Vikan - 03.06.1993, Side 8

Maöur
þarf alltaf
aö hafa
hugann
viö þaö
sem aörir
ökumenn
eru aö
hugsa og
hafa augu
í hnakkan-
um allan
tímann.
Ökukenn-
arinn minn
sagöi aö
nauösyn-
legt vœri
aö líta á
sjálfan sig
sem þann
eina meö
viti í um-
ferðinni.
sem það er vegna öryggisins.
Að klæðast viðeigandi leður-
galla áður en sest er upp á
hjólið er jafnmikilvægt og að
spenna á sig öryggisbelti í bíl.
Það er mikil vörn í leðurgall-
anum ef maður dettur, venju-
leg föt rifna eins og skot og
eru til lítils gagns ef eitthvað
kemur fyrir. Þau föt sem við
kaupum, jakki og buxur, eru
úr sérstaklega þykku og
sterku leðri og saumuð
þannig að þau veiti sem besta
vörn, til dæmis með púða á
hnjánum og þar fram eftir göt-
unum.“
- Hvað kostar slíkur bún-
aður?
„Ég gæti trúað að með öllu
kosti hann um 100.000 krónur
þegar hjálmur er talinn með.
Hjálmurinn minn er fasteign,
hann kostaði 32.000 krónur.
Margir ungir strákar, sem hafa
nýtekið bílpróf og bifhjólapróf,
láta það verða sitt fyrsta verk
að kaupa sér hjól en eiga svo
ekki fyrir þeim búnaði sem
nauðsynlegur er, galla, hjálmi
og síðast en ekki síst - trygg-
ingum.
Að öðru leyti eru hjólin ódýr
í rekstri og eyða fremur litlu
bensíni. Undir venjulegum
kringumstæðum léttist pyngj-
an mjög lítið við að keyra. Mitt
hjól tekur tólf lítra af bensíni
sem duga mjög lengi, níu litra
á aðaltank og þrjá á varatank.
Það er enginn bensínmælir
og því er gott að vita af
varatankinum þegar bensínið
þrýtur á þeim stóra. Maður
kemst þónokkuð á honum.
Fyrst þegar hjólið drap á sér
vegna þess að sá stóri var
tómur hélt ég að hjólið væri
ónýtt eða eitthvað í þá áttina.
Þá hafði ég ekki hugmynd um
þessa þrjá lítra sem eftir voru.
Þess ber að geta að varahlutir
eru mjög dýrir og allur auka-
búnaður. Til dæmis má nefna
að dekk undir hjólið mitt kost-
ar ekki undir 12.000 krónum."
FORDÓMAR OG
ÞEKKINGARLEYSI
- Leðurklætt lið á mótorhjól-
um, mörgum stendur ógn af
því.
„Ýmsir hafa fordóma gagn-
vart okkur. Maður er síður en
svo litinn hýru auga alls stað-
ar. Fólk umturnast oft ef við
ökum saman í hóp, það verð-
ur skelfingu lostið, flýr af
hólmi og sendir manni tón-
inn. Okkur er til dæmis ekki
hleypt inn á sumar krár og
skemmtistaði í leðurfatnaði
með púðum. Ég hef verið
send heim þó að ég hafi ver-
ið í nýjum buxum sem ekkert
sást á, bara af því að þær
voru með hnjápúðum. Ég
mátti koma inn í leðurjakka
en ekki í leðurbuxunum. Þeir
hleypa inn sjóurum, slorug-
um upp fyrir haus og öðru liði
þó það sé í sundurtættum
leðurbuxum og grútskítugum
- en án púða. Þetta er fárán-
legt. Ef einn í leðurjakka gerir
eitthvað af sér þá eru allir
undir sömu sök seldir. Ég er
á móti öllum fordómum en
þeir eru oftar en ekki af völd-
um þekkingarleysis. Oft hef
ég fengið sendan tóninn þeg-
ar fólk hefur verið að
hneykslast á mér og sagt
sem svo: „Hvað er svona ung
og falleg stúlka að gera á
mótorhjóli, þér væri nær að
vera heima hjá þér að gera
eitthvað þarfara.
Það er fólk á öllum aldri
sem ekur um á mótorhjólum á
sumrin. Marga hefur dreymt
um slíkt í áraraðir og láta það
ekki eftir sér fyrr en þeir eru
jafnvel komnir á miðjan aldur.
Margir halda að þetta svart-
klædda mótorhjólafólk séu
villimenn sem ástæða sé til
að óttast og taka með fyrir-
vara. Þetta er mikil vitleysa -
og leðurgallinn er ekki vegna
þess að hann er töff heldur
miklu fremur vegna notagildis
hans.“
MEÐ AUGU
ÍHNAKKANUM
- Hvernig finnst þér að vera
á bifhjóli í umferðinni í
Reykjavík?
„Það er stórhættulegt, mað-
ur veit aldrei á hverju maður
getur átt von. Oft er sagt að
við völdum þeim slysum sem
við verðum fyrir og öðrum
stafi hætta af akstri okkar.
Það er rangt en auðvitað eru
alls staðar svartir sauðir.
Það er með ólíkindum hvað
ökumenn svína mikið fyrir
okkur sem erum á mótorhjól-
um. Oft er það vegna þess að
bílstjórar misreikna hraðann
sem við erum á. Við skulum
segja að ég aki hjólinu á 60
kílómetra hraða eftir aðal-
braut. Ég skal nefna dæmi:
Margir bílar eru á ferðinni
hver á eftir öðrum og jafnmik-
ið bil á milli þeirra. Ég er þá
kannski einhvers staðar í
miðri röðinni en hvernig sem
á því stendur þá svínar bíl-
stjórinn á mig þaðan sem
hann hefur beðið á gatnamót-
um eftir að komast inn á aðal-
brautina. Þetta er mjög al-
gengt og einkum þegar jeppa-
eigendur eiga í hlut. Það er
alveg lygilegt hvað hurð hefur
oft skollið nærri hælum í slík-
um tilvikum, ég hef stundum
séð himnavængina fyrir mér á
þeim augnablikum. Þeir öku-
menn sem misreikna hraðann
á hjólunum fullyrða þegar lög-
regla er kölluð til vegna
óhapps eða þegar við gerum
athugasemdir við framferði
þeirra að við höfum verið á
mjög miklum hraða, 200 og
yfir. Þeir reyna þá gjarnan að
koma sökinni á okkur. Maður
þarf alltaf að hugsa um það
sem aðrir ökumenn eru að
hugsa og hafa augu í hnakk-
anum allan tímann. Ökukenn-
arinn minn sagði að nauðsyn-
legt væri að líta á sjálfan sig
sem þann eina með viti í um-
ferðinni."
ENGLAR i PRÓFINU
- Hafa einhverjir kunningjar
þínir eða vinir lent í bifhjóla-
slysi?
„Nei, enginn sem ég þekki,
sem betur fer. Undanfarin
misseri hefur verið haldið uppi
áróðri um gætilegan og örugg-
an akstur á mótorhjólum. Hann
hefur tvímælalaust verið til
góðs enda höfum við í Sniglun-
um átt gott samstarf við lög-
reglu og Umferðarráð, sem er
mjög til bóta.
Ungu strákarnir, sem nýbún-
ir eru að taka prófið, kaupa sér
margir hverjir allt of kraftmikil
hjól og eiga erfitt með að halda
hraðanum niðri. Prófdómarinn
sagði við mig að þetta væri
eins og að kenna prestum jafn-
sjálfsagðan hlut og þann að
hjón eigi til að skilja. Strákamir
eru eins og englar í prófunum
en síðan aka þeir fram hjá hon-
um nokkrum dögum síðar á
öðru hundraðinu."
- Er ekki vandasamt að ná
tökum á þungu bifhjóli?
„Nei, nei. Þegar maður fer
fyrst á slíkt hjól til að æfa sig er
þetta auðvitað spurning um
jafnvægi, þetta er jafnvægislist
fyrst og fremst. Hitt kemur allt
af sjálfu sér. Það erfiðasta er
líklega hvað maður er alltaf
mikið klæddur. Það er meiri
háttar mál að fara i heimsókn
eða í bíó og þurfa alltaf að
byrja á því að losa sig við hlífð-
arfatnaðinn, fara úr jakkanum,
lopapeysunni, taka af sér
hjálminn og hálsklútinn og
koma síðan öllu fyrir. í bíó er
maður með fangið fullt."
- Þið gerið töluvert að því
að reiða aftan á. Er það ekki
bæði erfitt og hættulegt?
„Nei, ekki ef sá sem er aftan
á er vanur og veit hvernig hann
á að bregðast við, til dæmis í
beygjum. Þegar maður er með
óvanan aftan á biður maður
hann um að halla sér með hjól-
inu í beygjum. Það bregst ekki
að hann hallar sér á móti."
- Hefurðu komist í hann
krappan?
„Jú, ég flaug einu sinni út af
þegar ég komst fyrst í snert-
ingu við malarveg. Ég var á
leiðinni að kvartmílubrautinni,
sem er í hrauninu gegnt álver-
inu í Straumsvík, en gætti
ekki að mér. Þar sem malbik-
ið endar kemur stallur niður á
malarveginn. Ég hélt bara
áfram á fullri ferð með systur
mína fyrir aftan mig og hjólið
skaust út af. Sem betur fer
kom ekkert fyrir, hvoruga okk-
ar sakaði og á hjólið kom að-
eins lítil rispa. Mér hefur ekki
verið vel við malarvegi eftir
þessa reynslu." □
8 VIKAN 11. TBL. 1993