Vikan - 24.11.1949, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 47, 1949:
Hvað sem það kostar
Þýdd smásaga
Það var engum efa undirorpið, að dr.
Etz hafði verið myrtur. Hann lá hjá skrif-
borðinu, á persnesku gólfábreiðunni, með
útrétta arma og óttaslegið andlit. Fingur
hægri handar voru krepptir mjög fast að
lófanum, en með þeirri vinstri hafði hann
gripið um stólfót, og virtist hafa gert
það í þeim tilgangi að komast á fætur.
Á hinu stóra og vandaða skrifborði lá
þykk frímerkjabók, bundin í skinn. Var
mikið safn frímerkja í bókinni.
Þarna voru verðskrár, stækkunargler og
fáein laus frímerki. Hafði dr. Etz auð-
sjáanlega verið að líma nýfengin frímerki
í bókina.
Út við vegginn stóð peningaskápurinn
og var opinn. Á hillum hans gat að ltta
fjölda frímerkjabóka af sömu gerð og þá,
er á skrifborðinu lá. I einni röðinni var
skarð. Hafði bókin, sem á börðinu lá, stað-
ið þar.
Lögreglulæknirinn kraup á kné hjá lík-
inu og rannsakaði sár, er var á hnakka
þess. Án efa hafði dr. Etz verið barinn
með bréfapressunni, er lá við hlið hans.
Sakamálasérfræðingurinn rannsakaði
bréfapressuna nákvæmlega og mælti:
„Auðvitað er þetta morðvopnið. Það eru
hár á pressunni, og hún vegur að minnsta
kosti fimm pund.“
Svo sneri hann sér að þjóninum, er hét
Martin og stóð eins og steinrunninn og
starði á líkið, og þurrkaði svitann af enn-
inu.
„Segið allt, er þér vitið. Ekkert er þýð-
ingarlaust, þó að það virðist smávægi-
legt,“ mælti lögreglumaðurinn.
Þjónninn svarað: „Ég skal segja frá
því, sem mér er kunnugt, svo vel sem
ég get. En — þér verðið að fyrirgefa,
ég er svo æstur og utan við mig, — ég
fór út klukkna fimm.“
„Hvernig vitið þér það svo nákvæm-
lgea hvað klukkan var?“ spurði lögreglu-
maðurinn.
Martin svaraði: „Húsbóndinn kallaði á
mig og sagði: Klukkan er fimm. Farið
með þetta bréf niður á járnbrautarstöð-
ina. Lestin fer að tuttugu mínútum liðn-
um. Bréfið verður að fara með lestinni,
svo það komist til London í kvöld. Ég
verð að ' fá þessa frímerki, sem bréfið
fjallar um. Flýtið þér yður. Komið bréf-
inu. Til þess hafið þér nægan tíma.“ Ég
leit á úrið. Það var nákvæmlega fimm.“
„Jæja, hvað gerðist svo?“
„Ég tók við bréfinu og fór mína leið.
Ég fór með strætisvagni til stöðvarinnar,
náði í lestina, lauk smáerindum og fór
gangandi heim. Þá var klukkan sex.“
„Nákvæmlega sex? Hugsið yður vel
Þjónninn horfði óttaslegnum augum á
þjón laganna, er sat og skrifaði það, sem
hann sagði. Martin strauk titrandi hendi
um ennið, og sagði með stamandi rödd:
„Klukkan var ekki nákvæmlega sex. Hún
var nokkrar mínútur gengin 1 sjö. Það
var farið að skyggja.“
„Hvað gerðuð þér eftir heimkomuna?“
„Ég fór fram í eldhúsið. Doktorinn vildi
fá smurt brauð til kvöldverðar. — Svo
fór ég niður í kjallarann til þess að sækja
flösku af víni.“ r
„Og svo?“
„Klukkan varð sjö. Á þeim tíma borð-
aði húsbóndinn venjulega kvöldverð. En
hann hringdi ekki að þessu sinni.“
7 „Var hann vanur að hringja, er hann
vildi borða?“
„Já, ætíð herra minn. Hann vildi ekki
að ég kæmi með matinn, er hann var önn-
um kafinn.“
„Hm, einmitt það. Biðuð þér í eldhús-
inu.“
„Já, ég beið þar eftir að hringt yrði.
En þegar klukkan var orðin átta, án þess
að hann hringdi — ja, þá — svo.“ —
Þjónninn horfði á kreppta hönd hins dána
manns — „Svo varð ég órólegur. — Ég
varð órólegur og —.“
„Og?“
„Ég fór og hlustaði við dyrnar.“
„Hvers vegna stóðuð þér á hleri? Yður
var kunnugt um, að doktorinn var önn-
I VEIZTU -?
| 1. Hong Kong er eyja úti fyrir Kina- |
ströndum. Hvenær náðu Englendingar ;
þar tangarhaldi?
É 2. Hvar er herskipahöfnin Vladivóstok ? ■
I 3. Hvað nær syðsti oddi Grænlands langt i
suður ? |
I 4. Hvenær uppgötvuðu menn Ástralíu ? |
§ 5. Hvenær tók húnaðarskólinn í Olafs- i
i dal til starfa? 1
1 6. Hver var stjórnandi hans?
i 7. Hvenær hófst talsímasamband við i
i Island ? i
| 8. Hvert er bræðslustig brennisteins ?
1 9. Eftir hvern er óperan ,,La Boheme“? 1
i 10. Hvar og hvenær er Jóhannes úr Kötl-. i
um fæddur? i
i Sjá svör á bls. 14. i
um kafinn við frímerki sín. Af því staf-
ar enginn hávaði. Hve lengi hlustuðuð
þér.“
„Ég veit það ekki,“ svaraði þjónninn
og yppti öxlum. „Nokkrar mínútur. En er
ég heyrði ekkert, opnaði ég dyrnar — og,
og sá hann li^gja blóðugan á gólfinu. Ég
veitti einnig bréfapressunni athygli.“
„Þér hafið væntanlega ekki snert bréfa-
pressuna?"
„Ég man það ekki. — Jú, ég hef víst
tekið hana, ég var svo utan við mig. En
ég fleygði henni strax frá mér. Ég var svo
ruglaður."
„Það var heimskulegt af yður að hand-
leika bréfapressuna. Jæja, hvað höfðust
þér fleira að ?“
„Svo hringdi ég til lögreglunnar,“ sagði
Martin.
,Vissuð þér, að frímerkjasafn dr. Etz
er mjög dýrmætt?“
„Já, það vissi ég. En ég hef ekkert vit
á frímerkjum. Doktorinn sagði mér þetta.
Hann var að líkindum hræddur við þjófa,
því hann bað mig oft að gæta vel heim-
ilisins.“
„Hafið þér nokkurn grunaðan um að
hafa drýgt þennan glæp? Komu hér ekki
sömu mennirnir oft?“
„Doktorinn átti ekki marga vini né
kunningja. Það voru aðallega frímerkja-
safnarar og frímerkjasalar, er hingað
komu. Og þeir voru úr ýmsum áttum.“
„Þekkið þér nöfn á nokkurum þeirra?“
„Þeir sögðu mér hvað þeir hétu, en ég
þekkti þá ekki og gleymdi nöfnum þeirra..
— En doktorinn átti litla, svarta minnis-
bók, og ritaði í hana nöfn og heimilis-
fang þessara manna.“
Lögreglumaðurinn leitaði í skrifborð-
inu, og fann litlu bókina. Hann fletti
henni og las. Fletti bókinni aftur, og las
meira.
Martin stóð og horfði á, og vætti þurr-
ar varir sínar með tungubroddinum.
Skyndilega sagði lögreglumaðurinn:
„Hafið þér vit á frímerkjum?“
„Nei, ekki minnstu vitund.“
„Það er slæmt. Morðinginn hefur haft
eitthvert markmið. Doktorinn var ekki
drepinn í hefndarskyni. Hér er heldur ekki
um ránmorð að ræða. Hvorki peningum
né verðmætum munum hefur verið rænt.
En að líkindum hefur dýrmætum frímerkj-
um verið stolið. Sýndi doktorinn yður
aldrei sjaldgæf og dýr frímerki?”
„Nei,“ svaraði þjónninn og kreisti sam-
an varirnar.
„Það er skrýtið,“ sagði lögreglumaður-
inn. „Ég skal láta yður heyra, hvað dok-
torinn hefur ritað fyrir fimm dögum:
„Mér kom það mjög á óvart, hve Mar-
tin hefur mikið vit á frímerkjum. I gær
sannaði hann að hin bláu 5-Bajocchi frí-
merki frá 1852, er ég keypti, eru óekta,
eða fölsuð.“
Lögreglumaðurinn skellti aftur bókinni
og lagði höndina á öxl Martins. En þjónn-
um.
Framhdld á bls. lJf.