Vikan - 24.11.1949, Page 5

VIKAN, nr. 47, 1949
5
.Framhaldssaga: ...................................
EIRÐARLA UST LÍF — 8 !
Eftir ANN DUFFIELD
2
...„■„„„„.....„...............„„„„............... 2
Það var ekki spiluð bridge og ekki dansað að
loknum málsverði. Það var óvenjulegur blær
yfir samkvæminu, ólikt þvi sem gerist nú á dög-
um. Mustapha leit svo á, að gestir sinir væru
það andlega þroskaðir, að þeir fyndu gleði í við-
ræðum einum saman.
Beatrice stóð hjá franska hershöfðingjanum,
sem var heillaður af fegurð hennar og æsku.
Beatrice var hálf óróleg af því að Mustapha
hafði sett hana í fremstu röð og hún var að
velta því fyrir sér, hvort það væri í hennar valdi
að slíta samkvæminu. Nei, það kom henni ekkert
við. Mustapha hafði sett hana í þennan vanda,
án þess að hún hefði kært sig nokkuð um, og
hún ætlaði að sýna gestunum, að hún gæti ekkert
að því gert.
Bf til vill hefur enska sendiherrafrúin skilið,
hvernig henni var innan brjósts, því að hún kom
skömmu síðar til Beatrice og sagðist vonast til
þess, að þær ættu eftir að hittast bráðlega aftur,
en því miður yrði hún nú að fara. Fór hún mörg-
um orðum um það, hversu þetta hefði verið
yndislegt kvöld. Þetta var til þess að almennt
los kom á gesti.
„Þér verðið að aka heim í mínum vagni, sagði
Mustapha Aziz við heiðursgest sinn.
„Þakka yður fyrir, en þess gerist ekki þörf.
Við höfum lagt drög fyrir það, að okkar vagn
komi og sæki okkur.“
„Ég hef afturkallað þá skipun," svaraði
Mustapha og horfðist rólega í augu við hana.
„Ég get ekki þolað það, að gestir mínir aki í
leiguvagni um ístambul á þessum tíma nætur.“
Beatrice hrukkaði ennið hálfreið. En Mustapha
sló þegar vopnin úr hendi hennar.
„Auðvitað er sennilegt að ekkert verði yður
að meini á leiðinni heim, en það ér þó alltaf
nokkur áhætta, því að hverfið hérna er var-
hugavert, og hér eru mörg víti á vegunum."
Hún skammaðist sin enn á ný. Hversvegna var
hún svona óvingjarnleg ? Hversvegna leit hún
þennan mann aldrei réttu auga. Hún vissi á-
stæðurnar — þær voru tvær. önnur var þjóð-
erni hans —“hver gat þegið nokkuð af Tyrkja!
En það er ekki honum að kenna, hugsaði hún,
og ég verð að vera vingjarnleg við hann. Ef
hann einungis væri ekki svona áleitinn — ef
hann einungis liti ekki á sig sem jafningja henn-
ar. Gat hann ekki skilið það?
En það gat hann bersýnilega ekki. Og þegar
hún þakkaði honum fyrir sig, leit hún á hann
svo einkennilega, svo ástríðufullt, að það hlaut
að tákna eitthvað meira en venjulega aðdáun.
Það gerði hana bæði hrædda og ruglaða. Aftur
fékk hún það á tilfinninguna, að hún hefði ver-
ið leidd í gildru. fangelsuð í þessu húsi, í hverfi,
sem hún gat ekki vænzt að sleppa úr. Lokuð
inni — ásamt' Mustapha Aziz! Hræðileg hugs-
un — og þó var þetta eins og fyrirboði um fram-
tíðina.
Hvort heldur það var tilviljun eða ákveðinn
tilgangur, var vagn Mustapha sá síðasti, sem
tilkynntur var, og þegar Beatrice gekk út í fata-
herbergið, var þar enginn fyrir nema svartklædda
konan. Beatrice gat ekki varizt þeirri hugsun,
hver þessi kona væri og hversvegna hún gegndi
þjónsstörfum á tyrknesku heimili, því að hún var
bersýnilega af Evrópukyni.
Beatrice brosti og sagði nokkur vingjarnleg
orð við hana ,og hún svaraði kurteislega, en þó
eins og i fjarlægð, því að hún vissi, hver staða
hennar var, og henni bar að vera ekki of málug
við gestina. Beatrice varð þessa var og gerðist
æ forvitnari um hagi konunnar. En hún vildi
bersýnilega ekki minnka bilið — og leitaði
hvorki eftir vináttu eða samúð.
Beatrice sneri sér við þegjandi og yfirgaf kon-
una. Dyrnar voru í hálfa gátt og þegar hún
var komin út að þeim, gekk þjónustustúlkan allt
í einu fast að henni. Hún leit á Beatrice sínum
stóru, svörtu augum, næstum því biðjandi og
opnaði munninn eins og hún ætlaði að segja
eitthvað.
„Já, já, hvað var það?“ spurði Beatrice hálf-
felmtruð.
En henni til mestu furðu, horfði konan niður
fyrir sig og mælti án nokkurrar áherzlu:
„Góða nótt, madame.“
Beatrice sá gegnum hálfopnar dyrnar, að fað-
ir hennar og Mustapha voru komnir út í for-
stofuna. Eitt andartak stóð hún efagjörn og hugs-
andi — hana langaði óskaplega til þess að vita,
hvað konan ætlaði að segja við hana. En hún
gat ekkert fengið út úr henni. Konan greip um
hurðarhúninn, opnaði dyrnar upp á gátt og leit
stöðugt niður fyrir sig, svo að Beatrice varð að
láta sér það lynda, sem hún hafði orðið vísari,
en ekkert meira.
Mustapha Aziz hjálpaði Beatrice upp í vagn-
inn, Molloy kom á eftir og Beatrice til undr-
unar steig Mustapha sjálfur upp í og settist á
milli þeirra feðginanna.
„Mustapha ætlar að koma með okkur heim
og fá sér eitt vínstaup," sagði faðir hennar. „Ég
verð að segja það, að þér hafið gert vel til
okkar í kvöld, vinur minn. Nú þegar maður kem-
ur út í góða veðrið ■— •—“ Hér þagnaði hann,
andvarpaði, en Mustapha hló og hagræddi silki-
svæfli við herðar vinar síns.
Vagninn ók hljóðlega af stað, og áður löng
stund var liðin, var Terry farinn að hrjóta.
Beatrice sat keik í horninu. Hún skynjaði
Mustapha í myrkrinu; þar sem hann sat við hlið
hennar og heyrði, að hann sagði blíðlega:
„Eruð þér reið við mig, ungfrú Molloy?“
„Ég hygg, að betra hefði verið, að þér hefð-
uð ekki farið með okkur,“ svaraði hún í sama
kuldalega rómnum. „Pabbi er þreyttur — og
það er orðið áliðið."
„Ekki svo mjög, og Terry verður ágætur, ef
hann nær að sofna andartak. Og með mér við-
víkur sjálfum, hata ég mitt eigið heimili eftir
svona samkvæmi. Mér finnst það einmanalegt,
óhugnanlegt,— og þó áldrei eins og einmitt I nótt.“
Hún svaraði honum ekki, en starði reiðilega
frarn fyrir sig. Er hann að reyna að daðra við
hana? Vogar hann sér slíkt? Eru engin tak-
mörk fyrir óskammfeilni þessa manns?
„Svo að þér verðið að sjá aumur á mér,“ hélt
hann áfram blíðlega.,
„Þér hefðuð átt að fara eitthvað annað." Hún
fann, að hún var hræðilega kjánaleg og leiðinleg
að halda sér sífellt við þetta heygarðshornið, en
hún gat ekki að því gert.
„En mig langar til þess að fara með yður,“
sagði hann sakleysislega og — ef þetta hefði
bara ekki verið Mustapha Aziz — yndislega töfr-
andi röddu. „Og þessvegna ætlið þér að sjá aum-
ur á mér? Biðja mig að koma inn með yður
og drekka með mér skilnaðarfullið. Ætlast ég til
of mikils?“
Of mikils? Auðvtiað ekki! Ef þetta hefði verið
Rickey eða einhver annar hefði það verið ósköp
eðlilegt. En — hann — það gegndi öðru máli.
Þessvegna svaraði hún — og hvíslandi rödd
hennar kom upp um reiði hennar:
„Mundi það verða til nokkurs, ef ég segði nei?
Þér gerið allt sem yður dettur í hug og það,
sem þér viljið . . .“
„Og líka það, sem þér viljið?“ Hún sá það í
bjarmanum frá götuljósinu, að hann brosti.
„Ég? En ég vil ekki — —“
„Á ég þá að láta vagninn nema staðar og
fara út?“ spurði hann.
„Hvernig ætlið þér að komast heim?“
„O, það verða vist einhver ráð með það.“ Hann
laut áfram og greip talpípuna. „Jæja, á ég . . .“
„Nei!“ sagði hún ósjálfrátt. Af hverju sagði
hún þetta? Mustapha sleppti píprmni og hallaði
sér brosandi og makindadega aftur á bak.
„Datt mér í hug," muldraði hann.
„Ó, þér eruð hræðilegur!"
„Er ég það? Það held ég ekki. Og held næst-
um þvi, að þér álítið það ekki heldur, ungfrú
Molloy. Ég þekki yður betur en þér sjálfa yð-
ur.“
„Þér þekkið mig elrki vitundarögn,“ svaraði
hún.
Vagninn lenti allt í einu á stein og hristist
dálitið, svo að Molloy vaknaði.
„Ég hef víst sofið," sagði hann og hló.
„1 fimm mínútur, Terry," svaraði Mustapha
ástúðlega. „Góð meðmæli með ökumanni minum.
Og meðan vagninn skreið eftir þröngum og fjöl-
mennum götum Pera, síþeytandi hornið laut
Mustapha niður að Beatricé og sagði mjög blíð-
lega:
„Ég þeklti yður vel og á eftir að kynnast yður
betur! Gefizt upp, Beatrice, Það líður að því fyrr
eða síðar, þvi að ég er Sterkari en þér!“
7. KAFLX.
„Hún er yndislegt barn, og mér þykir innilega
vænt um hana, en það verður að fara mjög var-
lega með hana, Terry," sagði Mary Leighton
við Molloy.
Þau voru á leið út á búgarðinn — Mary Leigh-
ton sat við hlið hans, en unga fólkið fyrir aftan.
Beatrice hafði nú dvalizt um mánaðarskeið í
Konstantínópel, en þetta var í fyrsta skipti, að
hún átti að sjá eign föður síns — til þessa
hafði altlaf eitthvað verið til fyrirstöðu.
„Hún hefur mjög einbeittan vilja,“ svaraði
Terry.
„Já, það álít ég. Og ríka skapgerð — of ríka
líklega. Það er að segja, ef hún sveigist inn á
rangar leiðir . . .“
„En hví skyldi það koma fyrir?"
„Nei, ég vona, að svo verði ekki. En Pera er
ekki rétti staðurinn fyrir hana. Það er alltof
mikið um laglega ónytjunga hérna."
„Beatrice vill ekki sjá ónytjunga!" svaraði
faðir hennar.
„Jú, það er nú einmitt meinið, hugsaði Mary.
Beatrice væri vel trúandi til þess að giftast
drykkjuræfli, bara til að bjarga honum —, en
þetta sagði hún ekki hátt. 1 þess stað mælti hún:
„Rickey Kingston er mjög hrifinn af henni.
Ég vildi óska, að hún tæki honum."
„Lofaðu henni að hugsa sig um!“ sagði Terry
og hló.
„Það mundi verða góður ráðahagur," hélt hún
áfram. „Rickey á peninga, ekki kannske nein