Vikan - 12.11.1998, Blaðsíða 18

í rúmið eftir samkomurnar -
til þess að ná okkur niður,
eins og við kölluðum það.
Hún sagðist bara hafa ætlað
að vera betur í stakk búin til
þeirrar athafnar.
En jafnvel mögnuðustu
kraftaverk gefa ekki mikið í
aðra hönd fremur en töfra-
brögðin. Þótt fólk sjái og
sannfærist er það furðulega
aðhaldssamt þegar á að opna
budduna. Það var því síður en
svo að við Sara söfnuðum
auði og við höfðum áhyggjur
af því hvað tæki við þegar við
gætum ekki lengur ferðast um
og haldið samkomur. Eðli
málsins samkvæmt urðum við
að gera það, því ekki var hægt
að halda nema eina eða í
mesta lagi tvær samkomur á
sama staðnum. Stundum lág-
um við á nóttunni í rúminu
okkar í hjólhýsinu og ræddum
framtíðina. Vitanlega áttum
við okkur drauma, eins og all-
ir aðrir. Það væri ekki amalegt
að eyða efri árunum á Flórída
eða einhverri eyju í Karíba-
hafinu. Láta sólina baka sig,
ganga á síðkvöldum á sand-
ströndum, borða góðan mat
og jafnvel fara í golf eða eitt-
hvað slíkt. En það var einn
hængur á því að slíkir draum-
ar sem þessir gætu ræst. Okk-
ur skorti fé og það voru engar
líkur á því að við eignuðumst
það.
Það var eftir eina slíka
spjallvöku okkar sem ég fékk
bráðsnjalla hugmynd og hún
átti eftir að breyta lífi okkar
skötuhjúanna.
Eg hef víst gleymt að segja
frá því að við eigum hund.
Reyndar vildi ég lengi vel
ekkert við hann kannast og
sagði alltaf, ef það kom til tals,
að Sara ætti hann. Hundinn
köllum við Sám og það er all-
langt síðan hann slóst í för
með okkur. Einhvern tímann
þegar við vorum með sam-
komu í sveitaþorpi var hund-
urinn, sem þá var raunar bara
lítill hvolpur, kominn inn í
hjólhýsið okkar þegar við
komum heim. Hvernig hann
komst þangað var okkur hulin
ráðgáta, þar sem dyrnar voru
lokaðar og hvergi smugu að
18
finna. Og hundurinn, hvolp-
urinn, hafði rótað í öllu í hjól-
hýsinu, sporðrennt því sem
þar var að finna matarkyns og
gert stykki sín á gólfið. Við
urðum ævareið, lúbörðum
hann og hentum honum út.
Eftir að hafa hreinsað það
mesta upp eftir þennan
óboðna gest fórum við í það
vanaverk okkar „að ná okkur
niður“ og meðan við vorum
að því sat hvolpurinn fyrir
utan hjólhýsið og spangólaði
Nú fór allt að ganga
okkur í liaginn. Við
pössuðnm okkur á
því að vera ekki of
gráðug þannig að
alríkislögreglan yrði
sett í niálið.
án afláts. Þótt við hefðum
sýnt honum rækilega að hann
væri ekki velkominn, vék
hann ekki frá okkur meðan
við vorum í þorpinu. Daginn
eftir fórum við til næsta þorps
og þegar við komum heim eft-
ir samkomu þar hafði sagan
endurtekið sig. Hvolpurinn
var kominn inn, búinn að éta
allt ætilegt og enn á ný tók við
spangólsaría þegar við Sara
sinntum „skyldustarfi" okk-
ar.
Sara vorkenndi þessu vega-
lausa dýri og við tókum það
upp á okkar eik. Verst var að
hvolpurinn, sem fljótlega varð
að fullvöxnum hundi, var sís-
vangur og át á við fullvaxinn
karlmann og að hann hélt
alltaf þeim hætti sínum að
spangóla fyrir utan hjólhýsið
við ákveðnar aðstæður. Við
létum það þó ekki trufla okk-
ur.
Sámur fylgdi okkur alltaf á
samkomurnar og sat venju-
lega út við dyr og lagði koll-
húfur þegar ég var að
predíka. Einhverju sinni, þeg-
ar ég var búinn að tala í mig
mikinn móð og sú stund var
að nálgast að Sara kæmi í
hjólastólnum veitti ég því at-
hygli að Sámur hafði risið á
fætur og var að læðupokast
meðal áheyrendanna. Út und-
an mér sá ég að hann greip
plastpoka, sem einn gestanna
hafði lagt frá sér, og laumaðist
með hann út. Þegar við kom-
um heim af samkomunni
sáum við hvers kyns var. í
pokanum höfðu verið tveir
kjúklingar og Sámur var að
ljúka við að gera þeim skil
þegar okkur bar að garði. Við
skömmuðum hann svolítið,
en Sámur kippti sér ekki upp
við það, enda er hann hundur
sem varla kann að skammast
sín.
En þarna um nóttina fékk ég
hugljómun. Strax næsta dag
hófst ég handa við að þjálfa
Sám. Eg rifjaði upp hvernig
dýratemjararnir í fjölleika-
húsinu fóru að í gamla daga.
Sámur reyndist námfús, enda
hafði ég alltaf góð verðlaun í
boði fyrir hann, kjötbita eða
eitthvað því um líkt. Framfar-
irnar sem hundurinn sýndi
voru með ólíkindum og það
leið ekki á löngu uns hann
„tók til starfa“ eins og ég orð-
aði það. Verkefnið sem Sámi
var falið var í raun ofur ein-
falt. I stað þess að sitja út við
dyr á samkomunum átti hann
að sæta lagi, grípa það sem
gestirnir lögðu frá sér, laum-
ast með það út, heim að hjól-
hýsinu okkar þar sem hann
átti að koma góssinu fyrir á
ákveðnum stað. Fyrst í stað
fór Sámur bara eina ferð á
hverri samkomu en fljótlega
tókst okkur að þjálfa hann
upp í að fara eins margar
ferðir og efni stóðu til. Hann
hafði ýmislegt upp úr krafs-
inu. Oftast voru það mynda-
vélar og kventöskur sem hann
bar í bú. Myndavélunum
komum við í verð hjá veð-
möngurum og peningarnir
sem voru í töskunum komu
sér vel. Verst var að alltaf var
um litlar upphæðir að ræða.
Fólk er orðið svo passasamt
að bera ekki mikla peninga á
sér.
En allir áttu krítarkort. Fyrst
eftir að „veiðiferðir“ Sáms
hófust þorðum við ekki að
nota þau og komum þeim fyr-
ir kattarnef. Eitt það fyrsta
sem fólk gerir þegar það tapar
veski eða tösku er að tilkynna
tap krítarkotsins. En svo datt
okkur ráð í hug. Sara lagði
hjólastólnum, eða réttara sagt
- við skildum hann eftir á ein-
um viðkomustaða okkar. Nú
beið hún heima við hjólhýsi
eftir Sámi og þegar hann kom
með tösku kannaði hún inni-
haldið og ef krítarkort leynd-
ist í henni brá hún sér óðar í
búðarferð. Þá fór hún ekki í
kaupfélagið til þess að kaupa
bjórkippu eða eitthvað slíkt
heldur lagði leið sína í úra- og
skartgripaverslanir og keypti
einhverja hluti sem auðvelt
var að koma í verð. Meðan
hún var í búðarferðinni var
eigandi kortsins vitanlega á
samkomu hjá mér og þegar
viðkomandi fékk yfirlit yfir
reikninginn sinn og sá að tek-
ið hafði verið út á kortið vor-
um við Sara og Sámur farin
veg allrar veraldar.
Nú fór allt að ganga okkur í
haginn. Við pössuðum okkur
á því að vera ekki of gráðug
þannig að alríkislögreglan
yrði sett í málið. Sveitalögg-
urnar eru flestar makráðar og
telja það helsta verkefni sitt
að sekta fólk fyrir umferða-
lagabrot. Það að einhver
kvarti yfir stolnu krítarkorti,
myndavélum eða einhverju
slíku fyrnist fljótt hjá þeim.
Skýrslurnar lenda undir í
bunkanum enda vita kærend-
urnir sem er að lítið þýðir að
fylgja slíkum málum eftir.
Á einu ári tókst okkur Söru
að öngla saman svo miklu fé
að við fórum að sjá það fyrir
okkur að draumarnir sem
áður höfðu verið býsna fjar-
lægir gætu ræst. Sámur var í
miklu uppáhaldi hjá okkur
báðum og við sáum til þess að
hann fengi alltaf glæsileg mat-
arverðlaun eftir samkomurn-
ar og okkur fannst spangólið í
honum þegar við vorum „að
ná okkur niður" láta þægilega
í eyrum. Þetta var kostagrip-
ur. Jafnvirði þyngdar sinnar í
gulli og var hundurinn þó
nokkuð stór og þungur.
Við vorum svo sem við því
búin að eitthvað gæti komið
upp á. Atvinnurekstur okkar
var áhætturekstur. Við settum
upp áætlun sem gekk út á það
framhald á bls. 44