Bjarmi - 15.09.1909, Blaðsíða 3

B J A R M I
147
kristna«, því að hún flnnur, að þeir
eru vexti hennar og viðgangi hættu-
legastir.
Margir hafa víst tekið eftir því, að
nýja kyrkjan er varnarlaus, ef »van-
trúarmaður« ræðsl á vígi hennar.
Það kemur af því, að hún hefir áður
svarist í fóstbræðralag við Einar Hjör-
leifsson, sem hvorki er »kristinn né
heiðingi«. Þess vegna her vantrúar-
maðurinn enga virðingu fyrir henni.
En ef liún sætir réttmætum aðfinn-
ingum réttkristinna manna, þá er
Einari Hjörleifssyni að mæta.
Getur nú enginn séð, að eitthvað
er bogið við þetta?
Einar er heillaður af Campbell presti
í Lundúnum (sbr. Bjarma 2. ár, bls.
79—80). Campbell þessi gefur það
ótvírætt í skyn, að hann sé nijr Kristur,
og er fullur »nýrrar guðfræði« og
»andatrúar«, eins og W. Stead.
Undir vængi þessa Krists vísar nú
Einar leiðtogum kyrkjunnar, vinum
sínum, þegar »heimskingjarnir« ráðast
á þá, heimskingjarnir, sem ekki kann-
ast við neinn annan Krist en Jesú
frá Nazaret, og ekkert annað lögmál
sér til sálulijálpar en hið »fullkomna
frelsislögmál« hans.
Vér, sem kristnir viljum vera í raun
og veru, trúum því, og höfum reynt
það, að fagnaðarboðskapur Krists sé
jullkomið frelsislögmál lianda mann-
kyninu og þar komist aldrei nein
»framþróun« að, því að verk Krisls
er ekkert hálfverk.
En alt frá því er kristin kyrkja
hófst, þá liefir fagnaðarerindi Krists
ýmist verið aukið með mannasetning-
um eða skert með því að fella meira
eða minna burt af því og setja mann-
legar hugsanir í staðinn.
Bak við allar slíkar »stefnur«, hverju
nafni sem þær hafa nefndar verið,
hefir ávalt búið uppreisnarandi gegn
Kristi sjálfum. Orðum Jóhannesar
skírara: »Hann á að vaxa, eg á að
minka«, liefir verið vikið við og
liugsað og sagt: vKristur á að minka,
vér eigum að vaxaa.
Þetta er undirrót allrar mótstöðu
gegn Kristi og fagnaðarerindi hans,
bæði fyr og síðar.
Vér höfum nú reynt að gjöra þetta
mál svo ljóst sem oss er auðið í svona
fáum orðum. Hvern dóm mennirnir
leggja á það er oss fyrir minstu.
Guðs og samvizku vorrar vegna hljót-
um vér að segja söguna, eins og hún
hefir gengið og gengur enn. Vinur
er sá, er til vamms segir, og ekki
veldur sá, er varir, þó ver fari.
Og svo viljum vér að endingu
spyrja alla sanna þjóðvini, hvort sem
þeir eru með oss eða móti í trú-
málum:
Hvar eru góðu ávextirnir af starfi
þessarar nýju kyrkju meðal þjóðar
vorrar nú á síðari árum? Hvar eru
þeir í liugsunarhætti og ytra lífi þjóð-
arinnar? Hvar er allur »friðurinn,
einingin, sannleikurinn og kærleikur-
inn« í pólitíkinni, í viðskiftalífinu og
heimilislífinu? Kristin kyrkja á vera
Ijós og sall þjóðfélagsins. Hefir nú
þessi nýja kyrkja verið það eða er
hún líkleg til að verða það?
Vér biðjum alla hygna menn og
gætna að hyggja grant að þessu.
Hér er hvort sem er um — mesta
alvörumálið að ræða.
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framh.).
„Til þess að veiða enn þá meira upp
úr honurn", mælti Berta og reyndi að
brosa. „Nú jæja — eg fæ víst að
heyra við tækifæri, hvers þú hefir orð-
ið vísari. En eftir á að hyggja — eg
var alveg búinn að gleyma því, að eg