Bjarmi - 15.01.1908, Blaðsíða 4

12
B J A R M I
biblíusainlestra og hænasamkomu í
Hólakyrkju, en síðustu árin hefir því
fremur hnignað, einkum vegna fund-
arliússleysis og annríkis prófasts.
Síra Zoplionías lét sér mjög anl
um barnafræðslu í prófastsdæmi sínu,
enda var hann mesti áhugamaður í
öllum mentamálum. Bindindismálinu
unni liann af alhug og var templar
síðustu árin.
Hann var með Hjörleiíi Einarssyni
annar aðalstofnandi prestafélagsins í
Hólastifti hinu forna, og var jafnan
formaður þess, og lét hann sér mjög
ant um, að fundir þess væru sem
allra uppbyggilegastir. — Því að liann
unni lifandi kristindómi, en var illa
við alit málamyndar kák, og þó ein-
kum í kristilegum málum.
Um eitt skeið mun hann hafa hneigst
nokkuð að sumum þeim skoðunum,
sem nú er almennast að kenna við
»nýju guðfræðina«, en síðustu árin
gætti þeirra alls ekki. Og enginn ís-
lenzkur prcstur tók mér betur né var
fúsari til að ræða áhugamál mín en
hann, þegar eg kom »heitur en ó-
reyndur« frá Danmörku árið 1901.
Hann var farinn að tala stundum
blaðalaust síðustu árin; hann prédik-
aði undir beru lofti, meðan Hofstaða-
kyrkja var í smíðum, hafði messu-
skifti við nágrannaprest sinn einu
sinni síðastl. sumar, sendi um sóknir
sínar bréfið, sem blað vort flutti í júlí
f. á., og var fús til hverrar nýbreytni,
sem orðið gæti lifandi trú til etlingar.—
Blað vort niisti þar góðan vin, sem
hann var, og ljúft liefði oss verið að
llytja mynd af honum að þessu sinni,
ef kostur hefði verið á; —en úr því
verður síðar bælt.
Það er eftirtektavert, að síra Zopho-
nías, sem ílestir töldu einhvern nýt-
asta prest Norðanlands, og enda víð-
ar, og hafði áreiðanlega góð áhrif á
ýmsa aðra presla, bæði á prestafund-
unum norðlenzku, sem hann stýrði
oftast, og endrarnær, — var þó sjálf-
ur svo hógvær og kröfuhár til sjálfs
sín, að hann t. d. skrifar í fyrra:
»Altaf er messað hér í kyrkjum min-
um, en stundum fremur fátt. Sjálfur
finn eg, að eg er að reskjast og starfs-
þol að minka. Eg vil svo feginn
vinna vel, en eg lieli ekki anda né
lag til að laða fólkið að kyrkjunni
alment. Gnð geíi mér sinn anda, að
eg vinni trúlegar, og lofi mér að gagn-
ast öðrum. Hann veri mér miskunn-
samur í Jesú nafni. Eg lield, að eng-
ir beri meiri ábyrgð og að enginn
þurfi meiri miskunn í guðs dómi en
prestar. Eg veit um nxig; minn tími
er bráðum búinn*)----------«. Og:
»Eg vinn miklu minna en eg vildi.
Hin mikla deyfð í trúarlííinu hryggir
mig. Það er sorg að geta ekkert
að gert, og að vera ónýtur þjónn, og
að verða að leggja þannig niður ferða-
slaíinn með sorg og angri yfir sára-
ófullkomnu æfistarfi.--------Að eins
að guð leyfi mér að lialda heilsu minni,
unz dauðinn kemur. Af honum er
alls góðs að vænta; hann er kær-
leiksríkur faðir fyrir Jesúm Krist«. —
Pannig tala ekki aðrir en sannauð-
mjúkir menn við vini sína, og ein-
mitt af þvi að kristileg auðmýkt er
fegursta dygð framkvæmdarsams dugn-
aðarmanns, hefi eg leyft inér að birta
þessa kalla úr bréfum hans.
Drottinn heyrði bæn hans um að
í'á að lialda heilsunni, unz dauðinn
kom. — Hann messaði í Viðvík á
nýjársdag, varð lasinn daginn eftir
og andaðist kl. 2 e. h. 3. janúar.
Drottinn blessi minniiigu hans og
huggi þá,sem nú eiga um sárt að binda.
Sigixrbjörn Gíslason.
’) Hann minnist eitthvað á i ílestuni
síðustu bréfum sínum, að dauðinn muni
fremur nálægur.