Bjarmi - 15.02.1909, Blaðsíða 3

B .1 A R M I.
níu, sem ekki viltust. Það er ekki
vilji föðursins á himnum, að nokkur
af smælingjunum glalisl.
(), hvað vér höfum ástríkan frels-
ara! Hann elskar alla, en mest elskar
hann smælingjana og þá, sem ekkert
megna sér til hjálpar. Hann neitaði
sér um dýrðina á himnum, til þess
að koma hingað niður á jörðina lil
að leita að hinum týndu. Hann
gekk elskunnar beinu hraut, og hann
afklæddi sig dýrðinni og gerðist lítil-
mótlegri en hinir veiku hræður, til
þess að liann gæti leitt mörg, mörg
börn til lífsins. Vér getum allir ált
von, sem treystum honum. (), að
vér gætum allir bevgt kné vor fvrir
þessum mikla og dásamlega drolni
vorum og meistara í ríki kærleikans,
svo hann geli fengið að fara með
oss el'tir vilja síns liimneska föður
og gert oss með sér erfingja dýrð-
arinnar.
»Mitt hjartað þyrsta svalar sér
og saðning öndin fær hjá pér,
minn Jesú, l)líði bróðir,
og friðarskjól par eilílt er,
ó, Jesú, Jesú góði.«
Um trúmál og kristindóm
eftir A. B.
I3ar sem ég, er þetta rita, er nú
kominn á níræðisaldur, og hefi því
yfir tiltölulega langan tíma lil baka
að líta, þá hygg ég, að það eigi ekki
illa við, að ég beri saman trúrækni
manna og trúmálaskoðanir á æsku-
árum mínum við það, sem nú er —
að því leyti sem mér er kunnugt.
í æsku minni heyrði ég ekki tal-
að iim neinn ágreining um trúarelni
hér á landi. Menn voru alment trú-
ræknir, sóttu vel kyrkjur, voru lil
altaris og höl'ðu guðsorð um hönd í
heimahúsum. Kyrkjurnar voru skoð-
aðar sem helgistaðir, og presta siua
elskuðu menn og virtu. Ræðum
þeirra veittu menn alvarlega eftirtekt,
og óefað höfðu margir uppbyggingu
af þeim — af því menn vildu það.
Ekki var þá efast um, að öll ritn-
ingin væri innblásin af guði. Og fyr-
ir það höfðu kenningarnar, sem á
henni voru bygðar, meiri og betri á-
rangur. í stuttu máli: Þá lifðu menn
í sinni barnatrú og voru sælir í
lienni. Að vísu bafði Magnús Step-
hensen þá haft skifti á sálmabókinni
og grallaranum og um leið á »heim-
inum« og andskotanum. En ekki
virtist það halá mikil áhrif á trúar-
líf manna. Biblian var lesin eftir
sem áður, og Vídalínspostilla og
Passíusálmarnir voru sungnir og enda
lærðir af mörgum. Nýju sálmarnir
voru líka sungnir og vöktu engar efa-
semdir. Trú manna var hrein Lút-
erstrú eftir sem áðnr; bókstafstrú að
vísu, en samt helg og siðbætandi
barnatrú.
En ekki leið langt, þar til er bóla fór
á sértrúarkenningum. Mætti fyrst
netna rit Magnúsar Eiríkssonar. En
þar eð ekki bar á, að þau hefðu
nein áhrif, tala ég ekki lleira um þau.
Þá er kaþólska trúboðið, sem síð-
an hefir haldið hér áfram, og gerir
það enn. Mannúðlega kemur það
fram, en þó verður því ekki mikið
ágengl. Munu menn eiga bágt með
að trúa því, að syndugur maður,
pátinn, geti verið óskeikull, eða að
hann geti lekið svo að segja fram
fyrir hendur á guði og fordæmt
menn með bannfæringu, er gildi um
eilífð, og á hinn bóginn fyrirgefið
svndirnar. Dýrkun helgra manna
mun líka þykja nokkurskonar af-
guðadýrkun, og lleira i kaþólsku
trúnni mun mönnum sýnast ósam-
kvæmt ritningunni.
Pá er Mormónatrúl)oðið. Þessi