Bjarmi - 15.08.1917, Síða 2

m
BJARMI
fólki nú á dögum þykir flest annað
skemtilegra og fýsilegra en að hlusta
á kenningu Krists; liún er orðin því
svo leiðinleg, að allar aðrar sam-
komur eru betur sóttar. Þess vegna
er það að Jesús, nú eins og forðum,
ávarpar hina fáu sem enn dvelja eftir
hjá honum og spvr þá með hrygð í
huga: »Viljið þjer einnig fara burtu?«
Það er nú enginn efi á þvi, að það
er bæði einstökum mönnum og mann-
fjelaginu sem heild óbætanlegur skaði,
og það líka fyrir jarðneska lifið, livað
þá liið liimneska, að yfirgefa Jesúm
og guðlegu kenninguna hans. Það er
auðvitað eigi annað en syndsamleg
heimska og misskilningur af mjer og
öðrum að láta áhugann um verald-
lega hluti steindrepa hjá sjer áliug-
ann fyrir trúmálunum, en svona mun
þetta þó ganga of oft til, bæði lijá
prestum og Ieikmönnum, því lijer eru
víst allir meira og minna samsekir í
ólagi því sem á er, svo hvorugum
sæmir að afsaka sig nje kenna hinum
um alt, heldur rnunu allir þurfa að
iðrast og hæta sem fyrst ráð sitt.
Mjer dettur lijer alls eigi í hug að
færa nokkrar sannanir fyrir því, að
það sje slórtjón að vanrækja kristin-
dóminn, og eigi heldur ætla jeg nú
að halda svörum uppi fyrir kenningu
Iírists. Nei, þess þarf eigi. Sannanir
fyrir ágæti kristindómsins, miklu betri
en vjer prestar getum fært, hefir hver
maður insl í djúpi sinnar ódauðlegu
sálar, fái hennar guðlega rödd að
njóta sín fyrir synd og lieimselsku
og kenningin Krists ver sig alla tíð
sjálf og mælir með sjer, enda væri
hún illa stödd, ef hún beint þarfnað-
ist ófullkominna meðmæla og varna
vor prestanna. Enginn kristinn maður
skyldi vera mjög hræddur við árásir
vantrúarinnar á trú vora, því þeir
menn sem standa fyrir utan kirkjuna
geta miklu minna unnið á en sjálfir
þeir og ýmsir aðrir halda. En aftur
megum vjer hræðast sjálfa oss á
ýmsa lund; vjer megum hræðast
hálfvelgju og trúarskort margra þeirra,
sein vilja láta telja sig vel kristna.
Óvinirnir og ónyljungarnir innan
kirkjunnar sjálfrar eru náttúrlega
hættulegastir. Með háttalagi voru
verðum vjer líka tíðum orsök í því,
að guðsorð verður fyrir lasti. Fólki
hættir því miður allar tíðir mjög við
að blanda saman mönnum og mál-
efnum, og þótt slíkt sje óhæfa, þá
ráðum vjer eigi vel við það og þurf-
um því að vera í öllum greinum
vandir að virðingu vorri sem læri-
sveinar Jesú Krists. Það her oss á-
valt að hafa fast í huga. Og þegar
jeg tala um siðgæði og breytni vor
kristinna manna, þá virðist mjer sem
margir af oss sjeu eigi svo mjög sekir
fyrir það, hversu mikið ilt þeir geri,
heldur sjeu miklu ineira sekir af því
hversu margt golt þeir vanrækja að
gera. Það er hið siðferðislega þrek-
leysi, framkvæmdarleti og skorlur á
að vilja eitthvað í sölur leggja, sem
mest amar að, og Guði er svo van-
þóknanlegt. Það er auðvitað heldur
ekkert annað en vantraust á Guði, að
lialda að engu mikilvægu og góðu
verði komið til leiðar og leggja því
árar í bát með alla umbótastarfsemi.
Að visu er oft við ramman reip að
draga í þessu efni, en þegar Guð er
hafður i verki með og fj'rir ríkið
lians er unnið, þá er enginn efi á
því, að góðir ávextir spretta fyr eða
síðar upp af starfinu.
Jesús spyr þá nú sem forðum fá-
menna, en trygglynda hópinn sinn er
enn dvelur hjá honum: »Viljið þjer
einnig fara burtu?« Og með Pjetri
svörum vjer þá með sorg yfir liátt-
semi fjöldans og ótta út af algjörðu