Vikan - 25.08.1949, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 34, 1949
sem ég var að biðja um, áður en ég dey, svona
upp á gamlan kunningsskap, ha?“
„Ég skal koma strax með hann, herra Larkin.
Óskið þér nokkurs annars ?“
„Nei, þökk fyrir, Sato, þetta er nóg“.
Þegar þjónninn var farinn, sat Larkin lengi
hugsi. Hann mundi, að bararnir í Genf voru
fy.rirtaks stofnanir fyrir njósnara. Barmaður i
Hotel des Bergues vissi áreiðanlega meira um
alþjóða/stjórnmál og pólitískt leynimakk heldur
en blaðamaður, sem ekki þorði að yfirgefa
áheyrendapallana í þingsalnum af ótta við að
missa af einhverju mikilvægu. Var það tilviljun,
að Sato skyldi eitt sinn hafa verið barmaður í
Genf, en nú þjónn á skipi, sem flutti hergögn
til stríðandi þjóðar, á skipi þar sem morðingi
tveggja manna lék lausum hala? Eða var eitt-
hvað saman við orð hans er hann kynnti sig og
sagði loks: „Óskið þér nokkurs annars?"
Larkin kveikti í nýjum vindlingi, þurrkaði
svitann af andliti sinu og tók að hamra á rit-
vélina.
„Dorothy Bonner", skrifaði hann, „segir, að
hún hafði brennt teikningunum af loftvarnar-
byssunum, en segir jafnframt--------“
10. KAFLI
Um hádegið var birt svohljóðandi staðar-
ákvörðun: 27° 0’ 51” n. b. 136° 31’ 2” v.*l. Herra
Shima gekk að klefadyrum Frayles og barði á
þær fullur óþolinmæði. Hann þerraði af sér svit-
ann með silkivasaklút, er Frayle opnaði.
„Ég er kominn til þess að láta yður vita, að
það er kominn tími til, að þér farið að taka ein-
hverja ákvörðun. Ég furða mig á þvi, hversu þér
leyfið yður að bera kápuna á báðum öxlum. En
ég þarf auðvitað ekki að taka það fram við yður
að slíkt getur ekki gengið öllu lengur".
„Verið þér ekki að þessu bölvuðu blaðri, reyn-
ið heldur að komast að efninu. Hvað viljið þér
mér ?“
„Þér megið ekki misskilja mig“, sagði Shima.
„Ég kom ekki til þess að ásaka yður fyrir þá
útúrdúra, sem þér hafið verið með síðustu dag-
ana. Ég er líka þeirrar skoðunar að eitt manns-
líf sé harla lítils virði, ef annað mikilvægara er
í húfi. Ég ætlaði bara að láta yður vita, að við
erum að þessu leyti mjög líkir og býst ég við,
að ég sé ekki síður tillitslaus".
„Það hef ég aldrei efast um“, svaraði Frayle
þurrlega.
Herra Shima ræskti sig, settist og krosslagði
á sér fæturna.
„Fyrir hálfu ári áttum við tál saman ég og
þér í Callo. Við ræddum um vanadium. Og gerði
tilboð“.
„Já, og ég nefndi smáupphæð. Við vorum afar
ósammála.
„Ég held ég taki boði yðar nú“, sagði herra
Shima.
„En það er ekki sama verð lagt til grundvallar
og þá,“ svaraði Frayle. „Það eru aðrir timar
núna. Verðið hefur margfaldast."
„Jæja. — —“ Herra Shima brosti dularfullu
brosi og þurrkaði hendur sínar með silkiklútnum.
„Er það þá sannleikur, að þér hafið í huga að
gera okkur flókið tilboð ?“
„Þér getið kallað það hvað, sem þér viljið,"
sagði Frayle.
„Ég býst við, að þér bjóðið okkur nýja upp-
finningu, endurbót á loftvarnarbyssu, og að
vafalaust er ekki hægt að gera það nema með
vanadíum stáli — og svo búizt þér við að geta
látið okkur borga of mikið."
„Verðið er alls ekki of hátt,“ sagði Frayle.
„Það er þó ég, sem ber alla áhættuna, og ég,
sem sé um að varan komist örugglega í jap-
anska höfn — sem ekki einu sinni sendisveit
lands yðar í Washington þorði að lofa yður!“ .
„En ég er reiðubúinn að taka hverju, sem koma
kann og ljúka viðskiptum nú,“ sagði herra Shima.
Frayle hristi höfuðið.
„Viðskiptunum lýkur í Japan," sagði hann.
„Þegar ég fæ útborgað 100.00 Yen út í hönd, og
álíka upphæð færða inn á mitt nafn í fjórum
bönkum, Yokohama, Tiéntsin, Hongkong og
Singapore."
„Hálf milljón Yen,“ muldraði herra Shima. „Og
hvað fáum við svo fyrir peningana, herra
Frayle?"
„Persónulega þjónustu mína, hinar umtöluðu
teikningar, ásamt tryggingu fyrir þvi, að þið
fáið vanadíum."
1. Afi: Á fætur strákar!
2. Afi: Mig minnir að félagið ykkar hafi tvær
æfingar fyrir hádegi.
Maggi og Raggi: Það er alveg satt. Við verð-
um að l'lýta okkur.
3. Afi: Ég býst við, að þið verðið fyrir nokkr-
urri vönbrigðum, drengir. Það er rigning!!
4. Maggi og Raggi: Nú verðum við að híma
inni í allan dag, án þess að við getum gert nokk-
urn skápaðan hlut.
Afi: Mér dettur nokkuð í hug. Hvernig væri,
að þið reynduð að lesa eitthvað undir morgun-
daginn!! Þið gleymduð þvi seinast, ef ég man
rétt, karlarnir!
„Hvað segir ungfrú Bonner við þessu?"
„Ungfrú Bonner getur ekkert sagt viðvíkj-
andi tveim fyrstu atriðunum," sagði Frayle. „Og
viðvíkjandi vanadíum gerir hún það, sem ég
segi. Hún veit, að ég hef vit á því.“
„Og Rodriques hershöfðingi ?“
„Hann gerir einnig það, sem ég segi.“
Herra Shima hló lágt.
„Hershöfðinginn er frægari fyrir brögð sin
en fyrir hreysti. og heiður," sagði hann. „Það eru
engin takmörk fyrir þvi, sem hann getur fundið
upp á til að fara í kringum sannleikann í sín-
um eigin flóknu aðferðum. Eins og til dæmis
tilbúna morðtilraunin, sem hann kom með um
daginn. Þér vitið vist, að það kom strax eftir að
hershöfðinginn hafði fengið loftskeyti?"
„Hvaða skeyti var það?“ spurði Frayle.
Herra Shima hló aftur.
„Þér ættuð að fræðast meir um gjörðir þess,
sem er samsekur yður. Ég óttast, að hershöfð-
inginn sé að hugsa um að hætta við ferð sína
til Japans."
„Fer hann í land í Honolulu?"
„Sem fulltrúi japönsku stjórnarinnar get ég
hindrað það,“ sagði herra Shima. „Þér getið
gjarnan aðvarað hann, ef þér viljið. Ég álít, að
ekki sé nauðsynlegt að aðvara yður — ég vona,
að það sé ekki á móti vilja herra Larkin."
„Hvað með hann?“ spurði Frayle.
Hr. Shima brosti.
„Mér er ljóst, að hr. Larkin sækist eftir því,
sem þér eigið," sagði hann. „Hann hefur þegar
klófest fallegu vinkonuna yðar. Og ég gat gert
mér í hugalund, að hann hefði ef til vill einnig
áhuga á öðru atriðinu. Já, og svo var það víst
ekki fleira."
Herra Shima sneri sér við og tók í hurðina.
„Þér eigið ekki að fara þessa leið út,“ sagði
Frayle og stóð fljótt upp.
„Afsakið," sagði hr. Shima. „Þetta er hurð
klæðaskápsins, sé ég. En hvað þetta var heimsku-
legt af mér.“
Hann lokaði klæðaskápnum aftur, opnaði dyrn-
ar, sem lágu út á ganginn, hneigði sig og fór.
Frayle beið, þar til skóhljóð hans var horfið og
sneri þá lyklinum í hurðinni og tók stóran vasa-
hníf úr vasa sínum. Á öðrum endanum var
stórt hnífsblað, á hinum flöskulykill. Hann opn-
aði dyrnar að klæðaskápnum, sem Shima var
nýbúinn að loka, spretti upp saumnum á frakka
sínum, stakk hendinni gegnum gatið og náði í
nokkur skjöl.
Á hvítum vegg klefans var stór auglýsing með
leiðbeiningum á ensku, kínversku og japönsku
um, hvernig farþegarnir skyldu haga sér ef slys
bæri að höndum, ásamt tilkynningu um, hvar
væri að finna björgunarbát nr. 9. Auglýsingin
var í ramma með gleri og var ramminn skrúf-
aður í vegginn með fjórum skrúfum. Með hjálp
flöskulykils síns gat Frayle nú losað svo um
rammann, að hann gat stungið skjölunum bak
við hann og svo festi hann skrúfurnar aftur í.
Einmitt, þegar hann var að festa síðustu skrúf-
una, heyrði hann, að eitthvað straukst upp með
hurðinni að utan. Hann hætti og hlustaði. Lædd-
ist á tánum að dyrunum og hlustaði aftur. Hann
ætlaði að fara að opna dyrnar, þegar barið var
á þær. Hann opnaði þær. Þar stóð þjónninn með
hrein handklæði á handleggjunum.
„Hve lengi hafði þér staðið þarna og hlerað?“
spurði Frayle.
„Ég var að koma,“ svaraði þjónninn. „Ég
kem með hrein handklæði."
Þjónninn kom inn, lét með einni einustu handa-
hreyfingu handklæðin á stöngina og fór, án þess
að virða Frayle viðlits.
Norðlæg breidd 25° 6’ 42”.
Norðlæg breidd 23° 19’ 51”.