Vikan - 12.11.1998, Blaðsíða 17

ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
Spurði hvort ég væri vitlaus,
en ég svaraði því til að hún
ætti aðeins einn kost: Að iðr-
ast gjörða sinna, gera yfirbót
og ganga framvegis á Guðs
vegum. Sara, sem er langt frá
því að vera skyni skroppin,
áttaði sig fljótlega á því hvað
um var að vera og áður en
langt um leið var hún risin
upp í fletinu og farin að kalla
halelúja á viðeigandi stöðum í
ræðu minni.
Það var ekki aftur snúið. Við
æfðum okkur margar klukku-
stundir á dag. Það kom mér
nú til góða að vera raddsterk-
ur og bæði vorum við sviðsvön
og höfðum reynslu af því að
snúa á áhorfendur, beina at-
hygli þeirra, þótt ekki væri
nema örskotsstund, að ein-
hverju öðru en því sem skipti
máli.
Frumraun okkar fór fram á
hjólhýsastæði við smábæ einn
skömmu síðar. Eg stillti mér
upp á kassa við þjónustubygg-
inguna og hóf predíkun mína.
í fyrstu var áheyrandinn að-
eins einn manngarmur sem
lagt hafði leið sína á klósettið,
en smátt og smátt opnuðust
hjólhýsin, fólk kom út, safnað-
ist saman og fór að hlusta á
mig. Ég reyndi auðvitað að
spila á dómsdagshræðsluna
sem blundar í öllum og skeytti
því engu þótt einhver
strákafífl væru að grípa fram í
fyrir mér og gera lítið úr mér.
Ég hafði svo sem kynnst því
áður að það eru alltaf ein-
hverjir gikkir í veiðistöðvun-
um og um að gera að láta þá
ekki slá sig út af laginu. Að
lokinni frumræðu rninni gekk
Sara um og tók á móti fram-
lögum. Þau voru reyndar ekki
beysin en nægðu þó til þess að
við gátum fengið okkur sæmi-
legan málsverð um kvöldið,
þann fyrsta í langan tíma.
Við Sara hófum flakk að
nýju. Ferðuðumst á milli
staða, fórum bæ úr bæ, þorp
úr þorpi. Nú var ég ekki leng-
ur titlaður töframaður á aug-
lýsingaspjöldunum, sem við
komum fyrir hvar sem við fór-
um, heldur predíkari sem
hjólastólsgarminn, sem við
höfðum keypt í veðmangara-
búð, og rúllaði sér í honum að
aðaldyrunum, þar sem hún
kallaði hárri röddu á hjálp.
Það brást aldrei að einhver
góðhjörtuð sál hjálpaði henni
inn í salinn og upp að sviðinu.
Þar sat hún og rnændi á mig.
Þegar réttur tími var kominn
beindi ég athygli fólks að
henni og fjallaði í löngu máli
um hversu sumu fólki væru
sköpuð erfið örlög. Ég reyndi
alltaf að magna tilfinninga-
þungann í máli mínu og fá
fólkið til þess með því að
klappa og
stappa með mér eða hrópa
hallelúja á viðeigandi stöðum
í ræðunni og tækist mér að
koma öllu á suðumark brá ég
mér út af sviðinu og lagði
hendur yfir Söru. Hún brást
við með því að þykjast falla í
öngvit og velta út úr hjóla-
stólnum. Þá stökk ég aftur
upp á sviðið, magnaði hitann í
bænurn mínum og bað síðan
viðstadda að lyfta henni upp
til mín. Alltaf voru fúsar
hendur til staðar þótt stund-
um væri augljóst að sumir
voru hræddir um að Sara væri
að gefa upp andann þar sem
hún lá froðufellandi á gólfinu.
Jafnskjótt og búið var að tosa
henni upp á sviðið gerði ég
yfir henni fjölmörg krossmörk
og lauk athöfninni með því að
taka í hönd hennar og reisa
hana upp. Þá gerðist það
kraftaverk að Sara varð alheil,
tók meira að segja hálfgerð
dansspor á sviðinu og þakkaði
hástöfum þau undur og stór-
merki sem orðið höfðu.
Rétt er að skjóta því hér inn
í að einu sinni þegar við tók-
um fyrir slíkt atriði kom dálít-
ið pínlegt fyrir. Sara lá á gólf-
inu fyrir framan sviðið og
tveir eða þrír karlar tóku það
að sér að lyfta henni upp á
sviðið. Þeir voru með ein-
dæmum klaufskir og sneru
henni einhvern veginn þannig
að fæturnir komu á undan upp
á sviðið. Ekkjukjóllinn sviptist
upp að mitti og það blasti við
öllum salnum að Sara hafði
ekki haft fyrir því að fara í
nærbuxur. Karlarnir urðu
^ einstaklega vandræðalegir og
einhverjir sem voru í næsta
nágrenni sviðsins gátu
ekki stillt sig um að
fara að hlæja. Það tók
mig langan tíma að
ná salnum aftur.
Sem betur fer átt-
aði Sara sig á því
að í þessu tilviki var
ríðandi að ofleika ekki
fékk hún ekki nema
hálfan bata. Þegar við komum
heim í húsvagn eftir samkom-
una ætlaði ég að skamma
hana fyrir buxnaleysið, en þá
minnti hún mig á það, bless-
unin, að ástæðan væri sú að
við skelitum okkur alltaf beint
gerði kraftaverk. Við reynd-
um að forðast þá staði sem við
höfðum komið á og verið í
gamla hlutverkinu, en það var
hægra sagt en gert þar sem
þeir sem hafa atvinnu af slíku
flakki rnuna ekki stundinni
lengur hvar þeir hafa verið.
Það sem áður höfðu verið
töfrabrögð voru núna krafta-
verk. Ég leigði jafnan litla og
þrönga sali sem hæfðu vel
samkomum sem þessari og á
slíkum stöðum er auðvelt að
láta hluti hverfa og finnast síð-
an í vösum fólks eða hangandi
utan á því. Ég bætti ýmsu nýju
við og þótt ég segi sjálfur frá
tókst mér mæta vel upp, t.d.
með því að kveikja á kertum
sem voru hinum megin á svið-
inu, en það þótti gestum okk-
ar alltaf merki um guðlega ná-
lægð. Sara fékk líka nýtt hlut-
verk. í stað þess að láta mig
saga sig í sundur í galdrakass-
anum góða brá hún sér nú
oft í hlutverk gamallar
konu. Þegar samkoman
hjá mér stóð sem hæst lét
hún sig hverfa og brá sér
í dulargervi. Setti á sig
grásprengda hárkollu,
fór í það sem við köll-
uðum ekkjukjólinn,
settist síðan í