Bjarmi - 15.11.1909, Blaðsíða 7

B J A R M I
183
Raddir almennings.
n.
Merkur prófastur skrifar 16. f. m.
»Ég sé vel hið yfirvofandi stríð,
sem þegar er byrjað, og ég hræðist
hina geyslfarandi afneitunarstefnu,
sem þegar er svo langl kornin að
mér ofbýður,.........Eftir mínum
skilningi er nýja guðfræðin svo fjar-
læg og fjarskyld liinum gamla og
góða nýjatestainentis kristindómi, að
hún væri réttast skoðað teljandi hoð-
beri nýrra trúarbragða, trúarhragða
án opinberunar..........
Ég man það svo vel fyrir svo sem
10 árum þá er kritíkurhreimurinnþýzki
náði fyrst ströndum þessa lands, þá
var viðkvæðið: að þetta gilti bara G.
T., alt öðru máli væri að gegna með
N. T. Svo þegar l'arið var að hrófla
ofurlítið við N. T., þá var það per-
sóna Krists með kraftaverkum hans,
sem var álitin eins og friðhelg, en
nú er svo langt runnið á hálkunni,
að fram hjá þessum vitum er komið,
og innan skams verður kveðinn upp
dómurinn, sem allar »præmissurnar«
heimta, þessi: Kristur var bara mað-
ur eins og við hinir, auðvitað einn
af þeim heztu, segja þeir — til að
mýkja málið ......
III.
Roskin kona nyrðra slcrifar 25/o þ.á.
»Mér Iíkar hæði »Sameiningin« og
»Bjarmi« vel, það er gleðilegt að þau
skuli standa stöðug á verði fyrir okk-
ar góðu og gömlu trú, þrátt fyrir það
þó margir álíli þau þröngsýn fyrir
það. Trúin er ekki eins og tízkan,
að hún geti stöðugl breyzt eins og
bezt þykir við eiga. Vonandi verður
»nýja guðfræðin« að lúta i lægra
haldinu. Kristna trúin liefir orðið
fyrir meiri árásum en það og hefir
samt sigrað. — Sendið mér 2 eða 3
eintök af »Bjarma« í viðbót við það,
sem ég heíl. Mér væri mikil ánægja
ef ég gæti útbreitl hann, og mun gera
það eftir megni«.
Beztu þökk fyrir kveðjuna, belur
að margir sýndu svo framkvæmdar-
saman kærleika til góðs málefnis.
Ferðamolar.
Eftir S. Á. Gíslason.
„Skiluðuð þér kveðjunni til prestsins, som
eg mintist á við yður fyrir 4 árum ?“ sagði
Anclersen siómannatrúboði í Sæby við mig í
sumar,er eg var í Sæby. — „Nei,
Kveðja til eg gat það naumast fyrst þér
prestsins N.N. gátuð eklci sagt mér livað prest-
urinn hét eða prestsetur haus“,
svaraði eg. Hann lagði að mér að finna samt
ráð til þess, og set eg því frásögn hans hér,
ef presturinn kynni að vera einn af lesend-
um blaðs vors.
„Fyrir mörgum árum var eg á fiskiskipi
við strendur íslands11, sagði liann. „Landið
þótti mér fagurt og fritt, og málið ykkar var
eg farinn að skilja dálítið, en kannast má eg
við það, að fyrst lærðum við erlendu fiski-
mennirnir blótsyrðin íslenzku, þeir voru sí-
blótandi íslenzku sjómennirnir og þótti mór
það illa stinga í stúf við sálmasönginn, sem
vér heyrðum af skipum þeirra livern sunnu-
dagsmorgun. Annars var eg sjálfur skamt kom-
inn í trúarefnumum það leyti, þó vaknaði eg síð-
asta sumarið, sem eg var við íslandsstrendur.
Eg sá synd mína, en náðina sá eg hvergi,
synd mín var hærri en íslcnrku fjöllin og al-
gjörður farartálmi til guðs rikis að mér virt-
ist. — Eg gleymi aldrei sunnudagsmorgninum
einum það sumar, við láum upp við landsteina
í inndælu veðri, umhverfis mig var friður og
ró, en hjarta mitt var gagntekið af kvíða.
Það var enginn trúaður maður á skipinu, er
gæti leiðbeint mér, en samt hvatti einn af
fólögum mínum mínum mig þennan dag til
að fara og leita ráða hjá íslenzka prestinum,
scm bjó þar slcamt frá. Eg rauk óðara í land,
hitti prestinn, tjáði lionum vandkvæði mín og
og spurði hann, hvernig órólega lijartað mitt
gæti fengið frið og livíld. Mér virtist frá-
saga mín fá á prestinn, sem var lítið eldri