Bjarmi - 01.12.1917, Blaðsíða 10

■ 186
BJARMI
við höfum ekki verðskuldað kærleika;
en það má ekki hamla, því að þrátt
fyrir alt stendur hann okkur enn lil
boða.
Ef til vill hugsar þú á þá leið, að
e/ þú gætir losnað við syndina, þá
værir þú viss um að Guði þætti vænt
um þig. En í Opinberunarbókinni
stendur þetta: »Náð sje með yður
og friður frá honum . . . sem elskaði
oss og leysti oss frá syndum vorum
með blóði sínua (1, 5). l3að stendur
ekki að hann hafi fyrst leyst oss frá
syndum vorum og siðan elskað oss.
Nei, fyrst elskaði hann oss, og síðan
leysti hann oss úr ánauðinni — ein-
mitt af því hann elskaði oss.
Því er sem sje stundum lialdið
fram, að við verðum fyrst að losna
við syndina — verða svo og svo góðir,
þá muni Kristur elska oss. En má
jeg spyrja: Með hverjum hætti fáum
við losnað við syndina áður eða fyr
en við komum til hans? Hjá honum
— og hvergi annarstaðar en þar —
gjörist sá atburður. Hann tekur oss
i faðm sjer og fjarlægir syndina. Hann
hefir úthelt sínu heilaga blóði fyrir
þig; hann þráir að mega endurleysa
þig, og hann vill gjöia það nú þegar
— i dag — bara að ekki standi á
þjer!
Englendingur sagði mjer einu sinni
sögu, sem staðfestir þann sannleika,
að Guð elskar syndarana — og það
meðan þeir enn eru þrælar syndar-
innar:
Fyrir mörgum árum livarf lítill
drengur frá heimili sínu í Lundúna-
borg. Arangurslaust var hans leitað,
og svo liðu ár og dagar, að ekkert
spurðisl til lians. Voru menn orðnir
úrkulavonar um hann, en móðir hans
grjet saknaðarlárum og hað fyrir hon-
um — og enn var hún ekki með
öllu vonlaus um, að sjer mundi auðn-
ast að fá elsku drenginn sinn aftur.
— fá bar svo til, að lireinsa álti
reykháf í næsta húsi, og var unglings-
piltur sendur upp á húsið lil þess.
En þegar upp kom, hafði hann vilst
á húsunum, og kom niður um reyk-
háfinn á liúsi gömlu konunnar og
þar inn í dagstofuna. Honum fanst
eins og hann kannaðist þar við sig
— eins og hann þekti hlutina þar
inni, og bernskuminningarnar rifjuð-
ust upp fyrir honum liver á fætur
annari. Og meðan hann svo stóð
þarna og var að litast um og hugsa
um þetta, kom mamma hans inn.
Þarna slóð hann á gólfinu, drengur-
inn hennar, i karsótugum falagörm-
um! — Ljet hún hann nú fara að
þvo sjer áður en hún tæki hann í
faðm sjer? Nei, sannarlega ekki; það
var drengurinn hennar! Og hún faðm-
aði hann að sjer, svona sótugan og
illa til reika og hann var, þrýsti hon-
um að brjósti sjer og grjet gleðitárum.
Hversu langt sem þú kant að hafa
vilst burtu frá Guði, og þó að þú
sjert farlama orðinn og ataður synd,
þá vertu þess fullviss eigi að síður,
að ef þú vill koma til Guðs, þá er
hann fús að fyrirgefa þjer og laka
á móti þjer.
Seytjánda versið í 38. kap. Jesaja
hljóðar svo: »Sjá, til blessunar varð
mjer hin sára kvöl, og þú /orðaðir
sálu minni frá gröf eyðingarinnar, þvi
að þú varpaðir öllum syndum minum
að baki þjer«. Tökum vel eftir þessu!
Kærleikurinn kemur fyrstur til sög-
unnar. Það er hann, sem ræður al-
höfnum Guðs. — Mjer þykir afarvænt
um þetta litla orð y>minum« í versinu
(. . . »varpaðir öllum syndum minum
að baki þjer«). Lestur biblíunnar
verður okkur oft svo gagnslaus ein-
mitt af því, að við lítum þar á hlut-
ina frá almennu sjónarmiði. Við sain-
sinnum því, að Guð elski menn ytir-
leitt, og þá einkum vissár þjóðir,