Bjarmi - 15.07.1913, Side 2

114
BJARMI
kraflur þeirra; það lieíir verið hin
liulda uppspretta hins heilaga, Guði
vígða lífs, og allir þessir ágælu menn
hafa tilbeðið Jesúm sem Guð sinn
og frelsara. Hann hefir lika sjálfur
verið með þeim, opinberast þeim, og
verið þeim nálægur, og sumum þeirra
hefir hann birtst, svo að þeir sáu
liann.
Jesútilbeiðslan hcfir verið sérkenni
á öllurn hinum dýrðlegustu guðs-
mönnum, konum og körlum, á öllum
öldum, meðal allra stélla og í öllum
kirkjudeildum. Hinir dauðlegu menn
liafa litið þetta undur kærleikans úr
fjarska og öðlast líf við það. Deyj-
andi ræninginn kom auga á það, kom
auga á hinn krossfesta Guð og dó i
fullri vissu um hlutdeild í ríki lífsins.
Páll postuli sá það, meðan hann var
að berjasl á móti því og það gagn-
tók hann svo, að hann upp frá því
varð hinn mikli stríðsmaður Jesú
hins krossfesla og vildi ekkert vita
sér til sáluhjálpar nema Krist og hann
krossfestan. —
Hvað skyldi eg fara að lelja upp
þá, sem tilbeðið hafa Jesúm Krist og
Iiafa öðlast ódauðlegan heiður af
meistara sínum? I3að nægir að benda
á þann hinn mikla skara.
Afguðadijrkun i öllum myndum
hefir ætíð sjálf auglýst fánýti sitt;
mannadýrkun hefir reynst tál og hé-
gómi. Hafi Jesús verið að eins mað-
nr, sannur maður, jafnvel maður á
æðsta stigi, hafi hann ekki verið »Guð
af Guði, Ijós af ljósi, gelinn, en ekki
gerður«, hafi hann ekki lika verið
sannur Guð, þá hafa allir þeir verið
afguðadýrkendur, sein beygt hafa kné
fyrir honum og lilbeðið hann. Af-
guðadýrkendur! Páll, Augúslín, Leo
mikli, Ansgarius, Bernhard af Klair-
vaux, Franz af Assísi, Lúther og
Melankton, Zinzendorph og Spener,
Georg Muller og Georg Williams, Hall-
grímur Pétursson og Helgi Hálfdánar-
son o. 11., o. fl. — Afguðadýrkendur!
Það væri liræðilegt! — En af ávöxt-
unum skulu þeir þekkjast! Afguða-
dýrkendur draga úr vegsemd hins
sanna Guðs, mannadýrkendur gera
það hið sama. — En því meir sem
menn liafa tilbeðið Jesúm Krist sem
sannan Guð sinn og hvílt í trúnni á
guðdóm hans, þess meir hefir og veg-
semd föðurins himneska ljómað í
hjörtum þeirra og birlst í lífi þeirra,
þess meir hafa þeir hinir sömu mikl-
að guðdóminn og þess hærri siðferð-
islegum þroska hafa þeir náð, og þess
meiri bót og björg hafa þeir unnið
mannkyninu. — Eru það ávextir af-
guðadýrkunar og mannadýrkunar?
Nei og aftur nei! En þeir, sem á
umliðnum öldum hafa viljað draga
úr guðdómseðli og tign Jesú Krists,
hafa þeir framleitt mikið af dýrðleg-
um lofsöngvum, liafa þeir verið fram-
kvæmdarmennirnir í kristilegri sLarf-
semi, hafa þeir farið kristniboðsferðir
til heiðingja og fórnað lífi sínu fyrir
Guð? Nei, lítil þekki eg dæmi þess.
Oft hafa þeir verið stofulærðir menn,
sem voru að spekúlera og grufia og
mátu meir sínar eigin getgátur en
orð Guðs. Svo hefir mér virtst. Hver
blessar nú minningu þeirra af trúuðu
fólki í heiminum? Blessar nokkur
Abælard? Blessar nokkur Tiibinger-
skólann og menn hans? Hver bless-
ar minningu Strauss’ eða Renans,
Voltairs eða Ritschjs? Blessar nokk-
ur minningu skynsemistrúarmannanna
görnlu, eða starfsemi Brandesar? Eg
hefi aldrei hej'rt neinn gera það; eg
hefi aldrei lieldur lesið um það. Eg
hefi séð þá hafna upp lil skýjanna af
meðhaldsmönnum þeirra, en engan
trúaðan mann veit eg, sem liefir sagl:
»Eg lofa Guð fyrir líf og starf þess-
ara manna; þeir hafa fært mig nær
frelsara mínum!« En hundrað þús-