Vikan - 11.05.1950, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 19, 1950 5
,,Já. Ef hún er ekki þreytt, svarar hún alltaf
rétt.“
„Ég held, að þér séuð of strangir við hana,
John. Hún er ákaflega þreytuleg núna,“ sagði
Averil.
„Já, ég verð að gæta þess. Hún fær aldrei að
hvíla sig. Það borgar sig líka betur fyrir hana
að sýna svona í heimahúsum." Hann laut að Ali-
son og spurði, hvað hún ætlaði að dvelja lengi
í London.
„1 viku,“ sagði Alison og leit undan.
„1 viku'“ John leit angurvær á hana. „Og
ég hef svo skrambi mikið að gera.“
„Ég held, að ungfrú Lestrange sé að svipast
eftir yður, John,“ greip Averil fram í.
Sally stóð í hinum enda salarins og skyggnd-
ist í kringum sig. Hún fitlaði við skrautlegt
belti sitt.
„Já, hún gefur mér merki. Ég verð þvi miður
að fara. Á ég að hafa það í huga, sem þér voruð
að tala um, frú Averil?" Hann leit spyrjandi á
hana.
„Já, takk. Þann tuttugasta. I tvo tíma —• ekki
allt kvöldið. Þú mátt ekki fara fyrir þann tíma,
Alison.“
Alison svaraði engu, og John tók upp vasa-
bók, skrifaði eitthvað í hana, og sagði aftur:
„Ég verð því miður að fara.“ Hann hélt frá
þeim og skundaði yfir salinn.
„John er afar kaupsýslumannslegur, en hann
kann því augsýnilega vel,“ sagði Alison, og það
var fyrirlitning i röddinni. Systirin sá, að skyn-
samlegast var að þegja. Þær horfðu báðar eftir
honum, þar til hann var kominn til Sallyar. Þau
stóðu um stund og töluðu saman. Og Alison sá,
að hann brosti til ungfrú Lestrange.
Það var eins og eitthvað dæi í brjósti Alison.
John var aðeins spjátrungur, sem lifði íburðar-
lífi meðal stæðilegra, velbúinna kvenna, iðkandi
starf, sem guði var ekki þóknanlegt. Hann eyddi
tímanum við tedrykkju, og bar fram heimskuleg-
ar spurningar um framtíð manna, en hljómsveit-
in lék á meðan lögin, sem hún og John höfðu
dansað fyrir mörgum árum.
Nú þótti henni nóg komið.
„Við skulum koma,“ sagði hún og reis á fætur.
5. KAFLI.
„Nú gengur vel, skal ég segja þér. Ég var að
tala við gamla kerlingu, sem borgaði 170
krónur fyrir hálftímann! Við erum farin að raka
að okkur peninga."
Ködd John var sigrihrósandi í simanum. Hann
var á skrifstofunni og talaði við Sally, sem sat í
stofu sinni við hinn enda gangsins. Já, sannar-
lega hafði Granchesterhótel ekki brugðizt vonum
þeirra.
Sally brosti, þegar hún lagði símann frá sér.
En hve John var glaður. Hann var næstum
spaugilegur, svo barnsleg var gleði hans yfir vel-
gengni þeirra. Hann naut þess, að standa á svið-
inu með henni. Hann hafði yndi af góðum mat
og fínum fötum. Hann reyndi ekki að hylma
yfir það, og hann var frámunalega þakklátur
fyrir að hafa getað hrist af sér skrifstofurykið.
En stundum var hann henni of strangur og
gleymdi þvi, að ganga mátti fram af henni sem
öðrum.
En hann hafði rétt að mæla. Sally var það al-
gjörlega ljóst. En allt þetta reyndist öðru vísi
en hún hafði hugsað sér það. En hún mátti aldrei
setja stólinn fyrir dyrnar, því að á þann hátt
gæti hún hrundið frá sér fólki, sem þarfnaðist
hjálpar hennar. John og frú Gaunt voru nú einu
sinni eins og þau voru, og hún varð að umbera
þau, jafnvel prófessor Symn gamli var henni
sammála í því. En hún varð fyrir miklum von-
brigðum, þegar hún sá, að þeim var meir í mun
að græða fé, heldur en að græða mein ranglæt-
isins.
Oft velti hún því fyrir sér, hve lengi þetta
gæti gengið. Fyrir fólkið var hún eins og dægur-
fluga. Og þar var einmitt hængurinn. Hún varð
að halda áfram þá leið, sem hún hafði valið sér,
án þess að hirða hið minnsta um hugarástand
sitt í hvert skipti. Hún varð að halda áfram.
Auðvitað þreyttist hún stundum og langaði að
fara í rúmið, og sýnilega kom engum í hug,
að stundum var hugur hennar ónæmari en venju-
lega, né heldur skildi nokkur, að viljasterk
manneskja, sem ceyndi af öllum mætti að ná
tökum á vilja hennar, var henni til mikils traf-
ala. Þegar svo stóð á, varð hún að beita allri
orku sinni, og það dró úr henni mikinn mátt. Og
enginn skildi hana.
En Sally var ekki úr flokki þeirra, sem svell-
ur sjálfsaumkun í brjósti. Hún brosti aftur. Það
var að minnsta kosti ekki hægt að draga ham-
ingju Johns i efa. Og en hvað þeim kom vel sam-
an. Þau höfðu átt með sér yndislega daga er-
lendis, ógleymanleg var ferðin til Sviss, en þar
hafði John kennt henni að fara á skíðum. Og
Eleanor var stolt af þeim. Að vísu gengu þær
báðar alltof mikið undir John, og Sally eygði
vel galla hans, enda þótt hún lokaði viljandi aug-
unum fyrir þeim.
Þannig lét Sally hugaun reika, frá þeirri stund,
er hún talaði við John og þar til hann gekk inn
I stofuna til hennar í fylgd með konu, sem hafði
slör fyrir andlitinu.
Þær hneigðu sig litið eitt hvor fyrir annarri,
og Sally bauð henni sæti. Því næst sagði hún:
„Ég veit ekki, hvort þér viljið te. Við höfum
hálftíma til umráða." 1 sama mund fann hún, að
hún hafði séð þessa konu fyrr. Og strax fann
hún fyrir viljastyrk hennar.
Konuna langaði ekki í te og hún settist. Nokkru
síðar hafði hún tekið slörið frá andlitinu, og
sér fil undrunar sá Sally, að þar var komin gamla
konan úr hljómlistasalnum. Ekki var að undra,
þótt henni hafði fundizt hún þekkja hana.
Stundarkorn var hún í öngum sínum, en svo
kom henni í hug, hvað hún hafði einsett sér, og
þá tók hún sig á og bjó sig undir að mæta því,
sem verða vildi.
Andlit konunnar var rúnum rist. Sally las úr
andlitdráttum hennar, en konan horfði á Sally
með gaumgæfni. Það var eins og konan setti á
sig hvern drátt andlits hennar og hverja fell-
ingu í klæðum hennar. Nú tók Sally eftir því,
að hökusvipur konunnar var óvenjulega harð-
neskjulegur og skarpur. En ljómi augna hennar
vóg mikið til upp hörkusvip hökunnar. Það var
eins og öldurót tímans hefði mildað hana og gert
hana umburðarlyndari.
Þegar þær höfðu rýnt þannig hvor á aðra um
stund, færðist bros yfir skapfestulegt andlit
gömlu konunnar. Sally endurgalt brosið. Henni
var ljóst, að konan kom í ákveðnu skini. Hún var
reiðubúin.
„Já, hér er ég, ungfrú Lestrange. Ég hef greitt
170 krónur, og allt og sumt, sem ég vil, er að
fá svar við einni spurningu.“
Sally hneigði höfuðið og beið þess, sem verða
vildi.
„Ungfrú Lestrange, hver eruð þér?“
Enda þótt Sally hefði verið við öllu búin, kom
henni þetta mjög á óvart. En hún lét ekki á sér
sjá og snerist samstundis til varnar.
„Ég er hér til að svara spurningum. Þér megið
bera fram spurningar viðvíkjandi sjálfri yður og
einkamál — mig getið þér látið liggja milli
hluta.“
„I auglýsingum yðar er spurningunum engin
takmörk sett.“
„Já, mér finnst óþarfi að taka fram, að fólk
spyrji ekki um einkamál mín.“ Sally knúði bros
fram á varir sínar.
„En ef til vill viljið þér nú einu sinni bregða út
af vananum og svara spurningu minni. Ég get
fullvissað yður um, að hún er framborin af ein-
berri forvitni.“
„Blöðin hafa getið mín,“ svaraði Sally. „Hvérs-
vegna lesið þér ekki blöðin?“
Konan hristi höfuðið. „Það er ekki satt, sem í
blöðunum stendur. Ég kannast við blaðamenn-
ina.“
Sally svaraði engu. Hún hugsaði sig skjótlega
um. Spurningin hafði komið eins og reiðarslag.
„Viljið þér þá ekki segja mér neitt?“
„Nei. En af hverju spyrjið þér að þessu?“
„Af því lað mig langar áð kynnast yður nánar.
Þér komið og heimsækið mig, þegar þér megið
vera að. Þegar þér töluðuð til mín fyrst, ætl-
aði ég ekki að spyrja yður um neitt, en þegar
ég hafði spurt yður, vissuð þér samstundis, að
ég var að tala um dóttur mína. Þér svöruðuð
mér með rödd dóttur minnar. Einhver skýring
hlýtur finnast á því.“
„Það er ekkert skrýtið," sagði Sally hægt.
„Stundum verður það fólk, sem ég sé, svo náið
mér, að ég tala með þess rómi. Það hefur komið
fyrir áður.“
„Slúður. Nú er röddin yður eiginleg."
Sally þagði.
„Þér viljið ekki svara mér meiru?"
„Nei.“ Sally var ákveðin. „Ég hef þegar sagt
yður, að ég svara aldrei spurningum um sjálfa
mig.“
„En samt hafið þér sagt blaðamönnunum mikið
um yðar hagi.“
„Framkvæmdarstjóri minn hefur blaðaviðtöl-
in. Það er aðallega í auglýsingaskini. Mér þykir
ákaflega leitt að verða að draga mig svona í hlé.“
Konan þagði stundarkorn. Þvi næst laut hún
áfram, hallaði sér fram á stafinn og sagði:
„Ég skal segja yður nokkuð, ungfrú Lestrange.
Þér eruð ekki giftar, og þér eruð ekki af frönsk-
um ættum. Ég er einmana. Dóttir mín dó frá mér.
Sonur minn féll í stríðinu. Maður minn er látinn.
Dótturdóttir mín mundi verða stórauðug, ef ég
gæti fundið hana, og þér getið sagt mér meira
um hana. Hvernig vissuð þér til dæmis, að barn-
ið var stúlka og er nú fullþroska?"
„Ég sagði, að yður mundi verða fyrir beztu að
finna hana aldrei. Hún gæti ekki lifað í yðar um-
hverfi."
„Og einmitt það, sem þér segið nú, sannar, að
þér vitið, hvar hún er niðurkomin."
„Frú ■—“ Sally þagnaði, „ég veit ekki, hvað þér
heitið, en þér hafið til að bera mikinn viljastyrk."
„Já,“ sagði konan. „Það kemur af því, að ég
á enga dóttur. Nafn mitt er lafði Mary Halli-
ford.“
Sally hneigði höfuðið.