Bjarmi - 15.08.1917, Qupperneq 5

B JARM I
125
öðru hvoru að taula við heslinn:
»Svona, klárinn minn, stattu á fótun-
um, auminginn«, og svo klappaði
hún á hálsinn á honum, en Brúnn
tók orðum hennar með þvi að hrista
makkann og leggja kollhúfur. Brandur
hafði heldur ekki valið gæðinginn
sem bestan handa henni. wÞað er
ekki til neins að setja hana Unu á
viljugan hesl«, hafði hann sagt, og
svo tók hann Brún gamla handa
henni; Brúnn var óvanur öðrum
störfum en þeirn, að færa heim torf
og hey og aðrar nauðsynjar. Ferðin
sóttist því fremur seint og var komið
nálægt hádegi þegar Una nam slaðar
í hlaðinu á Tröðum. Telpulinokki
stóð i bæjardyrunum og horfði for-
vitnislega á gestinn.
»Eru ekki gestir lijerna, harnið
goll?« spurði Una þegar hún var
búin að heilsa því með kossi.
Barnið játti því. »Maðurinn sem
meiddi sig og konan hans«, sagði
það.
»Konan hans er hún ekki«, sagði
Una, »en hvernig ælli honum líði?«
»Illa, held jeg«, sagði Iitla slúlkan.
»Konan segir að hann tali tómt rugl«.
»Vakti hún hjá honuin í nótt?«
»Já, hún vakti, mamma ætlaði að
vaka með henni, en hún vildi heldur
vaka ein«.
»Get jeg fengið að finna hana?«
Telpan hljóp inn, og að vörmu
spori kom Elín út á hlaðið. Henni
brá við, er hún kom auga á Unu.
Kveðjur urðu stuttar með þeim.
»Talaðu við inig fáein orð, Elín«,
sagði Una og tylti liestinum sinum
við hestastein á hlaðinu.
Elín svaraði engu, og þær gengu
þegjandi suður fyrir bæinn.
»Ætlar þú að vera lijer lengi?«
spurði Una og leit beinl framan í
Elínu. »Komstu bara lil þess að
spyrja um það?« spurði Elín og
reigði höfuðið með þóttasvip.
»Já, það og fleira«, svaraði Una
djartlega.
»En ef jeg segi þjer hreint og beint
að þig varðar ekkert um það?« sagði
Elín.
»Talaðu gælilega, stúlka«, sagði
Una stillilega, »þjer er það ráðlegast«.
Una horfði á Elínu, sem leit undan
og brá lit.
»Jeg ælla að sjá hvernig Hjálmari
reiðir af«, svaraði hún þá.
»Og jeg ætla að ráðleggja þjer að
hypja þig hjeðan strax«, sagði Una
einbeitt. »Það er ekki þitt starf að
stunda hann«.
»Hver ætli að geti bannað mjer
það?« spurði Elín.
^Það ættir þú að vita sjálf, eða
finst þjer nú ekki nóg komið? — Til-
gang þinn þekkirðu best sjálf, þólt jeg
vili reyndar dálílið um hann líka«.
»Ertu orðin vitlaus, Una?« tók
Elín til orða og hló kuldalilátur.
»Fást þú ekki um það«, svaraði
Una. »Eti þú ált að fara lijeðan, og
konan hans á að korna liingað, —
það er starfið hennar, sem þú tekur
að þjer, það er plássið hennar, sem
þú treður þjer i. Ef þú verður hjer
stundinni lengur og ferð ekki burtu
með góðu, þá skal jeg svifta al' þjer
sakleysisgrímunni«. Una þokaðist
nær Elínu og hvesti á liana augun
um leið og hún hvíslaði seinustu
orðunum að henni. Elín hörfaði frá
henni með uppgerðar glolti. wÞú ert
bandvillaus, það er auðsjeð«, tautaði
hún.
»Þú segir það nú um íleiri en
mig«, svaraði Una, »eða viltu ekki
reyna að koma mjer á Klepp líka?«
Elín liló. »Það er þá svona«, sagði
hún. »Já, það veitti ekkert af því.
Jeg hlusta ekki á þig lengur«. Hún