Alþýðublaðið - 09.03.1923, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐÍÐ 3
á Kleppi þmn tíma, er ég
dvaldi þar. Ótilneydd nefni ég
ekki nöfn at hlíið við aðstand-
endur.
1. Kona, sem legið haíði veik
svo vikum skifti hvað að
henni gekk, var mér ekki kunn-
ugt um; vissi bara, að hún hatði
mikinn blóðmissi og meiri og
minni sótthita —, var á öðrum,
degi frá því, ér tekið háfði fyrir
blóðmissinn, kaffærð í köldu
vatni fyrir þá sök, að hún talaði
í æsingu við hjúkrunarkonu. Blóð-
missirínn tók sig þegar upp aftur.
2. Stúlka er búinn að vera
Iengi á Kleppi, sem ekki hefir
fengist til að tala nokkurt orð,
svo að árum hefir skift. Læknir-
inn fór eitt sinn að tála við hana,
en húu hélt uppteknum hætti
og þagði. Hann tók þá það ráð
að lemja hana i andlitið með
hurðarhún, sem var úr járni og
látúni. Andlitið á stúlkunni stokk-
bólgnaði, svo að hún gat ekki
opnað augun, svo að dögura
skifti.
3* Koná var höfð í sama her-
bergi og ég var í síðustu þrjár
yikurnar, sem hún lifði, Þegar
hún var flutt inn í áður nefnda
stofu, hafði hún stórt legusár á
hægri iærhnútu, og var ekkert
hirt um það. Hún var nú látin
liggja á vinstri hliðinni í þrjár
vikur eða þangað til hún dó,
enda kom fljótt sár á þá hliðina
líka, þvi að henni var aldrei
hagrætt neitt í rúminu; sjálf var
hún svo þrotin að kröitum, að
hún gat litlá hjálp sér veitt, enda
hafði hún ekki nærst á öðru, svo
að vikum skilti, en mjólkuivatns-
blöndu; maginn var svo veikur
eftir langa sveltu, áð hún þoldi
ekki aðrá fæðu. Blandan gerði
slím í munninn, og átti hún erfitt
með að koma því frá sér vegna
máttleysis, Það sótti á hana
þorsti, og bað hún oft um vatn
að drekka, en var neitað um
það. Sfðasta daginn, sem hún
lifði, lá hún í saur sínum. Ég
hatði orð á því við stúíku þá,
sem átti að sjá um þessa stofu,
að það þyrfti að athuga rúm
hennar. Hún fletti upp ábreið-
unni, sem var ofan á þessari
lifandi beinagrind, en sneri stráx
frá með hryllingi. Einu sinni
á þessu þriggja vikna tímabiii
leit læknirinn inn til hennar.
Hún fór þá að kVarta um, áð
sér liði áfarilla, en hann svaráði
kvörtunum hennar því einu, að
hún væri >undir áhrifumc, hefði
verið það, síðan hún var ung.
Aðra hjálp veitti hann ekki og
gekk síðan burt. Ekki leit hann
heldur á líkið, þegar hún var
dáin, enda mun það hafa verið
föst régla hans að gera það ekki.
Þessi dæmi læt ég nægja að
sinni, og getur hver og einn
dregið af þeim þær ályktanir,
sem honum finst bezt við eiga.
Ég hefi skrifað þessar línur af
meðaumkyun með þeim aum-
ingjum, sem verða fyrir þeirri
ógæfu að lenda á geðveikra-
hæiinu. Mér finst, að geðveikir
sjúklingar eigi einhvern rétt á
sér.
Mér finst, að læknir á geð-
veikrahæli þurfi að vera lýsandi
stjarna f myrkri þessara vesa-
linga, en ekki hræða.
Guöfinna Eydál.
Sjómannamadressur á 6 krónur
áltaffyrirliggjandi áFreyjug. 8 B.
Thomas Krag: Skugga-völd.
■ y
á þá leið, að. hlutaðeigandi yrði mjög hamingju-
samur, ætti að eignast mikla peninga, faliega konu
og yndisleg börn. . . .
En í þessum svifum beindist éftirtekt mín að
öðru. Til hliðar við mig stóð maður, sem ég gat
ekki neitað mór um að athuga — langa stund.
Hann var meguiðin sjálf, með smá, fjörleg augu,
bogið nef og mjóar nasir, breiðan þunnvara-munn
og stórar, hvítar tennur, fallegar og gallalausar,
og vörpuðu þær á andlitið skörpum svip ósvikinnar
græðgi og meira — einhverju, sem líktist eða
minti mann strax á glottandi hauskúpu, í rauniuni
leit hún veiklulega út, þessi magra og mannleilcs-
rýra persóna, hvar sem á hana var litið. Og eftir
því, sem óg virti hana betur fýrir mér, gat mér
varla dulist, að lífsþreyta og ítrekuð niæðukjör
hefðu sett merki sitt á hana, en alt um það ein-
kendi manninn augljós ráðvendnisblær. Hann stóð
íboginn og vafði pappírs-vindling milli þvengmjótra
fingia sinna, er höfðu óvenjulega rauðleitan blæ,
svipaðast því, að þeir hefðu orðið fyrir áhrifum af
bruna.
Hann viitist óvanur því að vefja vindling, en
auk þess kom hann mér þarna fyrir sjónir, sem
væri hann með öliu hugsunarlaus og sjáifum sór
fjarri. Hann gerði hveija tilraunina á fætur annari
til að búa til vindlinginn, en árangurslaust. Við og
við leit hann snögglega upp og til hliðar, svo.sem
væri hann að skyggnást éftiij hvort nokkur tæki
eftir sér öðrum fremur, er vildi lesa í huga hans.
Og mér varð á að álykta, að hann mundi vera
meira en lítið viðkvæmur og hégómlegur, þessi
maður.
En eitthvað var það í fari hans, seni snart mig-
Og útlit hans og háttsemi tók að verða mér áll-
hugstæð ráðgáta.
Ég ávarpaði hann nokkrum þýðum orðum og
inti að því við hann, hvai- ég mundi vera staddur.
Svaraði hann því vingjarnlega. Og rótt strax tókum
vlð tal saman, meðal annars um spásagnir flökku-
fólksins umhverfis. Hann brosti, svo að sá í allar
tennur hans, og samsinti því, að víst mundu um-
sagnir þess .hégóminn einber. Og að stundarkorni
liðnu varð mór það að gera nokkuð lítið úr dul-
rænum vísindum yfirleitt, en þó ekki í beinni al-
vöru, því að hreinskilnislega sagt eru mér aliir
hlutir á þeim sviðum djúptækt umhugsunarefni.
Hann várð hinn alvarlegasti á svipinn.
„Ég er ekki sammála yður lengur," sagði hann.
„Nú, en triiið þór þá á þessa nútíðaitöfra?"
sagði ég.
Hann tók nú sviphratt viðhafnarviðbragð. „Já,
ég trúi á stóríenglega, dulræna hluti,“ sagði hann.
„Það er svo; þér trúið. En hafið þór þá nokkuru
sinni séð nokkurt atvik, nokkurn viðburð, sem í
sannleika var „yfirnáttúrlegs" eðlis, sem í rauninni
var meira en hégóminn einn? . . . Ég trúi líka
hinu og þessu, finst eitthvað. . . . En getið þér
tilfært nokkra sönnunt sem veigur er í?“ sagði ég*