Vikan - 25.08.1949, Side 6

6
VIKAN, nr. 34, 1949
arrnað en haft meðaumkun með henni. Undir öðr-
um kringumstæðum hefði þessi meðaumkun ver-
ið ennþá meiri. Hann vissi svo vel, hve hirðu-
leysislega Tony hafði leikið sér að hjörtunum,
hve örlagaþrungið hafði verið fyrir konur að
verða ástfangnar af honum. En þegar hann íhug-
aði, hvað þessar tvær manneskjur höfðu gert
móti Nödu, varð hann strangur.
Lissa Gray opnaði augu sín og settist upp.
„Eftir augnablik verðið þér orðin góð,“
sagði hann við hana. Drekkið þetta og verið
kyrr".
Hún hlýddi, en gretti sig, er hún drakk með-
alið.
„Ó, þetta er hræðilegt á bragðið", sagði hún.
„Mér finnst það leiðinlegt, en það var nauð-
synlegt. Hann fór til að láta glasið frá sér, og
þegar hann snéri sér við, sá hann, að hún horfði
fast á hann. Augnablik horfðust þau í augu.
Svo leit hún undan rólegu, festulega augnaráði
hans. Hún spurði sjálfa sig, hversvegna hún
nokkru sinni hafði farið hingað upp — í fyrsta
sinn fann hún, að þessi maður, sem henni hafði
alltaf virzt svo vingjarnlegur og blíður, gat
einnig verið mjög strangur og harðlyndur.
„Mér þykir þetta mjög leiðinlegt, dr. Rosslyn",
sagði hún, nærri því andstutt. „Ég hefði ekki
átt að — ónáða yður“.
„Hversvegna ekki?“ spurði hann. „Þér þarfn-
ist í raun og sannleika læknis, ungfrú Grey“.
„Ef til vill. En-----“
„Ef ég get hjálpað yður, skal ég með glöðu
gera það", sagði hann við hana. „Og mér finnst,
að þér hafið gert rétt í því að snúa yður til mín“.
Hann meinti það, sem hann sagði. Honum fannst
rangt, að hún þyrfti að fara til vanda-
lausra og biðja um hjálp. Það var stöðugt
ábyrgð, sem varð að standa við í þessu erfiða
máli, og Garth myndi verða til þess siðastur
manna, að losa sig undan ábyrgð. „Þegar allt
kemur til alls, var ég frændi Tony Hammerton."
Veikur roði kom fram í vöngum hennar. Hún
hafði horazt mjög, en það var til þess, að meira
bar á þykkum vörum hennar. Þegar Garth horfði
á hana gat hann vel séð, að hún var einmitt
stúlka, sem Tony litist vel á, og alveg ósjálf-
rátt hrukkaði hann ennið.
„Ég held, að ég hefði ekki komið, ef ég hefði
munað það", sagði hún. „Ég ætla að biðja yður
að trúa, að mér hefur alls ekki komið til hugar
að koma neinni ábyrgð á yður. Og í rauninni" —
hún reyndi að brosa — „vissi ég ekki, að ég
myndi falla í öngvit í læknisstofu yðar“.
„Betra var, að þér skylduð falla í yfirlið hér
en úti“, svaraði hann glaðlega. „Þér hafið stof-
una alveg til yðar umráða". Svo varð hann al-
varlegur og sagði: Pinnst yður nú þér ekki eigið
að segja mér allt um yðar hagi? Hvað gerið
þér? Ég meina, á hverju lifið þér?“
Hún þagði.
„Ég hafði vinnu þar til fyrir nokkrum vikum.
En svo varð ég að fara þaðan. Ó," sagði hún
skyndilega, „yður finnst auðvitað ég vera mjög
ósiðsöm — þar eð ég vissi alltaf, að hann var
trúlofaður. En skiljið þér — ég var ástfangin af
honum — alveg frávita af ást, og hún hafði svo
mikið. Ef til vill, ef við hefðum hitzt fyrr, ef
hann hefði ekki veft-ið svona bundinn — —“
„Heyrið þér nú, ungfrú Grey!" tók Garth fram
í fyrir henni. „Ég vil ekki vera ruddalegur, en
það er aðeins ein kona, sem Tony elskaði allt
sitt líf og vildi kvænast, og sú kona er Nada
Fairlie. Hann kunni vel að tæla konur það litla,
sem hann hafði til að gefa, gaf hann henni — og
guð einn veit, að það var minna en ég hélt“.
Honum fannst hann verða að segja þetta við
Lissu Grey — honum gramdist að hún skyldi
halda, að hún hefði getað tekið eitthvað, sem
með réttu tilheyrði Nödu. Það var móðgun gagn-
vart konunni, sem hann elskaði.
Lissa kreppti hnefana.
„Hún er ein af þeim, sem allt eiga og firmst
hún hafa rétt til þess". Bitur öfund og afbrýði-
semi heyrðist á tali hennar. Hún rétti úr sér,
þrýsti höndunum að augunum. „Ég veit, hvað
þér hljótið að hugsa um mig, en — ég tilbað
hann, og ég tók allt, sem ég gat fengið. Ég var
aðeins tvisvar sinnum heima í íbúð hans, svo
að það var ekki svo hræðilegt".
Garth minntist áhrifa þeirra, sem Lisia Gray
ætíð hafði á hann. Að undir rólegu yfirborði voru
hyldýpi. Hann vissi nú, að hann vildi gefa mik-
ið, til að forðast þessi hyldýpi. En um leið var
honum ljóst, að hún var að því komin að fá
taugaáfall, og að það varð að umgangast hana
með mikilli varúð.
Áður en hann gæti sagt nokkuð, hélt hún á-
fram:
„Þegar mér fyrst varð ljóst, að ég átti von á
barni, var ég nógu heimsk til að verða glöð —
ég hugsaði um hana, sem varð að syrgja ein,
þegar ég átti að verða þeirrar hamingju aðnjót-
andi, að halda á barni hans í örmum mínum. En
nú kæri ég mig ekki lengur um að fá það. Mér
er ljóst, hve lítils virði í raun og veru ég var hon-
um. Ef hann hefði komið aftur, hefði hann
kvænzt annarri -— nema því aðeins, að ég hefði
farið til hennar og sagt henni allt. Og öðru
hverju hugsa ég þannig, hvort ekki myndi Vera
skemmtilegt að segja henni það nú“.
„Það gætuð þér aldrei gert", sagði hann
hörkulega.
„Hversvegna ekki? Hversvegna ætti hann að
sleppa svo vel?“
Garth átti örðugt með að skipa henni ekki að
fara. En honum heppnaðist að hafa stjórn á sér.
Hann vissi, að konur í hennar ástandi væru oft
erfiðar, og einkum undir þessum óvanalegu sorg-
legu kringumstæðum.
„Ungfrú Gray", sagði hann mjög rólega, „mér
finnst þér eigið að vita, að konan, sem þér talið
þannig um, er nú eiginkona mín“.
Lissa hafði setið og starað niður á gólfið. Nú
hrökk hún skyndilega við og starði á hann stór-
um augum.
„Þýðir það, að hún ■— að hún hefur gifzt yður ?
svona fljótt eftir —“
„Við munum ekki ræða um það nánar“, sagði
hann stuttlega. Mér finnst aðeins, að þér ættuð
að vita það“.
Hún hló hvellum hlátri.
„Já, hann átti víst ekki betra skilið!" sagði
hún einkennilega hljómlausri röddu. „En hvað
á ég að gera? Enginn vill kvænast mér. Og ég
vil ekki eignast bamið hans, ég vil það ekki.
Ég er hrædd. Ég vissi ekki, að það væri svona
hræðilegt —- en nú veit ég það. Ég hef séð það“.
Rödd hennar hækkaði, og hann skildi, að hræðsla
hennar hlyti að vera byggð á reynslu.
Hann settist við hlið hennar og tók hendur
hennar í sínar.
„Svona, svona, róleg" — hughreysti hann
hana. „Þér eruð taugaóstyrk og veik. Segið
mér, hversvegna þér eruð svona hræddar, og ég
er viss um, að ég get fengið yður til að líta
öðruvísi á málið".
Augnablik leit hún á hann, og það var eins og
þjáningasvipurinn á andliti hennar minnkaði.
„Þér eruð svo góður", sagði hún nærri þvi
auðmjúk. „Ég veit vel, að ég haga mér hræði-
lega, en — mér líður svo voðalega!" Og smám
saman fékk hann hana til að segja frá því sem
komið hafði fyrir.
Síðasta vinna hennar hafði verið langt uppi
í sveit hjá ungri konu, sem var barnshafandi,
og var maður hennar í burtu. Lissa hafði verið
ein í húsinu með henni, og svo nótt eina hafði
konan alið barnið fyrir tímann. Læknirinn hafði
verið í sjúkravitjun — á stað sem enginn sími
var — og Lissa hafði ekki þorað að skilja
ungu konuna eftir eina. Læknirinn hafði komið
á síðustu stundu, og, þar eð engin tök höfðu
verið á að fá hjúkrunarkonu, hafði Lissa orðið
að hjálpa honum.
Það er raun, sem mörg venjuleg ung stúlka
mundi ekki eiga svo auðvelt með að gleyma, og
fyrir stúlku í Lissu ástandi hlaut það að hafa
verið hræðilegt. Garth var óttasleginn. Slikt hefði
ekki átt að koma fyrir.
Hann talaði alvarlega og rólega við hana,
þangað til hún eins og flestar aðrar, sem til
hans leituðu — varð fyrir áhrifum af þessum
styrk og trúnaði, sem hann bar með sér.
1 fyrsta sinn í margar vikur var hún róleg,
og hún var ekki lengur undrandi á því, að Nada
hafði leitað athvarfs hjá þessum manni — hann
var verður hundruð manna, sem voru eins og
Tony. Tony! Alltaf fann hún til hræðilegrar
kvalar við umhugsunina um hann. Það var eins
og hjarta hennar væri sundurtætt, og hún vissi
varla, hvort hún elskaði eða hataði hann.
Að lokum stóð hún upp.
„Ég má ekki taka meir af tíma yðar, Dr.
Rosslyn. Þakka yður fyrir að hafa hlustað svo
þolinmóður á mig."
Auðvitað hsfði verið auðveldast að láta hana
fara nú, en hjá Garth kom skyldan við aðra
menn ávallt framar honum sjálfum. Og þess
vegna hikaði hann aðeins augnablik áður en
hann sagði:
„Ég ætla að biðja yður að koma til mín á
morgun — ég hef því miður ekki tíma til að
rannsaka yður nú, en ég vil gjarnan gera það.
Og þá mun ég eflaust geta róað yður. Viljið
þér gefa mér heimilisfang yðar?"
„Hvað er þetta?" verður flestum að orði,
sem sjá þessa mynd, er sýnd var nýlega á
sýningu i New York. Myndin er raunar af
nakinni konu, sem teygir handleggina upp
fyrir höfuðið.
Ensku kvikmyndastjörnurnar (af öllum
stærðum) halda árlega „garðveizlu" i
Morden Hall í Surrey. Hér sjást þær í
samræðum Joan Dowling og Constance
Smith.