Bjarmi - 01.07.1919, Side 3

B JARMI
107
.milli auðvalds og efnaleysingja, milli
seðri stjetta og lægri, þeirri stofnun,
sem vjer erum kallaðir til að þjóna?
Þetla er næsta þj'ðingarmikil spurn-
ing.
Iiver sem augu hefir að sjá með,
er ekki i neinnm vafa um, að vjer
stöndum nú á einum hinum alvar-
legustu titnamóium i veraldarsögunni.
Og engum hugsandi manni fær dul-
ist, að mikilvæg verkefni bíða við
þröskuld hins nýja tima, sem í upp-
rás er. Vjer megum vera við því bún-
að með nj'ja tímanum sem fram
undan er, fæðist ngjar kröfur af ýmsu
lagi, sem fæsta vor á meðal liefir ór-
að fyrir. Og að slikum nýjum kröf-
nm verði beint til kirkjunnar leiðir
af sjálfu sjer, þar sem hún gerir til-
kall til að vera öllum stofnunum frem-
Ul’ hjálprœðisstofnunin í lífi þjóðanna,
þar sem hún hafi þau gæði að flytja
einstaklingunum, sem engin stofnun
°nnur, og það gæði, sem jafnframt
sJeu lyftiall lil sannra framfara og
verulegrar blessunar fyrir allar þjóðir.
Er nú kirkjan undir það búin að
laka þau verkefni, sem fyrir dyrum
**ggja, til meðferðar og ráða fram úr
þeim vandkvæðum öllum, sem þar
Verður við að stríða — er hún und-
lr það búin að sinna öllum þeim
^uargháttuðu kröfum, sem til liennar
Vei-ða gjörðar ?
Svo er spurt úti í löndum bæði af
Vlnum kirkjunnar og andstæðingum,
°g svörin fara vafalaust að miklu
leyti eftir þvi hvert þel menn bera
111 kirkjunnar og hvern skilning menn
laia á ætlunarverki liennar. En öll-
J1^ skilst það jafn vel, að framtíð
lrkjunnar er að miklu leyti undir
f)Vl komin hvernig liún verður við
rofunum og hversu hún snýsl við
nýju ’verkefnunum mörgu.
•feg ber nú engan kvíðboga fyrir
^aintíð kirkjunnnr yfirleill, :ið þoss-
ar nýju kröfur og þessi nýju verk-
efni verði lienni að fótakeíli, svo-sann-
arlega sem hún heldur áfram að láta
leiðast af heilögum anda guðs og
Jesú Krists. Vjer vitum allir, að það
er ekki í fyrsta skipli, sem kirkju-
skipið hefir lent i stormum og stór-
sjóum, og þó rciddi öllu vel af
um siðir, af því að þar »stóð sá við
stjórnvölinn, sem stýrir öllu vel«. Og
jeg held þar fasl við fyrirlieit Drott-
ins, að lilið Heljar munu aldrei verða
söfnuði Guðs yfiisterkari, svo sann-
arlega sem söfnuður Guðs er sá söfn-
uður er heldur fast við hina góðu
játningu.
En spurningin, sem sjerstaklega við
lcemur oss, er hvort sú örlitla grein
á hinu mikla kirkjutrje, sem vjer til-
heyrum, hin islenska kirkja sje undir
það búin að mæta hinum nýju tím-
um, sem framundan eru, að taka til
meðferðar verkefnin mörgu, sem þar
bíða hennar, og að sinna kröfunum
mörgu, sem nýi tíminn kann að gera
til hennar?
Jeg vil ógjarnan gera liorfurnar
iskyggilegri en þær eru — en m’jer
kemur það svo fyrir sjónir, að fram-
tíð hinnar islensku kirkju sje nú að
miklu tegti undir pvi komin: hversu
hún sngst við hinum mörgu ngju verk-
e/num, sem biða hennar á þröskuldi
hins níjja limabils. sem i upprás er.
Því að þótt stofninn standi, þá vit-
um vjer það allir, að einstakar grein-
ar á stofninum geta brotnað af hon-
um, smámsaman orðið viðskila við
hann, af því að lífs-safi stofnsins fer
fram hjá þeim. Saga kirkjunnar seg-
ir frá slíkum greinum á hinu mikla
guðsríkistrje á jörðu, sem þornuðu
upp og eyddnst fyrir tönn tímans og
urðu viðskila við stofninn. Svo gæti
og farið fyrir hinni íslensku kirkju.
Er ástæða til að óttasl slíkt? Ýms-
ir munu verða til þess að svara þeirri