Bjarmi - 31.01.1907, Qupperneq 5

B .1 A R M I
13
velduv því líldega meðfram götulífið
hér í bænum, og svo hitt, að mörg-
um foreldrum virðist vera nokkuð ó-
ljóst, livað barnaguðsþjónustur og
sunnudagaskólar eru heillavænlegir.
— Til þess að skýra það fyrir al-
menningi og leiðbeina þeim, er kynnu
að vilja koma slíkri slarfsemi á fót
annarstaðar, var gefið út lítið, en gott,
rit um barnaguðsþjónustur, verð 10
a. (kostnaðarmaður Kn. Zimsen).
Kristileg safnaðarstarfsemi (formað-
ur síra Jóhann Þorkelsson) gengst
fyrir bibliulestrum og fleiri kristileg-
um samkomum, en lieíir jafnframt
eílt til samskota banda fátæklingum
fyrir jólin 4 síðustu árin, og var þess
getið í siðasta blaði, hvað ágengt
varð í því efni í vetur. I3að væri
æskilegt að fleiri söfnuðir hér á landi
vildu hefja svipað starf, og meir en
lítill styrkur og gleði verður það
hverjum trúuðum presti, ef í söfnuði
hans er sýnilega hópur trúaðra manna
og kvenna, sein fús er til að styðja
að eflingu guðs ríkis með honum.
S. .(3> ■ (Framhald), M ,
Öllu æðra.
Drotning nokkur hét einhverju sinni
ríkulegum verðlaunum liverjum þeim,
er sendi sér skrifað liið lijartfólgn-
asta og yndislegasta orð, sem tung-
ur jarðarinnar ættu.
Henni bárust mörg svör víðsvegar að.
Eitt var frá auðmanni. Hann liafði
varið æfi sinni til að safna gulli og
gersemum, og í lians augumvarekk-
ert orð fegurra og hjartfólgnara en
orðið: »gull«'
Næsta svar var frá metorðagjörn-
um, ungum manni. Hans lieitasta
Ósk og eítirlöngun var að komast tjl
vegs og virðingar í heiminum, njóta
þeirra gæða, sem há staða og frægð
veitir manni. Hann ritaði orðið:
»frœgð«.
Þriðja svarið var frá sjómanni, sem
var nýkominn heim úr langferð.
Mánuðum saman hafði maður þessi
verið fjarri heimkynnum sínum —
einn í ókunnum löndum — fjöll og
höf liöfðu skygt á þann blett, sem
var honum kærastur af öllum stöðum
heimsins. Þó hann hefði víða farið
og verið, þá var þó hezt heima. Og
þetta orð: »heim«, lét eins og fegursti
hljóðfæraslátlur í eyrum lians, og
hann rilaði orðið: »/ieún« og sendi
drotningunni.
Fjórða svarið var frá ungri stúlku.
Húu var sjúk og hafði legið rúmföst
langan tíma. Hver liönd hjúkrar þá
betur en móðurhöndin? Hver fær
fremur þerrað tár barnsins og hlúð
að því á allar lundir en hin ljúfa
móður-mund?
»Móðir« er orð, sem innibindur
allau mannlegan kærleika og um-
hyggju, sem felur í skauti sinu alla
ást og alúð, alla blíðu og nákvæmni.
Hvílík liuggun fyrir barnið, — hvílik
bót allra meina!
Og veika stúlkan horfði á blíða,
rólega móðurandlitið —virti fyrir sér
brosið hennar og rifjaði upp fyrir
sér alla nákvæmnina og þolinmæð-
ina, — alt — alt, sem móðirin ein
fær gert fyrir barnið sitt — og henni
fansl ekkert orð geta komizt til jafns
við þetta orð: »móðir<i. Og það varð
svarið hennar.
Það er mælt, að drolningin hafi
hikað við, er liún las þetta orð; hún
efaðist um, að til væri nokkurt orð,
sem v.eitti mannshjartanu meiri svöl-
un en móðurnafnið.
Enn var eftir að lesa eitt svarið.
Á seinasta blaðið var skrifað oi'ð-
ið : »./esús«,