Vikan - 25.08.1949, Síða 5

VIKAN, nr. 34, 1949
5
.Ný framhaldssaga: ..................
LEIKUR ÖRLAGAIMMA
4 Eftir HERMÍNU BLACK
Var það satt? Hefði hann verið maður, ef hon-
um fyndist hann ekki svikinn? Hann hafði búið
sér til vígi gegn fortiðinni, og fortíðin var eins
og flóðbylgja, sem fallið hafði yfir þau. Bn
hann vissi, að hann var henni nauðsynlegur, og
hughreysti það hann stundum, af því að hann
elskaði hana svo heitt.
Hann stóð og batt hálshnýti sitt, er hún kom
inn. Hún kom oft inn til hans, enda þótt hann,
síðan fyrsta kvöldið, hefði aldrei stigið fæti inn
fyrir þröskuld hennar.
Hún kom með bakka, sem tvö glös voru á.
„Mér fannst þú verða að fá Cocktail nú,“ sagði
hún glaðlega. „Við förum til Farrar-fjölskyld-
unnar, skal ég segja þér, og ég, sem hef þekkt
þau alla ævi mína, get með vissu sagt, að þau
eru svo miklir bindindismenn, að þau bera að-
eins fram hreinan tómatsafa. Frú Farrer er mjög
ofstækisfull. Og ef þú þarfnast ekki einhver
sterkara, éftir erfitt dagsverk en tómatsafa,
veit ég ekki, hver þarfnast þess.“
Hann hló og lók glasið, sem hún rétti honum.
„Þú sagðir mér ekki, þegar ég kvæntist þér,
að þú þekktir þess háttar fólk."
„Það er Shirley, sem hefur komið því til leið-
ar, að okkur var boðið," sagði hún kvartandi.
„Frú Farrer er guðmóðir hennar, og ég fer að
halda, að hún muni kasta okkur i arma allra,
sem hún veit, að hafa peninga. Til þess að auka
sjúklingatölu þína, elskan, — sú er víst hugsunin.
Eins og.þú hefðir ekki haft nóg að gera áður.“
Hann hristi höfuðið.
„Ég er hræddur um, að ég hafi sérstaka hæfi-
leika til að móðga hina ríku. Þeir geta ekki
þolað, að þeim sé sagt, að ekkert gangi að þeim.“
Nada hristi höfuðið.
„Þú verður aldrei Sir Garth Rosslyn, — til
þess læknar þú allt of marga menn.“
„Já, ég hef þá kjánalegu hjátrú, að það sé
það, sem læknar eigi að gera,“ sagði hann. Hef-
urðu talað við Shirley í dag?“
,,Já, hún kom hérna við.“
Nada tæmdi glas sitt og lagði það varlega frá
sér. „Robert fer norður í viku, og hún bað mig
að spyrja þig, hvort þú gætir verið án mín í
nokkra daga?“
„Auðvitað,“ sagði hann, „ef þú vilt gjarnan
fara til hennar. Ég á bágt með að vera án þin
— en næstu viku mun ég hafa mjög mikið að
gera. Berringer er farinn, — svo að ég verð
að hafa hans vinnu ásamt minni.“
„Og það mun gleðja þig að vita, að enginn
situr og bíður eftir þér. Og úr því að þú blátt
áfram r e k u r mig út, skal ég víst fara í burtu.“
Þetta hljómaði allt svo eðlilega, og gæti hafa
haft mikil áhrif, hafi þeim báðum ekki verið
ljóst, að þetta glens var kjánalegt. Tilraun til
að grafa vofuna, sem stóð á milli þeirra á sér-
hverri alvarlegri stund.
Hundrað sinnum hafði Nada álasað sér fyrir
að segja svo mikið, en töluð orð verða eigi aft-
ur tekin. Og næstu daga varð henni sifellt ljós-
ara, að hún vildi gera allt til að vera fær um
að gefa honum það, sem hún fann að hann verð-
skuldaði — alla hollustu sina, alla ást sína
— sig sjálfa! — Var auðveldara fyrir hann
að vera án hennar nokkra daga? Hún fann til
við umhugsunina.
Næsta föstudag fór hún með lestinni til Kent.
Ga.rth fylgdi henni á stöðina og ók svo hratt
aftur til Harley Street. Hann átti ekki von á
neinum sjúkling þennan dag, en hann átti mikið
óunnið.
Þegar hann kom inn, kom hjúkrunarkona fljótt
á móti honum.
— Dr. Rosslyn — það situr ung stúlka í bið-
stofunni. Hún vildi ekki fara. Hún sagði, að þér
þekktuð hana og vilduð áreiðanlega tala við
hana, og -4---.“ Hún hætti. Hún hefði getað bætt
við: „Og þar sem ég þekki yður og veit, hve
erfitt þér eigið með að neita nokkrum, sem þarfn- ,
ast yðar, lét ég hana vera kyrra.“
Hann stanzaði og hrukkaði ennið.
„Sagði hún hver hún væri?“
„Já, ungfrú Grey.“
Grey! Einkennilegt, hve þetta orð hafði mikil
áhrif á hann, — hann fékk einnig þá undarlegu
tilfinningu, sem sagði honum, að honum bæri
eigi að heyra það, sem Lissa Grey hefði að segja
honum. En það var aðeins stutta stund. Svo
sagði hann:
„Vísið henni upp til mín eftir fimm mínútur.
Ég þarf að skrifa bréf fyrst. Ég skal hringja."
Hann settist niður við skrifborðið í læknisstofu
sinni og skrifaði bréfið fljótt. Hann sat og sneri
andlitinu að dyrunum, þegar Lissa Grey, sem einu
sinni hafði verið barnfóstra barna Barracloughs,
kom inn.
Hann stóð upp og rétti henni höndina.
„Ungfrú Grey! Já, ég hélt líka, að þetta hlyti
að vera þér. Þér eruð vonandi ekki veikar. Get
ég hjálpað yður á nokkurn hátt?“
Hún var rrijög veikindaleg og hafði dökka
bauga undir augunum, sem báru vott um svefn-
lausar nætur og tár. Þegar hún sá vorkunnar-
samt augnaráð hans, hló hún stutt og biturlega.
„Já, ég kem til yðar í þeim tilgangi að biðja
yður að hjálpa mér“, sagði hún.
„Allt í lagi. Viljið þér þá ekki fá yður sæti
og segja mér frá þvi öllu.“ Hann tók stól fram,
og þegar hún hafði sezt, setist hann bak við
skrifborðið. Ljósið féll á andlit hennar, og aftur
varð hann óttasleginn yfir slæmu útliti hennar.
Augnablik sat hún og handlék hanzka sína, sem
hún hafði tekið af sér, og horfði út um glugg-
ann. Svo rétti hún úr sér og horfði beint í augu
hans.
„Ég veit ekki, hvað ég á að gera,“ sagði hún.
„Ég skal segja yður, að ég á von á barni!“ Hún
hélt áfram með nærri þvi þóttafullri höfuðhreyf-
ingu: „Auðvitað hefur þetta komið fyrir marg-
ar ungar stúlkur á undan mér. Og þær hafa átt
þau og komist af, — en ég er svo hræðilega
hrædd.“ Hún hækkaði röddina, og orðin streymdu
nærri þvi af vörum hennar, svo að hann hafði
ekkert tækifæri til að taka fram í fyrir henni:
„Ég hélt, að ég myndi vilja eiga það, og ég hef
ætlað mér það, en — ég á enga neninga og ég
hef enga hugmynd um, hvað ég á að gera--------.“
Röddin brast og hún horfði á hann stórum,
sorgmæddum augum.
Guð ætti að vita, að Garth var vanur sorgleg-
um atburðum, — nærri því daglega heyrði hann
í þessari sömu stofu, sögur, sem höfðu áhrif
á hann, vegna vonleysis og beiskju.
Hann hafði smámsaman lært að taka þessu
rólega, því að gerði hann það ekki, myndi hann
ekki hafa getað hjálpað. En örvæntingarfull játn-
ing ungfrú Grey hafði áhrif á hann, af því að
hann hugsaði skyndilega um daginn, sem hann
hafði komið til Sussex til að heimsækja Nödu,
og Lissa hafði komið inn í stofuna, — hann
minntist hegðunar hennar, og hvað áður hafði
komið fyrir, og skyndilegur ótti vaknaði innra
með honum.
Hann vissi, að hann átti að leggja fyrir hana
spurningar viðvíkjandi heilsu hennar og fullvissa
hana um, að ekkert væri að hræðast, en hann
heyrði sjálfan sig segja:
„Auðvitað vitið þér, hver faðirinn er, og hann
mun eflaust taka yður að sér.“
„Það getur hann ekki, — hann er dáinn,“ svar-
aði hún undarlega hljómlausri röddu. „Og jafn-
vel þótt hann lifði, þá — myndi hann eflaust
ekki gera mikið. Ég skal segja yður, þá væri
hann nefnilega nú kvæntur annarri.“
Garth beygði sig skyndilega að henni, og rödd
hans, sem annars var svo heillandi, varð hvell
og hörð, er hann spurði:
„Ungfrú Grey — hvers vegna hafið þér ein-
mitt komið til mín. Hver var þessi dáni maður?
Þekkti ég hann?“
Og hvort sem það hefur nú verið ætlan henn-
ar að segja honum það eða ekki, las hann svar-
ið í andliti hennar, áður en hún brast i grát og
huldi það í höndum sínum.
„Hamingjan góða!“ sagði hann nærri því hvísl-
andi. „Tony! —■“
Og hún sagði, mitt í ekkafullum gráti sínum,
og var enn hrokafull:
„Ég elskaði hann svo heitt. Hann — við------.“
Garth stóð upp og gekk út að glugganum og
stóð og starði sem í blindni á götuna fyrir
neðan.
Tony og þessi stúlka! Já, — hafði hann ekki
alltaf — innst inni — vitað það?
Bergmálið af ekkaþrungnum gráti Nödu kom
aftur fram í minni hans:
„Rödd Tonys talaði við mig, — spurði mig,
hvort ég væri honum trú------." Tony ,sem hafði
haft allt, sem sjálfur hafði ekki getað verið trúr
og tryggur. Og þess vegna voru þrjú líf eyði-
lögð. —
Ef Nada vissi þetta-------.
Ef Nada vissi — —
Hann endurtók þetta í huganum, er hann stóð
og starði niður á götuna.
Dyrnar á húsinu á móti opnuðust, og kona
kom út. Jafnvel úr þessari fjarlæggð gat hann
séð, að hún var náföl, en hún var hnakkakert,
þegar hún gekk niður tröppurnar, yfir gang-
stéttina að bilnum, sem beið eftir henni. Með
skjótu hugmyndaflugi, sem var næstum sem
sjötta skilningarvit, vissi Garth, að þessi kona
hefði fyrir fáum mínútum heyrt dauðadóm sinn.
Og ef hann segði Nödu það, sem hann hafði
heyrt, myndi hún einnig líta þannig út. Eftir allt,
sem hún hafði þolað, myndi þetta vera hið sið-
asta. Hið eina, sem hún hughreysti sig við var
trú hennar á Tony, — hvernig færi, ef hún væri
tekin frá henni?
Hann heyrði hljóð fyrir aftan sig og sneri
sér snöggt við. Lissa Grey hafði fallið niður*af
stólnum og lá í öngviti á gólfinu.
Um leið var hann orðinn læknirinn, — allt ann-
að var gleymt. Hann lyfti ungu stúlkunni upp
á sófann og án þess að fá hjálp, fékk hann hana
til að rakna við aftur. Augljóst var, að Lissa
var illa haldin og hræðilega þjáð, og enda þótt
Garth nærri því hataði hana, gat hann þó ekki