Vikan - 24.11.1949, Page 3

VIKAN, nr. 47, 1949
Stúlkan sem hvarf Þýdd smásaga
T?F þér gangið eitt skref þá skýt
”-*-i ég!“
Þau urðu bæði hrædd og æst, þegar
þessi voðalegu orð voru sögð. Ósjálfrátt
tóku þau höndum saman. Hann þrýsti
hönd hennar fast eins og í verndarskyni.
Þau horfðu á manninn með skammbyss-
una, og var sem kalt vatn rynni þeim
milli skinns og hörunds. Rödd mannsins
hafði verið ákveðin. Og þau efuðust ekki
um það, að hann myndi skjóta. Hún var
náföl, og yfirbragð hans var litlu betra,
þegar skotinu var hleypt af.
Svo féll tjaldið, og þau héldust enn í
hendur.
„Fyrirgefið,“ mælti hún og dró höndina
að sér. „Þetta var svo áhrifamikið."
Hann svaraði: „Ekkert að fyrirgefa.
Ég gleymdi því að ég var í leikhúsi, mér
virtist þetta atriði svo raunverulegt. Hann
lék ágætlega skammbyssumanninn. Er-
uð þér ekki á sama máli með það ?“
„Jú,“ svaraði hún. „Hann lék ágætlega.“
Þau stóðu á fætur, þar sem þau urðu
að rýma til fyrir mönnum er sátu í sömu
röð, og ætluðu að viðra sig.
Hann mælti: „Það er tíu mínútna hlé
að þessu sinni. Eigum við ekki að kveikja
í vindlingum ?“
Hléið leið áður en varði. Það var
hringt. Næsti þáttur átti að hefjast.
Þeim virtist, sem þau hefðu þekkzt alla
ævi, og þó höfðu þau einungis setið hvort
hjá öðru stutta stund í leikhúsi. Og það
var tilviljun að þau sátu saman. Þau voru
rétt komin í sætin þegar þriðji þáttur
hófst.
Þau höfðu enga hugmynd um það, hvað
gerðist á leiksviðinu, svo hugfangin voru
þau, hvort af öðru.
Þriðja þætti lauk, tjaldið féll. Og nú var
hléið milli þátta stutt.
Nú var aðeins fjórði þáttur eftir. Hún
mælti: „Fyrirgefið! Ég þarf að bregða
mér frá sem snöggvast.“
Hann svaraði: „Þér eruð þó vonandi
ekki lasin?“ Það var hluttekning í rödd
hans.
Hún hristi höfuðið, stóð á fætur og gekk
burt.
*
Ljósið var slökkt. Fjórði þáttur átti að
byrja. En hún var ókomin.
Um leið og tjaldið var undið upp, stóð
hann á fætur og litaðist um. Einkum
horfði hann á dyrnar, sem hún hafði farið
út um.
„Setjizt! Setjizt!“ var sagt aftan við
hann. En hann heyrði það ekki. Hann
horfði á dyrnar þar til sterkar hendur
þrifu í hann og ýttu honum niður á stól-
inn.
Hann horfði umhverfis sig, í von um að
sjá hana, en fylgdist ekkert með því, sem
gerðist á leiksviðinu.
Að tíu mínútum liðnum stóð hann á
fætur, og fór áleiðis til útgöngudyranna,
þrátt fyrir mótmæli ýmissa áhorfenda, er
kváðu hann trufla sig frá því að njóta
leiksins.
Þegar hann kom fram á ganginn er var
framan við fatageymsluna, litaðist hann
um með vonleysi í svipnum.
Hana var hvergi að sjá. Og fata-
geymslustúlkan fullvissaði hann um að
engin stúlka hefði farið út úr leikhús-
inu á þessu tímabili.
Hún var horfin.
Hann beið í anddyrinu til leiksloka,
og leitaði hennar með augunum meðal á-
horfendanna, er þeir fóru út. En hann sá
hana hvergi. Þá aðgætti hann fatageymsl-
una. Hún var tóm.öll föt höfðu verið tek-
in.
Eftirlitsmaðurinn, sem var að loka dyr-
um, spurði hvort hann hefði týnt ein-
hverju.
Hann hristi höfuðið. Það var tilgangs-
laust að segja eftirlitsmanninum frá því
að hann hefði týnt indælustu stúlku, er
hann hafði séð.
Hann hélt heimleiðis, og var í vondu
skapi. Hann ákvað að fara ekki í leik-
hús næstu daga.
„Ef þér gangið eitt skref, þá skýt ég.“
Síðast, er hann var í þessu leikhúsi, hafði
þessi setning verið sögð. Þá sat hún við
hlið hans. En í kvöld var hún hér ekki.
Hann hafði búizt við því. Hann fór í leik-
húsið ósjálfrátt, að þessu sinni.
Við hlið hans sat roskinn maður, sem
borðaði rjómasykur, án afláts. Við hina
hliðina sat ungur maður og unnusta
hans.
Það var leiðinlegt að sitja þarna án
hennar. Hún var ógleymanleg.
I langa hléinu drakk hann vínblöndu
við veitingaborðið.
hugsa um að fara. En hætti þó við það.
Virtist það hálf óviðkunnanlegt. Hann á-
kvað að fara ekki fyrr en í leikslok.
Fjórði þáttur fór fram á veitingastað.
Hann fylgdist ekki vel með því, sem fram
fór. En hann sá þó að all margt gesta var
komið inn í veitingastofuna á leiksviðinu.
Og skyndilega kom hann auga á hana.
Hún var uppi á leiksviðinu og afgreiddi
kaffi. Það var áreiðanlega hún. Hann
myndi þekkja hana, hvar sem væri.
Hann horfði aðdáunaraugum á hana.
Hún var dásamleg!
Þegar leiknum var lokið, og tjaldið féll,
klappaði hann eins og hann ætti lífið að
leysa. En hún kom ekki fram með leik-
endunum, og þeir voru hylltir. Hún var
aðeins til aðstoðar síðast í fjórða þætti,
eða leikleysingi eins og kallað er.
Hann fór að útgöngudyrum leiksviðs-
in. Hún var glöð er hún sá hann. Hann
kom með þá uppástungu að þau færu á
veitingahús og fengju sér hressingu, í til-
efni endurfundanna. Hún þá boðið.
Hann mælti: „Þú hefðir átt að segja
mér frá því að þú lékir í leik þessum.“
Hún svaraði: „Góði minn! Ég gekk út
frá því sem gefnu, að þú þekktir mig,
sem afgreiðslustúlku, í fjórða þætti.“
Hún brosti. „En þú stóðst á fætur þegar
ég kom inn á leiksviðið. Þú fórst án þess
að líta á mig.“
Hann sagði: „Já, ég fór. Ég var að
leita að þér. Eftir að þú fórst missti ég
allan áhuga á leiknum. Þú ert indæl sem
þjónustumær. En mig grunar að stærra
hlutverk hæfði þér betur. Ég vil fá þig
til að taka að þér aðalhlutverk í lífi mínu.
Viltu taka það hlutverk að þér? Ég elska
þig.“
Þau gengu fram hjá götuljósi, er hann
sagði þetta. Hann sá að hún brosti.
Hún svaraði:
„Ef til vill tek ég að mér hlutverkið,
sem þú bauðst mér. Við getum talað bet-
ur um það í góðu næði. Ég býst við að
okkur semji vel.“
Að loknum þriðja þætti var hann að
V erkamannaleiðtogar
í Bandaríkjunum.
Þessir 7 menn eru allir hátt
settir I verkalýðssamtökum í
Bandaríkjunum. Komu þeir
saman í sumar til þess að and-
mæla Taft-Hartley-ákvæðun-
um, sem illræmd eru meðal
verkamanna þar í landi. Menn
þessir heita: Sitjandi frá
vinstri Henderson, forseti fé-
lagasambands matvæla- tó-
baks- og landbúnaðarverka-
manna; Selly, forseti sambands
flutningsverkamanna; Hugh
Bryson, fulltrúi þjóna og mat-
sveina á flotanum. Standandi
frá vinstri til hægri: Robin-
son, fulltrúi fyrir kolanámu-
menn og malara; Flaxer, skrif-
stofustjóri; Stanley iloney frá
sambandi rafmagns- viðtækja-
og vélaviðgerðarmanna; Max
Perlow, fulltrúi sambands hús-
gagnasmiða.