Bjarmi

Árgangur

Bjarmi - 26.02.1907, Blaðsíða 4

Bjarmi - 26.02.1907, Blaðsíða 4
28 B .1 A R M Guð gefi, að svo mætti verða meðal þjóðar vorrar; þá myndi í andlegum skilningi »þiðna allur ís og snær, en aukast blóm«. € Ráð við taugaveiklun. Heldri stúlka ein í New-York seg- ir svo frá: Ég fór til nafnkends læknis í borg- inni og leitaði álits hans um lieilsu- far mitt. Ég hafði mjög viðkvæma geðsmuni; þunglyndið svarf svo að mér, að mér þverraði þróttur dag frá degi og var löngum utan við mig. Ég lýsti heilsufari mínu fyrir honum og leysti úr öllum hans spurningum. En þegar samtalið var úti, þá fékk hann mér ávísun á lyf; en mig rak heldur en ekki í furðu, þegar ég las miðann og ekki stóð annað á hon- um en þessi orð: »Þér þurfið að lesa meira í bihlí- unni j'ðar«. f*að kom fát á mig og ég ætlaði að fara að hafa eitthvað á móti þessu; en hann tók óðara fram í fyrir mér og sagði með rögg, en þó vingjarn- lega: »Farið þér bara heim og lesið þér eina klukkustund í biblíunni yð- ar á hverjum degi og svo getið þér komið til mín aftur að mánuði liðn- um«. Því næst kvaddi liann mig kurteislega og ég gat engum mótbár- um við komið. Það lá við að mér greindist við lækninn í fyrstu, en svo kom mér það í hug, að útlátalítið væri það, að reyna þetta læknisráð. Svo fór samvizka mín líka að ásaka mig fyr- ir það, að ég hefði ekki lesið í biblí- unni minni langa-lengi. Veraldlegar áhyggjur höfðu hamlað mér frá því árum saman, og þó ég teldi mig í trúaðra manna tölu, þá varð eg að kannast við vanrækslu mina í þessu efni. Ég gekk því heim til mín og einsetti mér að fylgja ráðí læknisins samvizkusamlega. Að mánuði liðnum fór ég aftur til til fundar við lækninn. Hann leit á mig og sagði vingjarnlega: »Jæja, ég sé, að þér hafið verið hlýðinn sjúklingur; þér hafið grandgæfilega notað yður meðalið, sein ég ráðlagði yður. Haldið þér, að þér þurfið nokkurt annað meðal?« Ég kvað nei við því, og sagði hon- um, að mér fyndist ég vera sem end- urborin og héldi, að heilsufar mitt væri orðið alt öðruvísi en það áður var. En hvernig vissuð þér, að mér væri einmitt þörf á þessu meðali? spurði ég. Hann svaraði mér engu, lieldur gekk hann að skrifborðinu sínu. Á borðinu lá biblía og var auðséð, að hún hafði verið iðulega handleikin og nú var hún opin. Hann ávarpaði mig með mikilli alvörugefni og sagði: »Ef ég Iéti það lijá líða að lesa í þess- ari dýrðlegu bók á hverjum degi, þá færi illa, því þaðan er mér kominn allur minn kraftur og dugnaður. Aldrei sker eg svo hold manna til Iækninga, að ég lesi ekki áður í bíblíunni minni. Al- drei fæst ég svo við hætlulegan sjúk- dóm, að ég leiti ekki fyrst aðstoðar í henni. Það var engin þörf á með- ulum til að lækna það, sem að yður gekk. Þér þurftuð að eins þess við, sem gæti friðað og styrkt huga yðar, og því ráðlagði ég yður mitt lyf og vissi, að það mundi duga yður«. Þá sagði ég honum, að ég hefði verið nærri því frá því snúin að nota lyfið lians. »Þeir eru fáir, sem eru fúsir að nota þella lyf«, sagði liann brosandi, en ég veit mörg dæmi þess, síðan ég

x

Bjarmi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.