Vikan - 03.06.1993, Blaðsíða 31

andi útskurö. Hann rissar
bara beint upp á fjölina með
merkipenna og svo tekur
hann upp sporjárn og byrjar
að skera út. Verk hans eru
farin að setja mikinn svip á
Eden sem er líka farin að
virka eins og göngugata í er-
lendri borg. Þetta eru átta ein-
ingar; gróðurhús, minjagripa-
verslun, blóma- og gjafavöru-
verslun, fataverslun, sjoppa,
kaffistofa með sýningarsal,
skyndibitastaður og leiktækja-
salur.
vikan: Hefurðu nokkurn
tíma orðið var við öngþveiti
við innganginn?
bragi: Yfirleitt dreifist fólk
á hina ýmsu staði hússins.
Þó hefur þaö komið fyrir, til
dæmis einu sinni þegar voru
um þrjátíu rútur á planinu hjá
mér á tveimur tímum og þar
af um tuttugu samtímis. Þá
er oröið ansi þröngt í húsinu.
í annað skipti kom það upp
þegar Steingrímur Sigurðs-
son var að opna sýningu -
og hann vill nú hafa traffík í
kringum sig þegar hann sýnir
- aö hann bauð það mörgum
að þegar ég leit inn, svona
hálftíma eftir opnun, ætlaði
ég ekki að komast inn um
framdyrnar. Þetta var eins
og fuglabjarg eða fé í rétt.
Þaö dregur eflaust enginn
listamaður í landinu annan
eins fjölda að opnun sýninga
og Steingrímur. Hvort þeir
koma til að sjá málverkin
eða til aö hittast innbyrðis
eða tala við Steingrím - það
er svo spurning. En hann er
búinn að koma sér upp stór-
um hópi viðskiptavina sem
koma í hvert skipti sem hann
sýnir.
SÝNINGAR OG
BLADAMENNSKA
vikan: Hvernig byrjaði þetta
með sýningarnar?
bragi: Mokka í Reykjavík
var fyrsti kaffistaðurinn sem
bauö upp á málverkasýningar
en ég hafði miklu meira pláss.
Ég lét búa til veggi sem hægt
var að hengja á og fljótlega
fór að koma til mín fólk sem
vildi fá þetta pláss. Þróunin
varð svo sú að nú er alltaf
biðröð eftir plássi. Ég byrjaði
á þessu sumarið 1972 og það
hefur gengið öll sumur síðan.
Aðalástæðan fyrir því að það
er svo vinsælt að sýna hérna
er líklega sú að sýningarsalur-
inn er í þjóðbraut og þar er
alltaf traffík. Þar að auki kost-
ar ekkert að sýna en það
kemur allt til baka vegna þess
að hver einasti maður sem
sýnir á stóra fjöiskyldu eða
vinahóp og allir sem koma til
að skoða sýninguna kaupa
kannski kaffi og kannski blóm.
Þetta er eiginlega eins og
með kirkjuferðirnar f gamla
daga; fólk kemur til að sýna
sig og sjá aðra. Núna vill
fólkið hins vegar gróður,
skemmtilegt umhverfi og ekki
síst góðar veitingar.
Fólk kemur ekki til lengdar
á stað þar sem það fær ekki
góðra veitingar. Það er alveg
sama hvað umhverfið er
notalegt eða fallegar myndir
á veggjunum - ef veitingarn-
ar eru ekki í lagi þá kemur
fólk ekki aftur. Fyrir bragðið
verður starfið hjá mér mjög
bindandi. Það truflar heimilis-
lífið vegna þess að það bind-
ur mann hvern einasta dag.
Frá því í apríl og fram á
haust er opið til hálftólf á
kvöldin og þá er maður aldrei
laus úr vinnu fyrr en í fyrsta
lagi um hálfeitt.
vikan: Þetta er það líf sem
þú hefur sjálfur kosið þér.
bragi: Nákvæmlega. Þetta
er mitt brennivín. Ég hef viljað
hafa þessa bindingu svo að
ég hef ekki undan neinu að
kvarta. í viðbót við erilsamt
starf hefur bæst við mig núna
á síðustu árum vinna við út-
gáfu á Bé Ess, blaði sjálf-
stæðismanna hér i bæ. Við
Á skrif-
stofu
Braga
hanga
margar
manna-
myndir eft-
ir hann.
Sumar
þeirra eru
af þekktu
fólki og
teiknaðar
beint upp
úr sjón-
varpinu.
UMHVERFISBYLTING
UM ALLT LAND
viKAN: Ein af þessum hug-
myndum þínum snýst um að
gera íslenska bæi að gróður-
vinjum.
bragi: Já. Ég hef stundum
sagt við sjálfan mig að mann-
eskjulegt umhverfi í borg væri
ekki eðlilegt nema í því væru
um hundrað tré á mann. Það
þýðir að til dæmis að hér í
Frumeðli okkar gerir ekki ráð
fyrir að við fæðumst í borg.
Það er bara nútímaháttur sem
við erum að tileinka okkur á
síðustu öldum. Við komum í
rauninni úr frumskógunum og
því hlýtur gróður að skipta
okkur miklu máli. Við höfum
þurft að ávinna okkur lifnaðar-
hættina í borginni. Allur gróð-
ur mildar áhrif veðurs og
vinda.
höfum að mestu leyti haldið
því úti tveir, ég og Knútur
Bruun lögfræðingur sem býr
hér. Þessu fylgir að sjálfsögðu
mikið vinnuálag en er um leið
áhugavert og spennandi verk-
efni. Þessi nýja reynsla gefur
líka möguleika á að viðra
ýmsar hugmyndir.
Hveragerði ættu að vera um
hundrað og sextíu þúsund tré.
Ég er ekki frá því að það
nálgist það hér en það eru
ekki tíu milljón tré í Reykjavík
eins og þau ættu að vera
samkvæmt þessu, miðað við
höfðatölu. Þau eru ekki þrjú
hundruð þúsund á ísafirði.
Bragi Ein-
arsson vió
afgreiöslu-
störf.
Það þarf ákveðin lífssinfónía
að vera í umhverfinu og hún
byggist fyrst og fremst upp af
gróðrinum og lífinu í kringum
hann. Síðan kallar trjágróöur-
inn á allt aðra lifnaöarhætti, til
dæmis miklu meiri útivist. Ég
man að árið 1960, þegar ég
flutti í þann hluta Hveragerðis
sem ég bý í núna, var ekki
nokkur leið að láta nokkuð lifa
norðan við húsið en nú er jafn-
mikið skjól norðan og sunnan
við húsið vegna þess að nú er
komin mikil byggð og þéttur
skógur þar. Núna eru líka rækt-
uð tré sem vaxa hratt, eins og
til dæmis sitkagrenið sem kom
fyrst hingaö til lands í kringum
1950. Seinna kom Alaskaöspin
og ýmsar fljótsprottnar víðiteg-
undir en fyrir hálfri öld var ekk-
ert af þessu til í landinu. Þá tók
það líka heilan mannsaldur að
koma trjám upp.
vikan: Ef við tökum nú
eina fjögurra manna fjölskyldu
sem færi eftir þessum kvóta
ll.TBL. 1993 VIKAN 31