Vorið - 01.12.1941, Blaðsíða 12

82
V O R I Ð
að þeir skyldu fara upp í dalinn
þar sem kofi Erlings var. Þeir
fengu Blakk-lánaðan og eftir litla
stund voru þeir búnir að spenna
hann fyrir sleðann með öllum
gjöfunum, sem áttu að verða hin-
um aldraða einsetumanni til gleði
þessi komandi jól. Klukkan 9.30
Var allt tilbúið. Þorpsbúar minnt-
ust þess nú, að það var óvenju-
lega langt um liðið síðan Erling-
ur hafði komið niður í byggðina.
Hann var orðinn gamall og
hrumur, og það var ekki að vita
nema eitthvað væri að honum.
Karl og Friðrik voru sefötir í
ökumannssætið, og svo vel voru
þeir búnir, að þeir hefðu vel get-
að ferðast til Norðurheimsskauts-
ins!
„Verið þið sæl!“
„Verið þið sælir, og góða ferð!“
Og síðan aka þeir af stað upp
dalinn. Það er allhvasst og nokk-
ur rigning, en þeir félagar eiru í
bezta skapi þrátt fyrir það, og á
leiðinni segir Karl vini sínum það
helzta, sem hann vissi um Erling
í Króki, gamla einsetumanninn
sem þeir ætluðu nú að heim-
sækja.
„Hann býr í litlum kofa þama
upp frá. Það er gamall námu-
mannakofi, sem hann fékk leyfi
til að búa í þegar hætt var að
vinna í námunum“, mælti Karl.
„Allir kenna í brjósti um Erling
og vilja gjöra honum greiða,
hann varð fyrir svo þungri sorg
fyrir þrjátíu árum síðan, og það,
sem kom fyrir þá, lagðist svo
þungt á hann, að hann getur al-
drei gleymt því“.
„Hvaða sorg var þetta, sem
hann varð fyrir?“ spurði Friðrik
alvarlega.
„Erlingur var veiðimaður. Hann
átti lítinn bæ í Austurdal og rak
þar ofurlítinn búskap, en jafn-
framt stundaði hann bjarnar- og
elgsveiðar og svo góð skytta var
hann, að það er mælt, að hann
hafi aldrei skotið fram hjá marki.
Erlingur átti einn son, er Arni
hét, en konu sína missti hann
þegar Árni var barn að aldri. En
því hafði Erlingur heitið, að hann
skyldi ekkert til spara, að Árni
gæti orðið nýtur og mikill maður.
Sendi hann son sinn því til höfuð-
borgarinnar til náms, og ekki
dvaldi hann heima upp frá því
nema í leyfum.
Sumarið áður en Árni skyldi
innritast í latínuskólann hafði
hann fengið háa einkunn við
gagnfræðaprófið, og nú langaði
hann til að skreppa heim til föður
síns og gleðja hann með þeim
fréttum. Hann var þá 16 ára eins
og við erum núna, Friðrik, og
hann tók annan jafnaldra sinn
með sér heim.
Árni lagði til að þeir færu
gangandi yfir fjöllin, og það varð
úr. Þeir höfðu með sér nesti, átta-
vita og annað nauðsynlegt, og
lögðu svo af stað. Segir nú ekki