Vikan - 03.06.1993, Page 19

sem voru á staðnum en vinnan var erfið og
gaf ekki mikið í aðra hönd. Sumir komu heim
á sumrin til að hjálpa til við heyskapinn en
unga fólkið þurfti yfirleitt að leita annað að at-
vinnu og oft varð það til þess að það kom ekki
til baka. Þetta varð til þess að eldra fólkið
gafst á endanum upp en það má segja að
skriöan hafi farið af stað þegar læknirinn fór af
staðnum 1944. Kaupmaðurinn hélt síðan
sömu leið tveimur árum síðar og þá þurfti að
sækja bæði vörur og þjónustu til ísafjarðar.
Þangað var aðeins hægt að komast sjóleiðina
og það var mjög varasamt að vetrarlagi.
Síðustu tvö árin vorum við einu ábúendurn-
ir á Hesteyri fyrir utan gamla konu sem bjó hjá
okkur og krakka sem voru í vist á sumrin.
Þetta var erfitt og sama sem alveg ómögulegt
því við seldum mjólk og ef eitt-
hvað var að veðri komst Sölvi
ekki fram á móts við Fagra-
nesið sem sigldi yfir Djúpið. Þá
varð hann að reiða brúsana
inn að síldarstöð því þar var
eina bryggjan sem báturinn
gat lagst að.“
FLUTT i VÍKINA
„Vorið 1952 var haldinn
hreppsnefndarfundur en þá
voru ennþá nokkrir íbúar í Að-
alvík. Sölvi sagði þeim aö
hann yrði að flytja og þá var
tekin sú ákvörðun að allir
færu. Þetta voru um þrjátíu
manns sem ákváöu að flytja á
einu bretti. Á Hesteyri var sím-
stöð sem við sáum um og því
gátum við ekki farið fyrr en allir
aðrir voru farnir. Við ætluðum
að taka niður tækin i símstöð-
inni og fara með næstu ferð á
eftir hinum íbúunum en þá
gerði norðanbyl og snjókomu
þannig að við urðum að bíða
ein í hreppnum í hálfan mánuö
eftir að gæfi."
- Manstu vel eftir deginum
sem þið fluttuð íburtu.
„Já, þetta voru miklir flutn-
ingar og við fengum bát frá
Bolungarvík til að sækja okkur.
Tveir feður barna, sem við
höfðum verið með i vist, hjálp-
uðu okkur en við vorum meðal
annars með tvær kýr sem við
tókum með okkur. Við komum í
Víkina um miðnætti á allra-
heilagramessu, fyrsta nóvem-
ber 1952 og vorum fyrstu nótt-
ina hjá foreldrum systkinanna Sólbergs og
Karítasar en þau höfðu verið hjá okkur í sveit.
Þau hafa verið sem okkar eigin börn síðan,
eins og raunin hefur verið með flesta sem
voru hjá okkur.
Sölvi var kominn fast að sextugu og ég
hafði búið þarna allt mitt líf. Maður sá náttúr-
lega eftir staðnum en tók þessu samt rólega
því annarra kosta var ekki völ. Húsiö, sem við
fórum í, var kalt og með ónýtum gluggum
þannig að það þarfnaðist mikilla viðgerða.
Sölvi fékk ekkert að gera fyrsta veturinn en
um sumarið fór hann á handfæri á trillunni.
Við fórum norður í tvo mánuði og heyjuöum
fyrir kúnni sem við tókum meö okkur en hinni
hafði verið slátrað um veturinn. Ég og gamla
konan fórum með kusu með Fagranesinu en
Sölvi kom á trillunni með hænsnin. Ég hafði
hins vegar köttinn með mér i kassa,“ segir
Rúna og það skríkir í henni við tilhugsunina.
„Þú hefðir átt að sjá kúna þegar hún kom á
land. Hún hljóp út eftir öllu með halann upp í
loftið, hún var svo ánægð. Svo leiddist henni
þegar hún kom aftur til Bolungarvíkur um
haustið og gerði helmingi minna gagn en áður
þannig að það endaði með að við seldum
hana.“
- Fórst þú líka að vinna úti eftir að þið flutt-
uð?
„Ég hafði ekki heilsu til þess fyrstu árin en
síðar fékk ég vinnu við rækjuvinnslu og að
sauma utan um saltfisk og skreið. Við hættum
bæði að vinna um 1970 þegar Sölvi fór að

missa heilsuna. Eftir það var ég bara heima
því það var ekki til neitt sem hét hálfsdags-
vinna í þá daga. Maður varð annaðhvort að
vera við allan daginn, sem ég treysti mér ekki
til að gera, eða sleppa vinnunni alveg."
- Hvernig líst þér á stöðuna á Vestfjörðum
núna? Heldur þú að örlög byggðarinnar hér
geti orðið þau sömu og í Jökulfjörðunum?
„Ég veit það ekki. Eg held samt að það sé
farið að fækka sumstaðar í sveitunum hér í
kring. Ég vona að það sé ekki byrjunin á ein-
hverju stærra."
- Hvað heldur þú að sé helst til ráða til að
spyrna við fæti?
„Ja, nú verður þú að spyrja einhvern vitrari
en mig. Mér heyrist meira að segja að þeir
sem stjórna viti lítið meira en ég í þessum
efnum. Framtíðin verður að
leiða það í Ijós en ég vona að
Vestfirðirnir fari samt aldrei í
eyði. Ég trúi því ekki að það
fái að gerast þó þróunin hafi
verið virkilega slæm á undan-
förnum árum.“
Það vakti athygli blaða-
manns að margir Bolvíkingar
eru með kort af Vestfjörðum
rammað uppi á vegg hjá sér en
lítið bólar á afganginum af
landinu. Það lýsir kannski best
sjálfsmynd íbúanna og sam-
bandinu við yfirvöld á höfuð-
borgarsvæöinu. í Víkinni býr
fólk sem hefur komist áfram af
eigin verðleikum og fjármagn
hefur í áratugi streymt úr piáss-
inu til uppbyggingar syðra. Það
er sorglegt að horfa upp á til-
finninga- og afskiptaleysi ráða-
manna við vandanum sem
steðjar að en þeir virðast ekki
skilja að hann læknast ekki af
sjálfu sér. Spurningin er hvort
sagan sé til að læra af henni
eða hvort hún sé dæmd til að
endurtaka sig. Hið síðarnefnda
er því miður líklegri niðurstaða
eins og horfurnar eru þessa
dagana. □
Sigrún og Sölvi Betúelsson
meö Sölva Rúnar Sólbergsson
á milli sín en hann er einn
margra sem skíröir hafa veriö
eftir þeim hjónum þó sjálfum
hafi þeim ekki oröiö barna
auöiö.
Aðgerö í flæðarmálinu
á Hesteyri.