Vikan - 07.07.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 27, 1949
5
Framhaldssaga:

iniiiiiiHiiiiiiiiiiiiiMimiiiiiiiimiiimmmiiiiiim
Dóttir miljönamæringsins
Sakamálasaga
eftir Lawrence G. Blochman
9
iiimiimiii
................................................................................iiiiiiiiiiniimiiii........
svar við skeytum mínum. Það mun spara okkur
öllum mikla vafninga og óþægindi."
,,Á þetta að vera tilraun til þess að ógna mér,
herra Larkin.“
,,Alls ekki. Þvert á móti hefi ég lagt öll mín
spil á borðið — og trompin með.“
„Skipstjórinn kinkaði kolli, laut áfram og
studdi fjórum sinnum á lítinn hnapp. Hann beið
lítið eitt og þrýsti því neest aftur fjórum sinn-
um á hnappinn. Larkin heyrði bjöllu hringja
einhversstaðar i fjarska.
„Vindling?“ spurði skipstjórinn, um leið og
hann náði í rauða, lakkaða öskju ofan af hillu
fyrir ofan hvílu sina og rétti Larkin.
Larkin þakkaði fyrír sig og þá vindlinginn.
Þetta voru japanskir vindlingar, og var einn
þriðji hluti þeirra úr eintómum pappír. Við fyrsta
reykinn varð Larkin hugsað til sumarkvölds
eins í æsku hans, þegar gripahús hafði brunnið
í nánd við heimili hans.
Nú opnuðust dyrnar og dr. Bioki kom skjögr-
andi inn með syfjuleg augu og bauð syfjulega
gott kvöld. 1 hinum hvítröndótta japanska slopp
líktist hann mest fjölleikatjaldi á markaði. Fuji-
wara skipstjóri sagði eitthvað við hann á jap-
önsku, og hann svaraði á sömu tungu.
„Dr. Bioki segir, að fyrsti loftskeytamaður sé
mun betri,“ þýddi skipstjórinn. „Ef til vill getur
hann tekið til starfa þegar í nótt.“
„Ágætt," sagði Larkin. „Það gleður mig að
heyra, að það var þá ekki taugaveiki! Hvernig
gengur annars með hershöfðingjann ?“
„Hann er einnig miklu betri,“ svaraði dr.
Bioki.
,Hershöfðinginn getur ef til vill þegar á morg-
un flutt sig i sinn eigin klefa Ef yður er illa
við meðalalykt, herra Larkin, þá gætuð þér flutt
yður í annan klefa.“
,Já, ef til vill þigg ég það,“ svaraði Larkin.
Enda þótt mér finnist, að ekkert sé mér til ama
núna, nema það að fá óskiljanleg svör við skeyt-
um mínum. Við skulum sjá til á morgun. Svo
þakka ég ykkur, herrar mínir, og vona, að þið
sofið vel í nótt.“
Skipstjórinn og skipslæknirinn lögðu báðir
hendurnar á hné sér og beygðu sig um mittið.
Larkin fór eins að. Það var ekki vottur af
háði í stælingu hans, honum var þetta aðeins
lexía í japanskri kurteisi. Og á meðan hann gekk
afturábak út að klefadyrunum, hugsaði hann um
það, hve mikill fjandsamlegur kuldi var bak-
við þessa auturlenzku kurteisi, sem var jafnvel
enn kaldari en ensk kurteisi, og er þá mikið
sagt.
Jafn skjótt og Larkin var kominn upp á þilfar
aftur, fleygði hann japanska vindlingnum fyrir
borð og kveikti sér í einum af sínum eigin vind-
lingum. Skipið vaggaðist rólega. Regnið var
orðið að þokukenndum úða, og hás hljómur
þokulúðursins gaf til kynna minnkandi skygni
úr stjórnpallinum. Larkin reikaði aftur á að
loftskeytaklefanum. Smá ljósgeislar bárust út
i gegnum hin óþéttu skilrúm. Hann tyllti sér á
tá og reyndi að gægjast inn.
Skyndilega heyrði hann fótatak að baki sér.
Hann sneri sér við og sá hinum hvita hálsklút
og hatti Williams Cuttles bregða fyrir, áður en
maðurinn hvarf í þokuna.
Nú, það var til einskis að reyna að herða
meira á málunum að sinni. Framtíðin hvíldi í
skauti guðanna — guða Fujiwara skipstjóra.
Nú gat hann ekkert gert, nema beðið. Larkin
gekk aftur til klefa sins, tók af sér skóna, náði
í bók upp úr tösku sinni og lagðist upp í koju.
Þrem stundarfjórðungum siðar var barið á
dyrnar. Hann leit á úrið sitt. Klukkan var meira
en eitt. Hann stökk á fætur og opnaði dyrnar.
Þjónn stóð fyrir utan og rétti honum umslag
Hann lokaði dyrunum aftur, settist og horfði á
umslagið sigrihrósandi. Svar Beasleys var komið
og það voru heilar sex síður. Larkin tók að
lesa skeytin:
Larkin s/s Kumu-maru.
Skeyti móttekið stop Gott þér eruð allsgáð-
ur stop Viðvíkjandi bróður já stop Skaut
skjalavörð stop Hér með yfirlit um æviferil
Arthur Gorman Bonner fæddur Yokohama
1908 vísað úr Harwardháskóla 1927 Koll-
steypti ölvagni klesti annan á ráðhúströpp-
unum stop Handtekinn fyrir fölsun 1928
sleppt gegn ábyrgð föður stop Handtekinn
1929 fyrir ákeyrslu á Manhattanvegi full-
komin innbrotsverkfæri í bílnum skýring
veðmál innbrot í banka vinar sleppt með
refsingu fyrir gálausan akstur stop Hand-
tekinn 1930 drykkjuóspektir leynikrá Juni-
per-klúbbsins New York dæmdur fyrir gá-
leysismorð Sing Sing sleppt 1935 stop Ekk-
ert nýtt stop Ósennilegt að hann sé um borð
þar sem gengur frjáls gegn loforði stop
Senda sem fyrst sögu Dots stop Banatilræði
Rodriguez síðar. Beasley.
„Laglegur náungi eða hitt þó heldur, verð ég
að segja,“ muldraði Larkin við sjálfan sig og
braut saman skeytið. „Ekkert að undra þó Dot
afneiti honurn!"
Hann skemmti sér við tilhugsunina um svip
hennar þegar hann morguninn eftir myndi segja
henni frá þessum upplýsingum. En átti hann
ef til viU að sleppa því? Það myndi ef til vill
verða enn áhrifameira að sýna henni einkabróð-
ur sinn í eigin persónu. Skipstjórinn hafði lofað
Larkin því að hann mætti taka þátt í leitinni
að leynifarþeganum. Það var reyndar mjög lík-
legt, að aðstoðarmenn skipstjórans reyndu að
blekkja hann, einkum þar sem hann hafði sterkl
an grun um, að Arthur hefði verið smyglað um
borð af einhverjum af yfirmönnum skipsins.
En hann ákvað að láta hverjum degi nægja
slna þjáningu.
Larkin sofnaði í öllum fötum, með ljósið log-
andi og skeyti Beasleys í höndunum, auk þess
eyrnafylli af eimblístruhvin.
Er hann vaknaði var ennþá hljómur í eyrum
hans. Það var orðið albjart. Hann spratt upp úr
rúminu, fullviss um það, að hann hafði vaknað
við alveg nýstárlegan hávaða og að það hafði
ekki verið þokulúðurinn, sem hafði glumið alla
nóttina. Nú heyrði hann óminn af fótataki hlaup-
andi manna uppi á þilfarinu og japanskar radd-
ir, hásar af æsingu.
Hann smeygði sér í skó og opnaði dyrnar í einu
vetfangi. Hann deplaði augunum til þess að
vekja sig betur og starði út í dapurlegt, þoku-
fyllt morgunloftið. Það sá ekki í sjóinn fyrir
þoku né heldur i skipsstafninn, og siglutopparnir
virtust horfnar út í veraldartómið. En um það bil
fimmtíu stikur frá klefa Larkins var saman kom-
inn hópúr manna hjá loftrásaropi einu. Þar voru
kubbslegir japanskir sjómenn með uppbrettar
buxnaskálmar, hásetar, sem áttu frívakt, í skárri
fötunum og einkennisbúinn stýrimaður. Larkin
flýtti sér til þeirra, ruddi sér braut fram i
fremstu röð, fylgdi augnaráði þeirra — og lá
við aðsvifi.
Það mundi ekki vera nauðsynlegt að hefja
leit að laumufarþeganum, sem líktist svo ótrú-
lega Dorothy Bonner, né heldur bera hana sam-
an við sinn ódæla bróður. Laumufarþeginn, sem
fyrir stundu hafði verið allleyndardómsfull
persóna, var nú allt í einu kominn fram í heið-
ríkju raunveruleikans á hinn dapurlegasta hátt.
Á votu og gljáandi þilfarinu lá líkami Arthurs
Gorman Bonners stífur og strengdur, skorðaður
milli lestaropskarms og loftpípu.
Hann lá í móðurætt. Blóðrák ein teygði sig
frá munnvikinu og aftur i hársrætur. Hann mætti
starandi augnaráði Larkins með uppglenntum,
gegnsæjum, bláum augum, sem virtust hafa
storknað með samblandi af undrun og hræðslu-
glampa.
Dr. Bioki ruddi sér braut gegnum mannþvög
una, en Larkin vissi það þegar, að Arthur Bonn-
er var dauður. Læknirinn lagðist á hnén hjá
líkinu, en Larkin beygði sig yfir öxl hans, eins
og hann væri dáleiddur af augum hins dauða.
Hann veitti þvi athygli, að vinstri ermi Bonners
var uppbrett, og snjóhvitur handleggur hans var
alsettur smáblettum, sem virtust einna helzt vera
nálarför. Auk þess tók hann eftir því, að buxna-
vasar hans og jakkavasar voru úthverfir.
Fujiwara skipstjóri kom gangandi hröðum
skrefum eftir þilfarinu og með honum brytinn.
Þeir ræddu á japönsku við skipslækninn, en óð-
um dreif fleira fólk að. Larkin veitti því athygli,
að einungis tveir af fyrsta farrýmisfarþegum
voru í mannþyrpingunni, herra Shima hinn vel-
klæddi og William Cuttle frá New York. Cuttle
var alklæddur og hafði auðsjáanlega verið vak-
andi góða stund. Það voru sápublettir bak við
stór eyru hans.
„Þekkið þér þennan mann, herra Larkin ?“
spurði Fujiwara skipstjóri, um það bil er háseti
einn var að breiða segldúk yfir líkið.
„Nei, ég þekki hann ekki,“ svaraði Larkin.
„Skyldi það ekki geta verið laumufarþeginn,
sem þér höfðuð svo mikinn áhuga á í gær?“ hélt
skipstjórinn áfram.
„Þetta er maðurinn, sem ég sá á þilfarinu í
gær og fyrrakvöld. Hvort hann er laumufar-
þegi, veit ég ekkert um. Þér gætuð spurt bryt-
ann.“
„Brytinn segir, að hann sé ekki farþegi. Þér
getið sagt til um, hver hann er, herra Larkin?“
„Hvernig ætti ég að geta það?“ sagði Larkin
eftir andartaks þögn. „Ég hef aldrei séð snefil
af honum fyrr en ég kom hingað um borð.“
„Hann hefur ekkert vegabréf og engin skjöl,"
sagði skipstjórinn. „Ef enginn getur sagt til um,
hver hann er, verðum við að varpa likinu í
sjóinn að gömlum sið.“
„Ekki þó fyrr en gerður hefur verið líkskurð-
ur vona ég!“ flýtti Larkin sér að segja.
„Dr. Bioki vantar öll tæki til þess að fram-
kvæma slikar aðgerðir hér á skipsfjöl," svaraði
skipstjórinn. „Auk þess er krufning ekki nauð-
synleg, þar sem um slys er að ræða, hauskúpu-
brot, segir Bioki læknir."
„Já, hann hlýtur að hafa hrasað i myrkrinu,"
sagði læknirinn.
„Hversu lengi hefur hann verið dauður, lækn-
ir ?“
„Nokkra klukkutíma. Þilfarið er mjög sleipt."