Bjarmi - 01.06.1909, Blaðsíða 4

92
B J A R M I
aði ég að hlífa þér við — við —. Já,
það er bezt að segja eins og er — þú
ert góður drengur, Jjúðvíg, þýður og
vingjarnlegur — því gleymi ég ekki,
eins og þér er kunnugast; en þú ert nú
dálítið uppstökkur og af því að þetta
mál hefir gert þér taisvert órótt í skapi,
þá þótti mér ekki ólíklegt, að þú gætir
ekki stilt þig, ef Páll hefði nú ekki verið al-
veg eins og þú vildir. Og það hefði þá
verið hálfóviðfeidið, og meira að segja
getað komið sér illa, ef slíkthefði kom-
ið fyrir fyrsta daginn — þess vegna tók
ég mér leyfi til að tala dálítið við hann“.
„Nú, jæja, hvað hafðirðu þá upp úr
honum?“ mælti sandgæzlustjórinn, nokk-
uð stuttur í spuna.
„Ég komst að því, að hann er alira
bezti piltur, og að því er trú hans snertir,
þá getur verið, að hann sé — já, hvað
á ég nú að kalla það — dálítið öfga-
fullur. Nú, eins og ég sagði, þá varaði
ég hann við því að fara út fyrir hin
réttu takmörk. Ég ræð þérlíka að láta
ekki á neinu bera að svo stöddu, að
minsta kosti ekki fyr en einhver veru-
leg ástæða er til að álasa honum. Ég
hefi beztu vonir um, að alt falli í ijúfa
löð; taktu eftir sögu minni".
Sandgæzlustjóri lét sig það litlu skifta,
sem hún sagði; en hann lét sér þó skilj-
ast, að ráðlegast mundi að láta fyrir-
skipanir sínar bíða, þangað til veruleg
ástæða væri til að láta þær uppi.
Hann einsetti sér, að hafa augun hjá
sér þangað til. (Frh.).
Kenningarfrelsi,
»Kenningarfrelsi« er nú haft á orði
stöku sinnum. Sumir ætla, að því
er mér virðist, að með því myndi
fást lieilmikil meinabót við áhuga-
leysi í kristindómsmálum. En ekki
er auðvelt að sjá af því, sem enn er
fram komið, hvað við er ált með
kenningarfrelsj.
I’að er ekki sennilegt, að við það
sé ált, að hver sem vill, fái frelsi til
að prédika í nafni kristindómsins eða
kyrkjunnar, livað helzt sem lionum
detlur í hug.
En svo mikið er víst, að sumir
vilja ekki vera hundnir við játningar-
rit kyrkjunnar, telja þau leggja óþarfa
og skaðlega fiölra á menn o. s. frv.
Eg er nú að mestu ókunnugur
játningum kyrkjunnar á ýmsum tím-
um, og læt þvi það mál lilutlaust.
En ekki fæ eg séð, hvernig nokkur
sá, sem trúir vitnisburði postulanna,
gelur nokkuð fundið að hinni poslul-
legu trúarjátningu. Því að það er
kunnugra en frá þurfi að segja, að
hverri setningu í henni er liægt að
finna skýran stað í frásögum og kenn-
ingum postulanna.
Hitt varðar meiru, að gera sér það
ljóst, að kenningarfrelsið í kristinni
kyrkju, hlýtur að vera takmörkum
hundið, eins og alt annað frelsi.
Kristileg kyrkja er félag, slofnað af
Jesú Kristi, með ákveðnu stefnunriði,
því, að hoða öllu mannkyni aflur-
hvarf ogfyrirgefningusj'ndanna, lilþess
að hver og einn geti öðlast guðs ríki
i huga og hjarta tímanlega og eilíf-
lega.
Nýja testamentið skýrir nú frá því,
hvernig Jesús Kristur og postular
hans unnu að þessu takmarki og
hvernig þeir ætluðust til, að að því
væri unnið; í því efni er elcki eftir
neinu öðru að fara.
Það virðist því eðlileg krafa, að
hver sá, sem gefur sig til þess að
vera starfsmaður kyrkjunnar, skuli
háður þeim takmörkum og þeirri
stefnu, sem kyrkjunni eru sett af
stofnanda hennar, rétt eins og þess er
krafist af hverjum félagsmanni í
hverju lögbundnu félagi.