Vikan - 07.04.1949, Síða 12

12
„Yður lék hugur á að sjá hann? i>að var þess
vegna, sem þér horfðuð í gegnum skráargatið ?“
Zía kinkaði kolli.
„Já, ég var forvitin. Maður hafði heyrt svo
margt — hann er ekki venjulegur þjófur — hann
líkist meira rómantískri sögupersónu."
„Já," sagði Poirot hugsandi, „já; ef til vill.“
„Kn það var ekki þetta, sem ég ætlaði að
segja yður,“ sagði Zía. „Þaðv var annað smá-
atriði, sem ég hélt, að gæti kannski orðið yður
að gagni."
„Já,“ sagði Poirot uppörvandi.
„Rúbínarnir voru, eins og ég sagði, afhentir
pabba i Nice. Eg sá ekki manneskjuna, sem af-
henti þá, en —“
„Já?“
,,En ég veit með vissu, að það var kvenmað-
ur.“
29. KAFLI.
Bréf að heiman.
„Kæra Katrín, — Þér lifið í hópi svo tiginna
vína um þessar mundir, að ég býst ekki við, að
þér kærið yður um, að heyra fréttir héðan; en
af því að ég hef alltaf . álitið yður skynsama
stúlku, ætla ég samt að hætta á það. Hér geng-
ur allt að mestu sinn - vana gang. Það hefur
gengið heil mikið á út af nýju aðstoðarprestin-
um. Allir hafa talað um það við prestinn, en þér
vitið hvernig presturinn er — ekkert nema góð-
vildin. Ég hef átt í miklu basli með stúlkurnar.
Annie var ómöguleg — með pilsin upp á hnjám
og vildi ekki vera í ullarsokkum. Engin þeirra
þolir að talað sé við hana. Ég hef verið slæm af
gigtinni, og Harris læknir fékk mig til að fara
til sérfræðings í London. Ég sagði honum, að það
væri sama og að kasta 100 krónum í sjóinn, auk
járnbrautarfargjaldsins — en með því að bíða
þangað til á miðvikudag, fékk ég ódýra ferð
heim. Sérfræðingurinn var með allskonar útúr-
dúra, þangað til ég sagði við hann; „Ég er blátt
áfram kona, læknir, og vil að talað sé við mig
blátt áfram og útúrdúralaust. Er það krabba-
mein eða er það ekki?“ Og þá varð hann auð-
vitað að segja, að það væri krabbamein. Hann
gaf mér ár eða svo og ef ég færi vel með mig,
sagði hann að mundi ekki verða mjög kvalar-
fullt, en ég er viss um, að ég þoli kvalir eins
og hver annar kristinn kvenmaður. Lífið er hálf-
einmanalegt stundum, flestir vinir mínir dánir
eða farnir. Ég vildi óska, að þér væruð hér Á St.
Mary Mead, kæra Katrín. Ef þér hefðuð ekki
eignast þessa peninga og farið burtu, mundi ég
hafa boðið yður helmingi hærri laun en þér
fenguð hjá veslings Jane, en það er ekki til neins
að óska sér þess, sem ekki er hægt að fá. Og þó,
ef illa skyldi fara fyrir yður — og slikt er alltaf
hugsanlegt. Ég hef heyrt ótalsögur um falska
aðalsmenn, sem kvænzt hafa ungum stúlkum, náð
af þeim peningunum og yfirgefið þær siðan. Ég
býst við, að þér séuð of skynsöm til að láta fara
þannig með yður, en það er aldrei að vita. Munið
því að hér er alltaf heimili opið fyrir yður; og
þó að ég sé stundum orðhvöt, þá er ég líka góð-
hjörtuð. — Yðar einlæga, gamla vinkona,
Amalia Viner.
P.S. — Ég sá minnst á yður í blaðinu í sam-.
bandi við frænku yðar Tamplin greifafrú, og
ég klippti það úr og geymi það hjá öðrum blaða-
úrklippum. Ég bað fyrir yður á sunnudaginn,
að þér mættuð forðast hroka og hégómagirnd."
Katrín las þetta sérkennilega bréf tvisvar, svo
lagði hún það frá sér og starði út um svefn-
herbergisgluggann, út yfir blátt Miðjarðarhafið.
Hún fann undarlegan kökk í hálsinum á sér.
Skyndileg þrá' eftir St. Mary Mead greip hana.
St. Mary Mead með öllum hinum hversdagslegu
smáatburðum sínum, og þó — heimkynnið. Hana
langaði til að leggja höfuðið á handlegg sér og
vatna músum.
En rétt í því kom Lenox inn.
„Halló, Katrin," sagði Lenox. „Heyrðu — hvað
er að ?“
„Ekkert,“~sagði Katrin og þreif bréf Amelíu
Viner og tróð því í töskuna sina.
„Þú varst svo undarleg á svipinn," sagði
Lenox. „Heyrðu — ég vona að þér sé sama —
ég hringdi til vinar þíns, herra Poirot, og bað
hann að borða hádegisverð með okkur í Nice.
Ég sagði, að þig langaði til að hitta hann, því
að ég var hrædd um, að hann kæmi ekki mín
vegna.“
„Langaði þig til að hitta hann?" spurði Katrín.
„Já,“ sagði Lenox. „Ég get ekki neitað þvi,
að ég er hrifin af þonum. Ég hef aldrei fyrr séð
mann með græn augu eins og í ketti."
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Stjáni: Hvernig lízt þér á þetta, Raggi?
Allt fýrir eina krónu!
Raggi: Krónu ?
2. Stjáni: Hvers vegna færðu þér ekki eitt?
Raggi: Það ' l. ..utt það, sem ég var að
hugsa um . . .
3. Kaupmaðurinn: Bíddu svolítið, þú verður
að skrifa hérna undir skjal . . .
Raggi: Til hvers er þetta skjal? Ég er búinn
að borga krónuna.
4. Kaupmaðurinn: Krónan var bara afbórgun
og þá eru sjö krónur eftir . . .
VTKAN, nj 14, 1949
FELUMYND
Hvar er bóndakonan?
„Jæja,“ sagði Katrín þreytulega. Siðustu dag-
arnir höfðu verið erfiðir. Handtaka Dereks Kett-
ering hafði verið á allra vörum, og morðið í Bláu
lestinni hafði verið rætt frá öllum hugsanlegum
hliðum.
„Ég er búin að panta bíl,“ sagði Lenox, „og
ég skrökvaði einhverju að mömmu — því miður
man ég ekki almennilega hvað það var; en það
skiptir ekki máli, því að hún gleymir þvi líka.
Ef hún vissi, hvert við ætlum, mundi hún vilja
koma líka, til að veiða upp úr Poirot."
Þegar þær komu til Negresco, beið Poirot
þeirra þar.
Hann var fullur af gallverskri kurteisi og jós
yfir þær slíkum gullhömrum, að þær urðu mátt-
lausar af hlátri; þrátt fyrir þetta var máltíðin
ekki skemmtileg. Katrín var dreymandi og utan
við sig, og Lenox talaði af miklum ákafa, en
þagði þess á milli. Meðan þau sátu úti á stól-
pallinum og drukku kaffið, sneri hún sér allt í
einu snöggt að Poirot og sagði:
„Hvernig gengur? Þér vitið hvað ég á við?“
Poirot yppti öxlum. „Það gengur sinn gang,“
sagi hann.
„Og þér látið það ganga sinn gang?“
Hann leit á Lenox, dálítið dapurlega.
„Þér eruð ungar, kæra fröken, en það er
þrennt, sem ekki er hægt að reka á eftir — góð-
ur guð, náttúran og gamalt fólk."
„Vitleysa!" sagði Lenox. „Þér eruð ekki
gamall."
„Þetta var fallega sagt af yður.“
„Þarna kemur Knighton majór," sagði Lenox.
Katrin sneri sér snöggt við, og síðan aftur.
„Hann er með Van Aldin," hélt Lenox áfram.
„Ég þarf að spyrja Knighton majór um dálítið.
Ég verð enga stund."
Þegar þau voru orðin tvö ein eftir, hallaði
Poirot sér að Katrínu og sagði:
„Þér eruð utan við yður, ungfrú; hugsanir
yðar eru langt í burtu, er ekki svo?“
„Heima á Englandi, lengra ekki."
Af skyndilegu hugboði tók hún upp bréfið,
sem hún hafði fengið um morguninn og rétti
honum það.
„Þetta eru fyrstu orðin, sem berast til mín
frá gömlum slóðum; þau snerta mig einhvern-
veginn sárt.“
Hann las bréfið og rétti henni það aftur. Þér
ætlið þá aftur til St. Mary Mead?"
„Nei," sagði Katrín, „hví skyldi ég gera það?“
„Jæja,“ sagði Poirot, „mér hefur skjátlast.
Vyrirgefið þó að ég bregði mér snöggvast frá.“
Hann fór þangað sem Lenox Tampíin var að
tala við Van Aldin og Knighton. Ameríkumaður-
inn var ellilegur og þreyttur í útliti. Hann heils-
aði Poirot með því að kinka stuttaralega kolli,
en án nokkurrar hlýju.
Þegar hann sneri sér við til að svara einhverri
athugasemd frá Lenox, dró Poirot Knighton til
hliðar.