Bjarmi - 01.01.1911, Blaðsíða 6

4
B J A R M I
ætla að vera með. Er þá kosin nefnd
til að semja frumvarp að lögum handa
félaginu, úlvega fundarstað og boða
næsta fund. Enda þólt presturinn
kunni að hafa undirbúið það altsain-
an fyrirfram, er heppilegra að skifta
slörl'um þegar í upphafl. I’að er belra
að koma 10 manns til að starfa en
gjöra 10 manna verlc sjálfur. Því er
sjálfsagt að setja eins margar nefndir
í félagið og auðið er, og fá þeim starf.
Ritnefnd skrifar félagsblaðið, sem les-
ið er á fundum, sjúkranefnd heimsæk-
ir sjúldinga, úlvegar þeiin hækur og
blöð, reynir að gleðja fátæka sjúkl-
inga með vinargjöfum o. s. frv., út-
breiðslunefnd útvegarnýja félagsmenn,
söngnefnd stjórnar söngnum, æfir ný
lög og kemur ötlum félagsmönnum til
að syngja með, bæði á fundum og
við messugjörð o. s. frv.
Fiindarstaðurinn verður að vera
eftir staðhátlum, en æskilegt er að
hafa við og við fundi í kirkjunni efl-
ir rnessu og leyfa þá öllum að vera
við sein vilja.
Víðast hvar má til að hafa einhver
árstillög vegna húsaleigu, enda mjög
nauðsynlegt að venja fólk við að ekki
sé lakara að greiða tillög i kristilegu
félagi en öðrum félögum. Samt er
liezl að setja þau lág, en smávenja
þá við, sem geta, að leggja meira
fram en lögin segja.
Fundarhöldin sjálf verða löluvert
að fara eflir kröftum félagsins. Meg-
inreglan verður, að allir eða flestii
leggi lil sinn skerf og enginn einn eða
tveir taki alt að sér, hversu vel hæflr
sem þeir kunna að vera.
Við biblíusamlesturinn er lesið eitt-
hvert rit biblíunnar, oft hentugt að
byrja á postulasögunni. Sumir liala
þann sið að láta alla viðsladda lesa
sitl versið hvern, til að venja menn
af feimni; en aðalatriðið er, að hver
maður hafl ritninguna eða lestament-
ið fyrir framan sig, viti fyrirfram
hvað á að lesa, svo að fólk geti kynt
sér það heiina, og að Jlestir taki þátt
í samtalinu, þegar einn eða tveir hafa
skýrt kaílann og vakið umræður.
Æskilegast er að fundarmenn skiftisl
á að stjórna samlestrinum og vekja
samtalið, en málshcfjandi verður að
gæla þess, að vera stuttorður, en vekja
spurningu og hugsanir, sem heimfæra
má til textans, og snerla þó daglegt
líf fundarmanna.
Þegar liægt er að koma því við, er
heppilegt, að félagið gefi út skrifað
blað. Þar eru þýddar eða samdar
kristilegar smásögur og stuttar kristi-
legar greinar. Reynslan hefir sýnt,
að ýmsir taka til máls í slíku lilaði,
sem eiíill er að fá til að segja nokk-
uð á fundum. Ritnefndin annast
blaðið, en sjálfsagt er að skifta oft
um menn i þeirri nefnd sem öðrum,
svo að störfin komi sem jafnast nið-
ur.
Við og við mætli liafa umræður
um eitthvert krislilegl etni og sömu-
leiðis flytja fyrirlestra; en þar eð
venjulega er ertitt að fá menn lil að
byrja í þeim efnum, enda þótt hlut-
aðeigendur séu vel færir til þess, er
oft hentugt að benda á stulta æfisögu
einhverra kristindómsslarfsmanna
heima eða erlendis og fá menn til að
lesa einhverja þeirra og segja hana
svo aftur á l'undi. — Ælisögurnar, sem
»Kirkeklokken« gefur út og auglýstar
hafa verið hér í blaðinu, eru ágætar
í því efni, fyrir þá, er skilja dönsku.
Sízl af öllu má þó gleyina sambæn-
inni; sé hún í góðu lagi, verður liún
dýrmætasta atriðið á hverjum fundi,
og bezt er því að enda hvern fund
með stuttri samhæn. En að sjálf-
sögðu er margs að gæta viðvíkjandi
henni og vísa ég þar lil þess, sem ég
sluifaði um sambænina í Heimilisv.
I. ár, 1. og 2. hefti.