Bjarmi - 01.10.1919, Qupperneq 1

BJARMI
E KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XIII. árg. Reykjavíb, 1. obt. 1919. 20—21. tbl.
Eflið lwer annars sálarheillir. I. Pess. 5,16. •
Aðalatriðið.
Búast má við að þingsályktun sú
undirbúning aðskilnaðar ríkis og
kirkju, sem neðri deild samþykti,
verði íil þess, hvað sem öðru líður,
að fólk tali ofurlílið meira um kirkju-
•nál en verið hefir og blöðin bendi á
8alla þess fyrirkomulags, sein þeim,
hverju um sig, er lítið um.
Ritstjóri Bjarma fer ekki dult með
það, að honum virðist fríkirkjufyrir-
komulagið eðlilegra og betra yfirleitt,
°g mundi því ekki harma það, þótt
hann lifði þá stund er engin þjóð-
k'rkja væri á íslandi, en hins vegar
býst hann engan vegin við að nein
húar-gullöld mundi renna upp þegar
1 stað yfir þjóðina, þótl sá aðskiln-
aður yrði. »Undirbúningurinn« hefir
ekki verið svo góður að þess megi
'vænta.
^Kirkjumál eru aðallega klerkamál«
er almennasta skoðunin lijá oss.
^Rjett fyrir prestinn«, segjast ýmsir
^ara til kirkju.
»Það verður biskup og kirkjustjórn
að bera alla ábyrgð á«, er alment
Viðkvæði hjá þeim, sem þó kvarta
margra ára prestleysi eða ósann-
Sjornum brauðasamsleypum. Þótt
stórar sveitir eða fjölmenn kauptún
ah haft sárlítið af prestum að segja
S1ðari árin, hugkvæmist viðkomend-
hh* ekki annað ráð en mögl og bak-
heima fyrir og bónarbrjef til al-
þingis, þegar best lætur, sem þar eru
oftast lítilsvirt.
Safnaðarfundir eru allra funda verst
sóttir. Sunnudagaskólar og önnur
frjáls safnaðarslarfsemi sama sem ó-
þekt nema í Reykjavík. K. F. U. M.
og K. er hrósað á prestastefnum og
víðar í orði, en á borði eru allar til-
raunir til að koma þeim upp látnar
deyja af samtakaleysi nema í Reykja-
vík og Hafnarfirði. Prestkosningu ráða
þeir stundum, sem sjaldnast fara í
kirkju.
»Andlega stjettin« á að annast
kristnihaldið einsömul fyrir hönd rík-
isins og vera sárþakklát þegar vér
hinir megum vera að því að sinna
»þess háttar«. Og sjálfsagl að setja
hana jafnan neðst við launaborðið,
svo liún geti þreifað á því, hvernig
störf hennar eru metin hjá »húsbónd-
anum«, ríkinu. Svipað þessu hugsa
æðimargir vor á meðal.
Við fullan aðskilnað neyðist hver
einstakur til að velja: Á jeg að sleppa
öllum kristindómi og láta börnin mín
alast upp sem heiðingja, eða á jeg
að ganga í lið með þeim, sem vilja
fá sjer prest?
Ritstj. Bjarma er ekki svo svart-
sýnn, að hann lialdi, að meiri hlut-
inn kjósi fremur heiðindóm, þrált
fyrir alla ytri deyfð. Að öðrum kosti
væri árangurinn af margra alda starfi
þjóðkirkju vorrar svo sáralítill að
þyngri dauðadóm væri naumast unt
að kveða upp yfir starfsinönnum