Bjarmi - 15.02.1909, Blaðsíða 5

B .1 A R M I.
29
dóm í málinu; en að lokum hug-
kvæmdist honum þó, hvernig hann
skyldi ráða úr þessum vanda.
Hann skipaði þá svo fyrir, að reka
skyldi sauðina, sem um var þráttað,
heim á bala þar í grendinni, og svo
skyldi sá, er kvaðst eiga sauðina,
ganga út og kalla á þá, en hinn skyldi
vera inni á meðan. Og svo var gert.
Eigandinn reyndi á marga vegu að
iokka til sín sauðina, en það var ekki
sjáanlegt, að sauðirnir gæfu því nokk-
urn gaum. Það var sem sé auðséð, að
þeir þektu ekki raust hins ókunnuga.
Nú skipaði dómarinn, að sá, sem
talinn var þjófurinn, skyldi gera sönni
tilraunina. En óðara en hann kallaði,
hlupu allir sauðiruir til hans, sleiktu
á honum hendurnar og leituðust við
að láta gleði sina í Ijósi á allan hátt
yfir því, að þeir höfðu fundið hann
aftur. Nú höfðu veslings skepnurnar
sjálfar skorið úr málinu, og hinn
hygni dómari staðfesti þennan úrskurð.
En hvað þetta staðfestir orð drott-
ins Jesú um hirðinn: »Hann kall-
ar á sauðina með nafni« o. s. frv.
(Jóh. 10, 3—5).
Ungur í annað sinn.
Nýársnóttin er mörgum manni
hlessunarrík. Einu sinni stóð gamall
maður úti við gluggann í baðstof-
unni á nýársnótt og horfði ýmist upp
í þéttstirndan himininn eða út á ís-
Ienzka hjarnið, sem alt var tindrandi
af stjörnuljósinu, út í næturkyrðina;
honum fanst enginn myndi vera gleði-
snauðari en hann í heimi þessum.
Hann var nú kominn á grafar-
bakkann. Nú leit liann yfir liðna
æfi; en hún hafði farið til ónýtis;
hann sá ekki annað en livert glappa-
skotið af öðru og hverja skylduvan-
ræksluna af annari. Nú var hann
farinn að heilsu, þrotinn að efnum
og hann var fullur iðrunar. Hann
mintist nú þess, bve sæll liann hel'ði
verið í foreldrahúsunum, og þá rann-
honum svo til rifja óforsjálnin lians
á liðinni æíi, að hann fórnaði upp
höndum og andvarpaði með orðum
skáldsins:
»Varlegar þá víst ég stýra skyldi
voðastraumi lifsins í,
ef mér leyfa Ijúfur drottinn vildi
líf mitt al’tur byrja’ á ný«.
En livað tjáði það? Gat hann orðið
ungur í annað sinn?
Hann mintist nú æskuvina sinna;
þeir liöl'ðu verið svo vel rnetnir og
hamingjusamir, og hann sagði með
sjálfum sér:
»Ég hefði nú gelað verið eins ham-
ingjusamur, ef ég liefði hlýtt guð-
rækilegum heilræðum og kenningum
foreldranna minna sálugu.
Tárin streymdu niður eftir kinn-
unum á honum og hann andvarpaði
aftur og mælti:
»Komdu nú aftur æskan mín fagra
O, komdu nú aftur«.
Þá kom honum í hug þetta fagn-
aðarríka fyrirheiti frelsarans:
»I'ann, sem lil mín kemur, mun ég
als eigi burtu reka«.
Æskan kom í annað sinn. Endur-
minningarnar um liðna æfi voru nú
ekki annað en ljótur draumur. Synd-
ir hans voru nú fyrirgefnar vegna
Krists, þeirra skyldi nú aldrei verða
minst að eilífu. Hann var ungur
enn; allar endurminningarnar voru
draumur, nema þelta, að hann hafði
vikið af vegi dygðarinnar og réttlætis-
ins langa æli og verið ótrúr ráðsmað-
ur margvíslegra gjafa guðs.
En hann þakkaði guði fvrir við-
vörunina, sem guð gaf honum á