04.1949, Side 11

VIKAN, nr. 14, 1949
11
BLAA LESTIIM
Framhaldssaga:
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
23
„Nú er bezt aö hætta,“ sagðí hún þurrlega við
Poirot.
Poirot deplaði augunum.
„Ágætt!" sagði hann. „I>ér eruð dóttir föður
yðar, ungfrú Zía. Þér vitið, hvenær þér eigið að
hætta. Það er listin!"
Hann leit kringum sig í salnum.
„Ég sé föður yðar hvergi,“ sagði hann hirðu-
leysislega. „®g ætla að sækja kápuna yðar,
ungfrú, og svo skulum við koma út i garðinn."
En hann fór ekki rakleitt inn í fatageymsl-
una. Hann hafði séð, þegar Papopolous hvarf út
úr salnum skömmu áður, og honum var umhug-
að að vita, hvað orðið hefði af gríska refnum.
Hann fann hann óvænt í stóra anddyrinu. Hann
stóð upp við eina súluna, og var að tala við
konu, sem var nýkomin. Konan var Mírella.
Poirot gekk oflátungslega um anddyrið, og án
þess þau tækju eftir, komst hann á bak við súl-
una og heyrði, að þau voru í áköfum samræð-
um — eða öllu heldur, dansmærin talaði, en
Papopolous skaut inn í eins atkvæðisorðum öðru
hverju og viðhafði íburðarmikla handatilburði.
„Ég sagði yður, að ég verð að fá tíma,“ sagði
dansmærin. Ef þér gefið mér tíma, skal ég út-
vega peningana."
„Það er óþægilegt að þurfa að bíða,“ sagði
Grikkinn og yppti öxlum.
„Aðeins örstuttan tíma,“ bað dansmærin. „Þér
verðið að lofa mér það! Eina viku — tíu daga —
meira bið ég ekki um. Þér getið verið öruggur.
Peningarnir skulu koma.“
Papopolous tvísté dálítið og leit órólega i
kringum sig — og sá þá andlit Poirot með sak-
leysislegt bros, rétt við olnbogann á sér.
„Héma eruð þér þá, Papopolous. Ég hefi verið
að leita að yður. Er leyfilegt, að ég fari með
ungfrú ZIu I smágönguferð út í garðinn? Gott
kvöld, ungfrú." Hann hneigði sig djúpt fyrir
Mírellu. „Ég bið yður auðmjúklega fyrirgefn-
ingar, að ég skyldi ekki sjá yður strax.“
Dansmærin tók kveðju hans með nokkurri ó-
þolinmæði. Henni gramdist sýnilega, að fá ekki
að halda samtali sínu áfram í friði. Poirot var
fljótur að skilja það. Papopolous sagði strax:
„Auðvitað — já auðvitað,” og Poirot dró sig
samstundis í hié. _
Hann sótti kápu Zíu, og þau gengu saman út
í garðinn.
„Hérna er það, sem sjálfsmorðín eru framin,"
sagði Zía.
Poirot yppti öxlum. „Það er sagt svo. Menn-
irnir eru heimskir, finnst yður ekki, ungfrú? Að
éta, drekka og anda að sér góðu lofti, Það er
sönn ánægja, ungfrú. Það er heimskulegt að
segja skilið við það allt, einungis af þvi að mað-
ur hefur enga peninga — eða af því að hjartað
finnur til. Amor veldur mörgum slysum, er það
ekki ?"
, Zía hló.
„Þér ættuð ekki að hlæja að ástinni, ungfrú,"
sagði Poirot og skók vísifingurinn framan í hana.
„Þér eruð ung og falleg."
„Það er nú varla hægt að segja það," sagði
Zía; „þér gleymið, að ég er þrjátíu og þriggja,
Poirot. Ég er hreinskilin við yður, þvi að annað
er ekki til neins. Eins og þér sögðuð föður mín-
um, þá eru nákvæmlega seytján ár síðan þér
hjálpuðuð okkur í París."
„Þegar ég lít á yður, finnst mér það miklu
styttra," sagði Poirot kurteislega. „Þér voruð
þá mjög líkar þvi, sem þór eruð núna, imgfrú,
dálítið grennri, dálitið fölari, dálítið alvarlegri.
Sextán ára og nýkomin úr skóla. Ekki skóla-
stúlka, og heldur ekki fullþroska kona. Þér vor-
uð yndisleg og heillandi, ungfrú Zía; ýmsir
fleiri hafa vafalaust litið eins á.“
„Sextán ára er maður heimskur og fákunnandi,"
sagði Zia.
„Það getur verið," sagði Poirot, „já, það get-
ur vel verið. Maður er kannski auðtrúa, trúir
því, sem manni er sagt.“
Ef hann hefur séð hvernig Zía gaut til hans
augunum, þá lét hann ekki á því bera. Hann hélt
áfram dreymandi: ..Það var skrítilegt það mál
allt saman. Faðir yðar hefur aldrei skilið það
að fullu."
„Jæja?“
„Þegar hann spurði mig um einstök atriði til
skýringar, sagði ég við hann: „Ég hef útvegað
yður það, sem þér misstuð, án þess að úr yrði
opinbert hneykslismál. Þér megið ekki spyrja
mig neinna. spurninga". Vitið þér, ungfrú, af
hverju ég sagði þetta?"
„Það hef ég ekki hugmynd um,“ sagði hún
kuldalega.
„Það var af því, að mér var hlýtt til lítillar
skólastúlku, sem var föl, grönn og alvarleg."
„Ég skil ekki, hvað þér eruð að tala um,“ sagði
Zía reiðilega.
„Skiljið þér það ekki, ungfrú? Eruð þér bún-
ar að gleyma Antonio Pirezzio?“
Hann heyrði að hún dró andann snöggt að sér
— saup næstum hveljur.
„Hann kom sem aðstoðarmaður í búðina, en
þannig gat hann ekki náð því, sem hann vildi.
En aðstoðarmaður getur lyft augum sinum til
dóttur húsbónda síns, er það ekki? Ef hann er
ungur og laglegur og tungumjúkur. Og af því
að þau geta ekki alltaf verið að tjá hvort öðru
ást sína, verða þau styndum að tala um það,
sem þau hafa bæði áhuga á — svo sem þennan
merkilegan hlut, sem um þessar mundir var i
eigu herra Popopolousar. Og með því að ungt
fólk, eins og þér segið, er heimskt og trúgjarnt,
var auðvelt fyrir hana að trúa honum og lofa
honum að sjá þennan hlut, sýna honum, hvar
hann var geymdur. Og á eftir, þegar hann var
horfinn — þegar hið ótrúlega var skeð — ó,
veslings litla skólastúlkan! Hún er í hræðilegri
klípu. Hún er hrædd, skinnið litla. Á hún að
segja frá eða þegja? Og þá kemur þessi ein-
staki maður, Hercule Poirot. Það var næstum
kraftaverk, hvernig allt fór. Hið dýrmæta erfða-
fé kemur aftur, og einskis er spurt."
Zía sneri sér að honum ofsareið.
„Þér hafið alltaf vitað þetta? Hver sagði yð-
ur það? Var það — var það Antonio?"
Poirot hristi höfuðið.
„Það sagði mér það enginn," sagði hann stilli-
lega. „Ég gat mér þess til. Og tilgátan var
rétt, er það ekki ? Leynilögreglumaður verður
að vera góður að geta í eyðumar."
Stúlkan gekk við hlið hans í nokkrar mínútur
án þess að mæla. Svo sagði hún hörkulega:
„Jæja, hvað ætlið þér að gera? Ætlið þér að
segja pabba frá öllu saman?"
„Nei," sagði Poirot snöggt. „Vissulega ekki."
Hún leit forvitnislega á hann.
„Þér viljið hafa eitthvað gott af mér?"
„Ég óska eftir aðstoð yðar, ungfrú."
„Af hverju haldið þér, að ég geti hjálpað
yður?“
„Ég held það ekki, ég vona það aðeins."
„Og ef ég hjálpa yður ekki, þá — ætlið þér
að segja föður mínum allt af létta?"
„Nei, Nei! Losið yður sem fyrst við þá hug-
mynd, ungfrú. Ég beiti ekki kúgun. Ég veifa
ekki framan I yður leyndarmáli ýðar og ógna
yður með þvi.“
„Ef ég neita að hjálpa yður —" byrjaði hún
hægt.
„Þá neitið þér því, og þar með búið."
„Hvers vegna voruð þér þá —" hún þagnaði.
„Ég skal segja yður hvers vegna. Konur eru
göfuglyndar. Ef þær geta gert greiða manni,
sem hefur gert þeim greiða, þá gera þær það.
Ég gerði yður einu sinni gTeiða, imgfrú. Ég
þagði, þegar ég gat talað."
Það varð aftur þögn; svo sagði stúlkan: „Fað-
ir minn gaf yður bendingu um daginn."
„Það var fallega gert af honum."
„Ég held ekki, að ég hafi neinu við það að
bæta,“ sagði Zía hægL
Ef Poirot hefur orðið fyrir vonbrigðum, þá
lét hann ekki á því bera. Enginn vöðvi í and-
liti hans bærðist.
„Jæja," sagði hann glaðlega, „þá skulum við
tala um eitthvað annað."
Hann hóf þegar léttar samræður. En stúlkan
var utan við sig, og svör hennar voru utan
gátta. Þegar þau nálguðust spilahöllina aftur,
virtist hún taka ákvörðun.
„Poirot?"
„Já, ungfrú?"
„Mig — mig langar til að hjálpa yður, ef ég
get.“
„Þér erúð mjög vingjarnlegar, ungfrú — mjög
vingjarnlegar."
Aftur varð þögn. Poirot rak ekki á eftir henni.
„Já,“ sagði Zía, „hví skyldi ég ekki segja
yður það? Faðir minn er varkár — mjög varkár
í orðum. En ég veit, að þess gerist ekki þörf
gagnvart yður. Þér hafið sagt okkur, að þér
séuð aðeins að grafast fyrir. morðið, og að yður
standi á sama um gimsteinana. Ég trúi yður.
Það var alveg rétt hjá yður, þegar þér gátuð
þess til, að við hefðum komið til Nice vegna
rúbinanna. Þeir hafa verið afhentir hér sam-
kvæmt áætlun. Faðir minn hefur þá núna. Hann
gaf yður bendingu um það um daginn, hver hinn
dularfulli viðskiptarvinur væri.“
„Markgreifinn ?" sagði Poirot lágt.
„Já, markgreifinn."
„Hafið þér nokkurn tíma séð markgreifann,
ungfrú Zía?“
„Einu sinni," sagði Zía. „En ekki vel,“ bætti
hún. „Það var I gegnum skráargat."
„Það er alltaf erfiðleikum bundið," sagði
Poirot samúðarfullur, „en eigi að síður sáuð þér
hann. Munduð þér þekkja hann aftur?"
Zía hristi höfuðið.
„Hann var með grímu," sagði hún.
„Er hann ungur eða gamall?"
„Hann Var gráhærður. Það getur hafa verið
hárkolla, en hún hefur þá farið mjög vel. Ég
held ekki, að hann sé gamall. Hann var unglegur
í hreyfingum, og röddin var líka ungleg."
„Röddin?“ sagði Poirot hugsandi. „Já, röddin!
Munduð þér þekkja hana aftur, ungfrú Zía?"
„Það er ekki óhugsandi," sagði hún.