Vorið - 01.01.1935, Blaðsíða 3

VORIÐ
liún !á oftir í snjónum með litla
höfuðið brotið. Gunnar horfði á
eftir hópnum. Þarna lækkaði ein
i'júpan flugið og settist á kletta-
sfall uppi í gilinu, og Gunnar sá,
nð snjórinn litaðist blóði. En það
var ómögulegt að komast þang-
að. Hann sótti dauðu rjúpuna og
bjóst svo til að halda lengra. Þeg-
ar hann lagði af stað leit hann til
rjúpunnar í gilinu og sá að hún
var enn lifandi. Honum þótti leitt
að missa af þessari veiði, sem lá
svo nálægt honum.
Ha'nn hélt enn fram dalinn
nokkurn spöl og tók sér króka
upp í hlíðina við og við því að
skyggni var slæmt. Hann sá all-
marga hópa og skaut mörgum
skotum, en hæfði aldrei neina
rjúpu; að minnsta kosti ekki svo
vel, að þær hlytu bráðan bana af.
Þegar komið var undir rökkur
sneri hann við heim á leið frem-
ur dapur í huga. Þegar hann kom
lieim að Illagili sá hann að rjúpan
særða sat þar enn á sama stað,
og það var ekki laust við, að hann
kenndi iðrunar og samúðar með
þessum deyjandi einstæðingi.
Hann ætlaði nú að halda rak-
leitt heim, en miklu var honum
þyngra í skapi en um morguninn,
og margar vonir voru nú að engu
orðnar, það var óneitanlega lítil-
mannlegt að koma með eina ein-
ustu rjúpu á bakinu eftir heilan
dag, í staðinn fyrir stóra kippu,
sem hann hafði séð í anda um
morguninn þegar hann fór, En
3
hann skyldi ekki gefast upp. Á
morgun skal ég fara aftur, sagði
hann við sjálfan sig, — og þá
skal ég verða heppnari. —
Hann var nú kominn heim und-
ir ásinn ofan við Selbæinn. Allc
í einu hrasaði hann til, og rak
byssuna í stein. Það kom hár
hvellur, Gunnar litli féll í snjóinn
og rak upp hljóð. Það hafði
h’.aupið skot úr byssunni og far-
i gegnum fótlegg hans nokkuð
fyrir neðan hné. Hann fann til
brennandi sviða og er hann gerði
tilraun til að stíga í fótinn féll
hann'á ný niður í kaldan sjóinn.
Þrátt fyrir kuldann spvatt svitinn
út á enni Gunnars, bæði af sárs-
aukanum og þó meira af kvelj-
andi örvæntingu og hræðslu, og ó-
sjálfrátt datt honum í hug* hel-
særða rjúpan sem var nú að
deyja frammi í Illagili. — Á ég
líka að deyja hér — sagði hann
við sjálfan sig. — Á ég ekki einu
sinni að fá að kveðja pabba og
mömmu. Eitt augnablik ætlaði
grátur og örvænting að yfirbuga
hann. En allt í einu datt honum í
hug aö biðja til guðs. Og nú sendi
hann guði brennandi bæn. Hann
bað hann að gefa sér líf, og lofa
’sér að komast heim til pabba og
mömmu og litlu systkinanna sinna.
Hann bað hann að senda sér ein-
hverja hjálp. — En ef ég á að
deyja hér, þá bið ég þig góði guð,
að hjálpa pabba og mönnu þegar
ég get það ekki lengur. Bænin
styrkti hann og gerði hann hug-